ஒரு கிலோ கான்செப்ட்...

சனியப்பன் பயங்கர மூட் அவுட்டில் இருந்தான். அவன் வேலை செய்யும் சேனலில் திடீரென ஆட்குறைப்பு நடவடிக்கையில் ஈடுபட்டார்கள். சனியப்பனுக்கு பயங்கர நடுக்கம் ஏற்பட்டபடியே இருந்தது. இதுவரை அவன் பார்த்து வந்த வேலை பறிபோகும் என்னும் பயம் அவனைப் பீடித்தது. தொடர்ந்து தொலைபேசி அழைப்புகள் வரும்போதெல்லாம் பக்பக்கென்றிருந்தது அவனுக்கு. அவன் மிகப் பெரிய முட்டாள். எதையும் ஒழுங்காகச் செய்ய மாட்டான், இந்த சிறப்பு தகுதி இருந்ததால் தான் அவனால் அந்த சேனலில் நல்ல சம்பளத்தில் வேலை தேடிக்கொள்ள முடிந்தது.  இதென்ன சிறப்பு தகுதி எனப் படிப்பவர்களுக்கு தோன்றலாம். ஆனால் அவன் முட்டாளாக இருந்ததால் தான் அவனால் அவனுடைய அதிகாரிகளுக்கு கூழைக் கும்பிடு போட முடிந்தது. மூச்சுக்கு முந்நூறு முறை சார் சார் எனப் பேச முடிந்தது. 

இந்த சேனல் இண்டர்வியூக்கு போன நாளை இப்போது நினைத்தாலும் அவனுக்கு படபடவென்று இருக்கும். இது வரை தொலைக்காட்சி சேனலில் வேலை பார்க்க கொஞ்சமாவது அறிவு அவசியம் என்று நினைத்திருந்தவனுக்கு பெரிய ஏமாற்றமாக இருந்தது. அவனிடம் கேட்கப்பட்ட எல்லாக் கேள்விகளுக்கும் அவன் தவறாகத்தான் பதிலளித்தான். அதுவும் அவனுக்குத் தெரியவில்லை. அவனை கேள்வி கேட்டவர் தான் அதையும் சொன்னார். இப்படிப்பட்டவர்கள் தான் தங்களுக்குத் தேவை என்றும் அவர்களால் தான் சொன்னதைச் செய்ய முடியும் என்றும் கேள்வி கேட்டவர் தெரிவித்தார். அவனுக்கு பரம சந்தோஷம். தான் இண்டர்வியூக்குக் கிளம்பும் முன்னர் தன் தாய் அம்மன் கோவிலுக்கு போய்விட்டு வந்து தனது நெற்றியில் வைத்த குங்குமத்தின் சக்தியை அவனால் அந்த நெருக்கடி நிலையிலும் போற்றாமல் இருக்க முடியவில்லை.

ஆனால் இப்போது சேனல் இருக்கும் நிலையில் தனது முட்டாள் தனம்கூட தன்னைக் காப்பாற்றாது என்பதால் கதிகலங்கிப் போனான் சனியப்பன். அவன் எதிர்பார்த்த அந்த நாள் வந்தே விட்டது. மனித வளத் துறையில் இருந்து அவனுக்கு அழைப்பு வந்தது. நடுங்கியபடி சென்றான். அவனது பதற்றத்தைக் கண்ட மனித வளத்துறை அதிகாரி அவனுக்கு அங்கிருந்த கண்ணாடி டம்ளரில் தண்ணீர் கொடுத்தார். தண்ணீரை வாங்கிய சனியப்பன் அதை வாயருகே கொண்டு சென்று குடிக்க எத்தனித்தான். எதிரில் இருந்த அதிகாரி பேசத் தொடங்கினார். காலியான டம்ளரை எதிரில் இருந்த மேசையில் வைத்தான். அப்போது தான் தனது தாகம் அடங்கவில்லை என்பதையும் தனது சட்டை முழுவதும் தொப்பல் தொப்பலாக நனைந்திருந்தது என்பதையும் அறிந்து பதற்றமடைந்தான். முதன்முதலில் தான் பள்ளியில் சேர்க்கப்பட்ட தினம் அவனது நினைவில் வந்தது. அன்று அவன் தனது கால்சட்டையை சிறுநீரால் நனைத்திருந்தான். தனது பால்யத்தை மீட்டெடுக்க உதவிய அந்தக் கண்ணாடி டம்ளரை நன்றிப் பெருக்குடன் பார்த்தான். 

”பாருங்க மிஸ்டர் சனியப்பன் நீங்க எதுக்கு இவ்வளவு நர்வஸாயிருக்கீங்க. கொஞ்சம் கூலா இருங்க. தண்ணியை முழுவதும் சட்டையில் கொட்டிடீங்க பாருங்க”

தான் வாயருகே கொண்டுசென்ற தண்ணீரை குடிப்பதற்குப் பதில் அதை அப்படியே தனது சட்டையில் கவிழ்த்திருந்த செயல் தான் ஒரு முட்டாள் என்பதை உறுதிப்படுத்தியதால் தனது வேலை காப்பாற்றப்பட்டுவிடும் என ஒரு கணம் அவனது மனத்தில் நம்பிக்கையின் கீற்று மின்னியது என்பது அவனது கண்களில் தெரிந்தது. 

இல்ல சார். உங்க ஃபோன் வந்த உடன் எனக்கு என்ன செய்றதுன்னு தெரியல. வீட்டில் பொண்டாட்டி புள்ளய்ங்க ஞாபகம் வந்துடுச்சு என்றவனின் கண்ணில் கண்ணீர் தாரை தாரையாக வழிந்தது. அதிகாரி அவனருகே வந்து ஆறுதலுடன் அவனது கண்ணீரைத் தொட்டு துடைத்தார். அங்கிருந்த முருகன் படத்திலிருந்த கண்கள் பனித்திருந்ததை சனியப்பன் பார்த்தான். 

நீங்க பயப்பட வேண்டாம் மிஸ்டர் சனி. உங்களது வேலையை உடனே போக்கடிக்க நிர்வாகம் விரும்பவில்லை, உங்களுக்கு ஒரு வாய்ப்பு தரப் போகிறது. அதை நீங்கள் கவனத்துடன் பயன்படுத்தினால் உங்கள் வேலை காப்பாற்றப்பட்டுவிடும் என்றார். சனியப்பனின் கண்களில் மகிழ்ச்சியின் ஒளி தென்பட்டதை அதிகாரி கண்டுகொண்டார். 

என்ன வாய்ப்பு சார் அது என்று கேட்ட சனியப்பன் ஆங்கில எழுத்து சி வடிவில் நின்றிருந்தான். உட்காரவில்லை என்பதால் அதை நின்ற செயலில் சேர்க்கவேண்டியதிருந்தது. 

தற்போது நமது நிர்வாகத்திற்கு கான்செப்ட் தட்டுப்பாடு நிலவுகிறது. இந்தத் தட்டுப்பாட்டை போக்க வேண்டுமானால் எல்லோரிடமும் கைநீட்டி கேட்பதைத் தவிர வேறு வழியில்லை. எனவே உங்களிடமும் கான்செப்ட் கேட்கிறோம். உங்கள் அறிவைக் கொண்டு நீங்கள் சமர்ப்பிக்கும் கான்செப்ட் எங்களுக்குப் பிடித்திருந்தால் நீங்கள் வேலையில் தொடரலாம் என்று தெரிவித்துவிட்டு மௌனமாகிவிட்டார்.

கண்டிப்பா சார் ஜமாய்ச்சிட்றேன் சார் என்று சொல்லிவிட்டு கண்கலங்கியபடி வெளியே வந்தான். 

இரவு முழுவதும் அவனுக்குத் தூக்கம் வரவில்லை. அருகில் படுத்திருந்த மனைவியையும் மகனையும் வேதனையுடன் பார்த்திருந்தான். பலம் கொண்ட மனிதன் எலுமிச்சை பழத்தை தன் கையால் பிசைவது போல் தனது மூளையைப் பிசைந்துகொண்டே இருந்தான். பளீரென பல மின்னல்கள் பளிச்சிட்டன. எழுந்தான். மேசையின் எதிரே இருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து எழுத தொடங்கினான்.

கான்செப்ட் 1: புண்ணுல ஃபன்

இந்த நிகழ்ச்சி எழவு வீட்டில் நடைபெறும் சுவாரசிய சம்பவங்களை உள்ளடக்கிய கேம் ஷோ. இதில் மொத்தம் மூன்று செக்மண்ட்ஸ். 

முதல் செக்மண்ட்:  நெத்தி துட்ட சுட்டு - இந்த செக்மண்டில் பிணத்தின் நெத்தி துட்டை கூடியிருப்போர் அறியாமல் திருட வேண்டும்.

இரண்டாவது செக்மண்ட்: கால்கட்ட கழற்று - இதில் கால் கட்டை வாயால் அவிழ்க்க வேண்டும்.

மூன்றாவது செக்மண்ட்: மூக்கு பஞ்ச உறிஞ்சு - பிணத்தின் மூக்கில் வைக்கப்பட்டிருக்கும் பஞ்சை பங்கேற்பாளர் தனது மூக்கால் உறிஞ்சி வெளியே எடுக்க வேண்டும். 

மூன்று செக்மண்ட்களையும் தரப்பட்டிருக்கும் நேரத்திற்குள் செய்து முடிக்க வேண்டும். 

பின்குறிப்பு: இந்த கான்செப்ட்டுக்குப் பலம் சேர்க்க ஒவ்வொரு எபிசோடிலும் பிணமாக பிரபல நடிகரோ நடிகையோ நடித்தால் நன்றாக இருக்கும்.

கான்செப்ட் 2: ஆணி புடுங்கிய ஆன்னி

இது ஓர் அனுபவப் பகிர்வு நிகழ்ச்சி. இதில் வெளிமாநிலத்திலிருந்து தமிழகத்திற்கு வந்து இங்கு எப்படி தங்கள் வாழ்வை அமைத்துக்கொள்கிறார்கள் என்பதை சுவாரசியத்துடன் விவரிக்கும். தொடக்கத்தில் பிரபலங்கள் பங்குகொண்டால் டி ஆர் பியில் நல்ல இடம் கிடைப்பது உறுதி.

பிரபலங்கள் எடுத்துக்காட்டு: நடிகை கிஸ்காய். இவர் அமெரிக்காவிலிருந்து வந்து தமிழ்ப் படத்தில் நடித்து ஆஸ்கர் பெற வேண்டும் என்று தொடர்ந்து போராடி வருபவர்.

கான்செப்ட் 3: மூத்திரம் அடக்கு

இந்நிகழ்ச்சியில் பெண்களுக்கான சிக்கல்களை பெண்களே பொது மேடையில் பகிர்ந்துகொள்வார்கள். இதில் மொத்தம் மூன்று செக்மண்ட்ஸ். 

முதல் செக்மண்டில்  பல்வேறு தரப்பை சேர்ந்த பெண்மணிகள் எந்த எந்த பொழுதுகளில் தாங்கள் மூத்திரத்தை அடக்க நேர்ந்தது என்பதை கண்ணீர் மல்க விவரிப்பார்கள். 

அடுத்த செக்மண்டில் மருத்துவத் துறை நிபுணர் இப்படி மூத்திரத்தை அடக்குவதால் ஏற்படும் உளவியல் உடலியல் பாதிப்புகளை விவரிப்பார். இதில் இடம்பெறும் பவர்பாயிண்ட் ஷோவில் இந்தியா முழுவதிலும் இருந்து திரட்டப்பட்ட புள்ளிவிவரங்கள் பார்வையாளர்களுடன் பகிர்ந்துகொள்ளப்படும். 

மூன்றாம் செக்மண்ட்: நிபுணர்கள் கருத்து. இதில் இருவர் இடம்பெறுவர். ஒருவர் தான் மூத்திரத்தை அடக்கியதால் அடைந்த நன்மை பற்றியும் மற்றொருவர் தான் மூத்திரத்தை அடக்கியதால் அடைந்த தீமை பற்றியும் சொல்வார். 

மூன்று கான்செப்ட்களையும் சந்நதம் வந்த சாமியாடி போல எழுதி முடித்தான் சனியப்பன். மிக அறிவுப்பூர்வமாக தான் எப்படி சிந்தித்தோம் என்பதை அவனால் நம்ப முடியவில்லை. எல்லாம் வல்ல இறைவன் தான் தனது அறிவுக் கண்ணை திறந்திருப்பான் என்றெண்ணி, வீட்டிலிருந்து கடவுள் படத்தின் முன்பு சாஷ்டாங்கமாய் விழுந்து வணங்கினான்.

மறு நாள் கம்பீரமாக நடந்து அலுவலகத்திற்குச் சென்றான். தன்னிடம் கான்செப்ட் கேட்ட அதிகாரியில் அறைக்கு ஓர் அரசன் செல்வது போல் இறுமாப்புடன் சென்றான். அப்போது அதிகாரி அறையில் புதிதாக வந்திருந்த ட்ரெயினிப் பெண்ணிற்கு சந்தேகத்தை தெளிவித்துக்கொண்டிருந்தார். அந்தப் பெண் சென்றதும் சனியப்பன் உள்ளே நுழைந்தான். தனது கையிலிருந்த காகிதங்களில் இருந்த கான் செப்ட்டை அதிகாரியிடம் கையளித்தான். அவற்றை படித்து முடித்த அதிகாரி அதிருப்தியுடன் காணப்பட்டார். சனியப்பன் கவலை கொண்டான். அதிகாரி அவனிடம் கவலைப்படாதே உன்னை வேலையை விட்டு எடுக்க மாட்டோம். ஆனால் இந்த கான்செப்டுகள் படுமோசம் என்று சொல்லி அவனை அனுப்பிவைத்தார்.

பின் குறிப்பு: இதே கான்செப்ட்களை தனதென்று சொல்லிய அந்த அதிகாரி நிகழ்ச்சி தயாரிப்புக் குழுவிடம் அதைத் தந்து தனது சம்பளத்தை உயர்த்திக்கொண்டார். அதன் பின்னர் தான் அந்த சேனல் தமிழகத்தில் நம்பர் ஒன் சேனலானது. இந்த மூன்று நிகழ்ச்சிகளும் பத்தாண்டுகளைக் கடந்து வெற்றிநடைபோடுகிறது.

(இந்தப் பதிவு முழுக்க முழுக்க எழுதியவரின் கற்பனையே, யாரையும் புண்படுத்துவது நோக்கமல்ல எழுதியவரின் நோக்கம் ஃபன்னே. )

மர்மமும் புதிரும் கொண்ட லடோகா ஏரி

ரஷ்ய இயக்குநர் ஆந்த்ரேய் ஜயஜிந்த்சேவ் இயக்கி 2003இல் ரஷ்யாவிலும் பிற உலக நாடுகளில் 2004இலும் வெளியான திரைப்படம் த ரிடர்ன். இது 2003ஆம் ஆண்டில் வெனிஸ் திரைப்பட விழாவில் கோல்டன் லைன் விருது பெற்றது. வாரத்தின் ஏழு நாட்களில் நடைபெறும் சம்பவங்களை உள்ளடக்கிப் புனையப்பட்ட இது இயக்குநரின் முதல் முழுநீளத் திரைப்படம்.  

ஆந்த்ரேய் ஜயஜிந்த்சேவ்

ரஷ்யப் படம் என்றாலும் இது அரசியல் படமல்ல. சாதாரண ரஷ்யக் குடும்பம் ஒன்றின் கதை. அம்மா, பாட்டியுடன் வசித்துவரும் இரு சிறுவர்கள். மூத்தவன் ஆந்த்ரேய், இளையவன் இவான். 12 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு திடீரென ஒரு நாள் வீட்டிற்குத் திரும்பும் தந்தை, ஓடெட்ஸ். இவர்கள் தாம் படத்தை வழிநடத்தும் கதாபாத்திரங்கள். 

படத்தின் தொடக்கக் காட்சியில் நீருக்கடியில் மூழ்கிய படகொன்று காண்பிக்கப்படுகிறது. அப்போது பின்னணியில் ஒலிக்கும் இசை மனத்தின் தடித்த சுவரை ஏதோவொரு துயரத் தந்தி அறுக்கும் உணர்வை ஏற்படுத்தும். படம் நெடுகிலும் அந்த வேதனை பார்வையாளனைத் துரத்துகிறது. அதிலிருந்து அவன் தப்பிக்கவே இயலாது. படம் முடிந்த பின்னரும் உள்ளுக்குள் வழிந்து வழிந்து உறைந்துபோன குருதியை என்ன செய்யப்போகிறோம் என்பதை அவனால் சொல்ல முடியாது. அது பாரமாக மாறியிருக்கும். அந்தப் பாரம் அவனுக்குள் ஆயிரம் கேள்விகளை எழுப்பும். படத்தின் காட்சிகள் அனைத்தும் நடந்து முடிந்த பின்னும் அவனது சிந்தையை ஏதோவொரு மர்மத் துடுப்பு அசைத்துக்கொண்டிருக்கும்.

அது ஒரு ஞாயிற்றுக்கிழமை. நண்பர்களுடன் ஆந்த்ரேயும் இவானும் மிக உயரமான ஒரு கோபுரத்திலிருந்து கீழே உள்ள நீர்நிலையில் குதித்து விளையாடத் தொடங்குகிறார்கள். அனைவரும் குதித்து முடித்த பின்னர் இவானின் முறை. ஆனால் அவனால் குதிக்க முடிவதில்லை. பயம் அவனை முற்றிலும் ஆட்கொண்டுள்ளது. நண்பர்கள் அனைவரும் கேலிசெய்துவிட்டு  அகன்றுவிடுகின்றனர். தனியே உயரமான கோபுரத்திலேயே அவன் விடப்பட்ட நிலையில் அவனைத் தேடி அவனுடைய அம்மா மேட் அங்கே வருகிறாள். இவான் தேம்பித் தேம்பி அழுகிறான். தனது இயலாமை குறித்த தாங்க முடியாத வருத்தம் அவனுக்கு. தான் உயரத்திலிருந்து குதிக்க இயலாததை அறிந்தால் நண்பர்கள் தன்னைக் கிண்டல்செய்வார்களே எனப் பதறுகிறான். தான் யாரிடம் அதைச் சொல்லமாட்டேன் என அவன் தாய் அவனைத் தேற்றி அழைத்துவருகிறாள். 

அடுத்து, திங்கள்கிழமை. நண்பர்களோடு ஆந்த்ரேய் விளையாடும் இடத்திற்கு இவான் வருகிறான். அனைவரும் அவனைக் கோழை எனத் தூற்றுகின்றனர். ஆந்த்ரேயும் அதே வார்த்தையைச் சொல்கிறான். இவான் வருத்தம் மேலிட ஆந்த்ரேயுடன் சண்டையிடுகிறான். இருவரும் தாயிடம் புகார் சொல்ல ஓடிவருகிறார்கள். வீட்டின் வெளியே தாய் சாவதானமாகப் புகைபிடித்துக்கொண்டிருக்கிறாள். ஆற்றாமையோடு தன் தரப்பு நியாயத்தை இவான் உரக்கச் சொல்லத் தொடங்குகிறான். அவன் தாய் அவனது தந்தை உறங்குவதாகச் சொல்லி அவனை ஒன்றும் பேசவிடாமல் செய்கிறாள். தந்தை வந்ததாக அவள் தெரிவித்த செய்தி அவர்கள் இருவரையும் பலத்த அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்குகிறது. பன்னிரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு வந்திருக்கிறார் தந்தை. ஓடிச் சென்று பார்க்கிறார்கள். அவர் அயர்ந்து உறங்கிக்கொண்டிருக்கிறார். அவருடைய புகைப்படம் ஒன்றைத் தேடி எடுக்கிறான் இவான். அவர்தான் தந்தை என ஆந்த்ரேய் உறுதிப்படுத்துகிறான். உணவு மேசையில் தந்தை, தாய், பாட்டி ஆகியோருடன் இருவரும் உணவருந்துகின்றனர். மறுநாள் அவர்களை மீன்பிடிக்க அழைத்துப்போவதாகத் தந்தை சொல்கிறார். இருவருக்கும் மகிழ்ச்சி. வழக்கமான எந்தச் சுவடும் தென்படாதவாறு படமாக்கப்பட்டிருக்கும் அந்த உணவுமேசைக் காட்சி இறுக்கமான அமானுஷ்ய சூழலைப் பிரதிபலிக்கும்.

செவ்வாய்க்கிழமை. மூவரும் மீன்பிடிக்கக் காரில் புறப்படுகின்றனர். வழியில்  எதிர்கொள்ளும் சம்பவங்களை அவர்கள் சமாளிக்கும் முறையும் சிறுவர்கள் கற்றுக்கொள்ளும் பாடமும்தான் படத்தின் உயிர்நாடி.

மீன்பிடித்தலில் மகிழ்ச்சிகொண்டு மறுநாளையும் அங்கேயே கழிக்க விரும்பும் இவானைக் கட்டாயப்படுத்தித் தீவைப் பார்க்க தந்தை அழைத்துச் செல்கிறார். அவன் புலம்பிக்கொண்டே வருகிறான். பாதி வழியில் அவனைக் காரிலிருந்து அவர் இறக்கிவிட்டுவிடுகிறார். ஆந்த்ரேயும் தந்தையும் சென்றுவிடுகின்றனர். ஒரு பாலத்தின் மீது தனியே நீண்ட நேரம் இவான் காத்திருக்கிறான். கொட்டும் மழையில் முழுக்க முழுக்க அவன் நனைந்துவிடுகிறான். மறுபடியும் தந்தை வந்து அவனை அழைத்துச் செல்கிறார். இவான் அவரிடம் சண்டையிடுகிறான். தீவுக்குச் செல்லும் வழியில் இயந்திரக் கோளாறு காரணமாகப் படகு பாதியில் நின்றுவிடுகிறது. மகன்களைத் துடுப்பு வலிக்கச் சொல்கிறார் தந்தை. இவானுக்கு அவர்மீது கோபம். பலம் கொண்ட அவர் துடுப்பு வலிக்கலாமே என்னும் எண்ணம் அவனுக்கு. ஆனால் அவர் செய்பவராக இல்லாமல் செய்யவைப்பராகவே உள்ளார் என்பதும் படகு மிதப்பதைச் சமன்படுத்த அவர் ஓரிடத்தில் அமர்ந்து கட்டளையிடுவது மட்டுமே சாத்தியம் என்பதும் பார்வையாளனால் உணர முடியும் விஷயங்கள். 

 தீவில் மீன்பிடிப்பதற்காகத் தூண்டிலில் மாட்ட புழு சேகரிக்க ஆந்த்ரேயும் இவானும் செல்கின்றனர். அந்த நேரத்தில் தந்தை ஏதோ ஒரு குழியைத் தோண்டி அதிலிருந்து புதையல் ஒன்றை எடுத்துப் படகில் பத்திரப்படுத்துகிறார்.

 புழுவைச் சேகரிக்கும் இருவரும் கடலுக்குள் சற்றுத் தூரம் சென்று மீன்பிடித்துவர முடிவுசெய்து கிளம்புகின்றனர். தந்தையிடம்  அனுமதி கேட்க வேண்டும் என்கிறான் ஆந்த்ரேய். அதில் இவானுக்கு எரிச்சல். வேண்டாம் எனச் சொல்லிவிடுகிறான். இருவரும் கிளம்பும்போது தந்தை  பார்த்துவிடுகிறார். அவர்களிடம் தனது கடிகாரத்தைத் தந்து 3 மணிக்குள் வந்துவிட வேண்டும் என்றும் தனது கண் பார்வையிலேயே இருக்க வேண்டும் என்றும் எச்சரித்துக் கடலுக்குள் அனுப்புகிறார். கரையிலிருந்து படகின் மோட்டாரில் ஏற்பட்ட பழுதை நீக்குவதில் மும்முரமாகிவிடுகிறார்.

இருவரும் நீண்ட தூரம் சென்றுவிட்டு 7 மணிக்குக் கடலிலிருந்து திரும்புகின்றனர். அவரது இரண்டு எச்சரிக்கைகளையும் அவர்கள் சட்டைசெய்யவில்லை. கோபத்துடன் தந்தை தட்டிக்கேட்கிறார். ஆந்த்ரேயை அடிக்கிறார். அவனும் அவரைத் திட்டுகிறான். இவான் தந்தையைக் கொன்றுவிடுவதாகக் கோபத்தில் மிரட்டுகிறான். அவர்மீது தங்களால் அன்பு செலுத்த முடியவில்லை என்றும் அவர் மிருகத்தனமாக நடந்துகொள்வதாகவும் தெரிவித்து அவரைவிட்டு ஓடுகிறான். இவானைத் தடுத்துநிறுத்த தந்தையும் ஓடுகிறார். கோபுரம் ஒன்றின் மீதிருந்து தீவைப் பார்க்க முதலில் அவர் அழைத்தபோது மறுத்த அதே உயரமான கோபுரத்தில் விறுவிறுவென ஏறிவிடுகிறான் இவான். பின்தொடர்ந்துவந்த தந்தை அவனைக் கீழே இறங்கச் சொல்லிக் கெஞ்சுகிறார். கதவை மூடிக்கொண்ட அவன் கீழே குதித்துவிடுவதாக மிரட்டுகிறான். இவான் கோபுரத்தின் விளிம்புக்குச் செல்கிறான். தந்தை அவனைத் தடுத்துநிறுத்த முயல்கிறார். முயற்சி பலனளிக்கவில்லை எதிர்பாராத ஒரு தருணத்தில் அந்த அசம்பாவிதம் நிகழ்ந்துவிடுகிறது. அவர் தவறி விழுந்து இறந்துவிடுகிறார். சிறுவர்கள் இருவரும் அதிர்ச்சியில் உறைந்துபோகின்றனர். இப்போது அவர்கள் இருவரும் அவரைக் கரைக்கு எடுத்துவர நேர்கிறது. சிறுவர்கள் எதிர்கொள்ள வேண்டிய நிஜமான நெருக்கடி இது. 

அந்த நெருக்கடியை அவர்கள் இருவரும் சமாளிக்கிறார்கள். தந்தையின் பாடங்கள் அவர்களுக்குப் பயனளிக்கத் தொடங்குகின்றன. முன்பொரு முறை காரின் சக்கரம் சகதியில் மாட்டிக்கொண்டபோது, சக்கரத்தின் அடியில் பள்ளம் தோண்டி மரத்தின் கிளைகளை முறித்துப் போடு எனத் தந்தை கூறும்போது, ஆந்த்ரேய் “எப்படி” எனக் கேட்பான் ‘உனது பிஞ்சுக் கைகளால்’ என அவர் பதிலளிப்பார். இப்போது தந்தையின் சடலத்தை எப்படி எடுத்துச்செல்வது என இவான் கேட்கிறான் ‘நமது பிஞ்சுக்கைகளால்’ எனப் பதிலளிக்கிறான் ஆந்த்ரேய். தந்தையின் இடத்துக்கு அவன் வந்து நிற்பதை உணர்கிறான் பார்வையாளன்.  

இறுதியாகச் சனிக்கிழமை. சடலத்தைப் படகில் ஏற்றிக் கரைக்கு வந்த பின்னர் படகிலிருந்த பொருள்களை எல்லாம் காரில் ஏற்றிவிட்டு இருவரும் சற்றுக் கண்ணயர்ந்துவிடுகிறார்கள். 

அதற்குள் ஒரு விபரீதம் நடந்துவிடுகிறது. படகைக் கரையில் கழியில் கட்ட மறந்துவிடுவதால் அது நீரில் இழுத்துக்கொண்டு போய்விடுகிறது. தந்தையின் சடலம் அவர்களது கண்ணெதிரில் கைநழுவிக்கொண்டிருக்கிறது. ‘அப்பா’ என அலறியபடி இவான் ஆந்த்ரேயை முந்திக்கொண்டு ஓடுகிறான். தந்தையை அவன் பழுதற நம்புகிறான் என்பதன் சான்று அந்த ஓட்டம். ஆனால் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகப் படகு தந்தை பத்திரப்படுத்திய புதையலுடன் நீருக்குள் மூழ்கிவிடுகிறது. 

பின்னர் காருக்குத் திரும்பும்போது, காரில், ஆந்த்ரேய், இவான் அவர்களுடைய அம்மா மூவரும் இருக்கும் புகைப்படத்தை அவர் பத்திரப்படுத்தி வைத்திருந்ததைப் பார்க்கிறார்கள். இப்போது அவர்களுக்குத் தந்தையின் அன்பு விளங்குகிறது. நெருக்கடியை இனி இவர்களால் சமாளித்துவிட முடியும். இனிமேல் தந்தையின் துணை தேவையில்லை. அவர் வந்த வேலை இனிதே நிறைவுபெற்றுவிட்டது.

 

உணவு விடுதியில் பணியாளரை அழைப்பது, குளிர்காய்ந்து முடித்த பின்னர் மறக்காமல் நெருப்பை அணைப்பது, சேற்றில் சிக்கிக்கொண்ட காரை அதிலிருந்து மீட்பது, நடுவழியில் இயந்திரப் படகின் மோட்டார் பழுதடைந்ததால் துடுப்பு கொண்டு அதைக் கரைசேர்ப்பது எனச் சின்னச் சின்ன விஷயங்கள் முதல் நெருக்கடியான நிலைமையைச் சமாளிப்பதுவரை அவர் தன் மகன்களுக்கு அனைத்தையும் சொல்லித்தருகிறார். ஆனால் அன்பு மிக்கத் தந்தையாக அல்ல. ராணுவத் தளபதியின் கண்டிப்புடன். அன்பை அவர் வெளிப்படுத்துவதில்லை. ஆனால் அவரது அத்தனை நடவடிக்கைகளின் பின்னும் அன்புதான் உள்ளது என்பது தொடக்கத்திலிருந்தே இவானுக்குப் புரியவில்லை. அவன் புரிந்துகொண்டபோது ஓடெட்ஸ் இல்லை.

ஆந்த்ரேய் தந்தையை நம்புகிறான். பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் கழிந்த பின்னர் வந்திருக்கும் தந்தைமீது ஆந்த்ரேய் எவ்விதக் கேள்விகளுமற்று அன்பு செலுத்துகிறான். அவனால் அவரிடம் எளிதாக ஒட்டிக்கொள்ள முடிகிறது. ஆனால் இவானால் அது முடியவில்லை. இவானுக்கு அவர் தன் தந்தையா என்பதில் தொடக்கத்திலிருந்தே சந்தேகம். அவனது ஒவ்வொரு அசைவிலும் அது வெளிப்படுகிறது. பல சந்தர்ப்பங்களில் அவன் அவரை அப்பா என்று அழைப்பதையே தவிர்க்கிறான். அவராக வற்புறுத்தித்தான் அவனை அப்பா என அழைக்கவைக்கிறார்.  நடுத்தர வயது தந்தை காரில் இருந்துகொண்டு சாலையில் செல்லும் பெண்ணின் பிருஷ்டத்தைக் கண்ணாடி வழியே காண்பதையும் கூர்ந்து கவனிக்கிறான்.  தகப்பன் குறித்த  தனது சந்தேகத்தை உறுதிப்படுத்தும் சான்றுகள் வெளிப்பட்டுவிடாதா என்று கண்கொத்திப்பாம்பாய் அவரைக் கண்காணிக்கிறான்.

தந்தை மிகக் கறாரானவர். சிரிப்பது பேசுவது என ஒவ்வொரு விஷயத்திலும் சிறிதும் அவர் எல்லை மீறுவதுமில்லை; குழந்தைகளையும் மீற அனுமதிப்பதில்லை. தன் மகன் கூறும் ஒரு நகைச்சுவைத் துணுக்கைக் கேட்டுச் சற்று மலர்ச்சியுடன் அகலச் சிரிப்பை உதிர்க்கிறார். அந்த ஒரு காட்சியில் மட்டும்தான் அவர் சற்றே வெளிப்படையான புன்னகையை உதிர்க்கிறார். மற்றபடி படம் முழுவதும் ராணுவக் கண்டிப்பு இயல்பாகப் புழங்கும் மனிதராகவே அவர் வலம்வருகிறார். உற்சாகத்துடன் ஆந்த்ரேய் அடுத்த ஜோக்கை நோக்கி நகர எத்தனிக்கையில் சட்டென அதைக் கத்தரித்துவிடுகிறார். குளிர் தெரியாதிருக்க மதுவைக் கொஞ்சம் பிள்ளைகளுக்குத் தருகிறார். மறுக்கும் இவானுக்குக் கட்டாயத்துடன் புகட்டுகிறார். ஆனால் எதையும் வரம்புமீறாமல் பார்த்துக்கொள்வதில் தனிக்கவனத்துடன் இருக்கிறார். 

தந்தை குறித்துப் படத்தில் அதிகமான தகவல்கள் தெரிவிக்கப்படவில்லை. அத்தனை ஆண்டுகள் அவர் எங்கேயிருந்தார், என்ன செய்தார் என்பதற்குத் தெளிவான காட்சிபூர்வ விவரணைகளோ வசனங்களோ இல்லை. அவர் பைலட்டாக இருந்தார் என்பதும் அதிகமாக மீன் உண்டார் என்பதும் அதனால் தற்போது அவர் மீனே உண்ணுவதில்லை என்பதும்தாம் பார்வையாளன் அறிந்துகொள்ளக்கூடிய விஷயங்களாக உள்ளன. தந்தை குறித்த மர்மத்தை இயக்குநர் விருப்பத்துடன் தான் செய்திருக்க வேண்டும். ஏனெனில் நுட்பமான பல உணர்வுகளைக் காட்சிப்படுத்தியவருக்கு மேலதிக விவரங்களைத் தருவது கடினமாக இருந்திருக்காது.

 கதாபாத்திரங்களிடையே எழும் உணர்ச்சிப் பிரவாகங்களைச் சிறிதும் வீணாக்காமல் அப்படியே பார்வையாளனின் மனத்தில் நேரடியாகக் கொண்டுசேர்த்ததுதான் இயக்குநரின் பலம். மனத்தின் அடையாளம் காண முடியாத ஆழத்தில் வேதனையை உருவாக்கும் காட்சிகளை எளிதில் கடந்துசெல்வது சாத்தியமல்ல.

மிகச் சில கதாபாத்திரங்களே படத்தில் இடம்பெற்றுள்ளன. ஆர்ப்பாட்டமான இசையோ ஒளி வெள்ளம் பெருகிய காட்சிகளோ இல்லை. மிகச் சுருக்கமான உரையாடல்கள்தாம் பாத்திரங்களுக்கிடையே நிகழ்த்தப்படுகின்றன. ஆனால் ஒவ்வொரு காட்சியிலும் கையாளப்பட்டுள்ள பின்னணி இசை, காட்சியைத் துலக்கமாக்கும் வெளிச்சம் - ஒருசில துண்டுக்காட்சிகளில் இருட்டு, கதாபாத்திரங்கள் சட்டகத்தை ஆக்கிரமித்த விதம், சட்டகத்துக்குள் அஃறிணைப் பொருள்கள் அடங்கியிருக்கும் பாங்கு ஆகியவற்றை உள்ளடக்கிய காட்சிக் கலவையின் பின்னணியில் இயக்குநரிடம் வெளிப்பட்டிருக்கும் அர்ப்பணிப்பு உணர்வு திரைப்படத்திற்கும் பார்வையாளனுக்கும் இடையே நெருக்கத்தை உருவாக்குகிறது. கதாபாத்திரங்களின் மனநிலையைப் பார்வையாளனின் மனநிலையோடு சற்றும் பிசிறறப் பொருத்துவதில் இயக்குநரின் ஆளுமை வெளிப்படுகிறது. தந்தையாக நடித்துள்ள கான்ஸ்தந்தின் லவ்ரோனென்கோ,  இவான் கதாபாத்திரமேற்றுள்ள இவான் தோப்ரோன்ரவாவ் இருவரும் வெளிப்படுத்தியுள்ள பாத்திர உணர்வுகள் படத்தைச் செறிவாக்குவதில் முக்கியப் பங்கு வகித்துள்ளன. காட்சிகளை மாறுபட்ட விதத்தில் படமாக்க இசையும் ஒளிப்பதிவும் முழுக்க முழுக்க உதவியுள்ளன. இல்லையெனில் இப்படிப்பட்ட பரிபூரணத் திரைப்படம் சாத்தியப்பட்டிருக்காது.  

கடும் பிரயத்தனத்தில் உருவாக்கப்பட்ட திரைப்படம் இது என்பதை எளிதாக உணர்ந்துகொள்ளலாம். ஒரு வாரத்திற்குள் அடுக்கடுக்கான இது போன்ற சம்பவங்கள் தனி மனித வாழ்வில் நடந்தேறுவது சாத்தியமில்லாதது. ஆழ்ந்து யோசித்தால் தத்துவார்த்த சாயை படத்தின் பெரும்பாலான பரப்பை ஆக்கிரமித்துள்ளது. கிறித்தவ மதம் போதிக்கும் சந்தேகமற்ற விசுவாசத்தைப் படம் வலியுறுத்துகிறதோ என்னும் ஐயத்தை உருவாக்கும் அளவுக்குப் படத்தில் நம்பிக்கை சார்ந்த விஷயங்கள் அமைதியாக  ஆனால்  அழுத்தமாகவும் ஆழமாகவும் அலசப்படுகின்றன.

தந்தை புதையலோடு மூழ்கியது உள்ளிட்ட பல சம்பவங்கள் குறியீடுகளாகத் தோன்றுகின்றன. அந்தப் புதையல் என்னவென்பது யாருக்குமே தெரியாது. அதன் மர்மம் மனித மனத்தின் மர்மம் போலப் புதிரானது தான்.

பின்குறிப்பு: 
இத்திரைப்படத்தில் ஆந்த்ரேயாக நடித்த 15 வயதான விளாடிமிர் கரின் என்னும் சிறுவன் படத்தின் படப்பிடிப்பு முடிந்த சில தினங்களுக்குப் பின்னர் படத்தின் தொடக்கத்தில் இடம்பெற்ற உயரமான கோபுரத்திலிருந்து நீருக்குள் குதிக்கும் முயற்சியில் உயிரை இழந்துவிட்டான் என்பதுதான் சோகம். வெனிஸ் திரைப்பட விழாவில் இந்தப் படத்திற்குக் கிடைத்த விருதை விளாடிமிர் கரினுக்கு இயக்குநர் சமர்ப்பித்துள்ளார்.

நண்பர் முரளியின் அடவி பிப்ரவரி 2014 இதழில் வெளியாகியுள்ள கட்டுரை இது.
  

ஒளிக்குத் தப்பிய வாழ்க்கை

தமிழின் முதல் பேசும்படமான காளிதாஸ் (31.10.1931) வெளியாகி 82 ஆண்டுகளாகிவிட்டன. தமிழகத்தில் ஆண்டுதோறும் நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட திரைப்படங்கள் தயாரிக்கப்படுகின்றன. தீபாவளி, பொங்கல் போன்ற பண்டிகை நாட்களில் திரைப்படம் பார்க்கும் அனுபவம் விழாக் கொண்டாட்டத்தின் ஒரு பகுதியாகவே விளங்குகிறது. திரைப்படமோ அதுசார்ந்த மனிதர்களோ இல்லாவிட்டால் பெரும்பாலான தொலைக்காட்சி அலைவரிசைகள் தங்கள் நிகழ்ச்சிகளைக் குறிப்பாகச் சிறப்பு நிகழ்ச்சிகளைத் தயாரிக்கச் சிரமப்படும் என்பதே எதார்த்தம். ஒவ்வொரு  வருடமும் சுதந்திரத் தினத்தன்றும் குடியரசு தினத்தன்றும் வசீகரமான திரைத்துறை ஆளுமைகள் தம் அனுபவங்களை விவரித்து உரையாடும் காட்சிகள் பெரும்பாலான தொலைக்காட்சிகளில் காணக்கூடியவை. அந்தத் திரைத்துறை ஆளுமை ஒரு படத்தில் பங்களித்திருந்தால்கூட அவரிடம் தெரிந்துகொள்ளத் தமிழ்ச் சமூகத்திற்கு ஏராளமான செய்திகள் இருக்கும் என்பதாக அவரை நோக்கிக் கேள்விக் கணைகள் பாயும். ஆனால் காட்சிமொழியையும் சமூகப் புரிதலையும் உள்ளடக்கிய அசலான தமிழ்ப்படம் இது என்று ஒன்றைக்கூட நெஞ்சுநிமிர்த்தி நம்மால் சுட்ட முடியவில்லை. இந்த இடைவெளிக்குக் காரணம் என்ன?

கே.சுப்பிரமணியமும் எஸ். பாலசந்தரும் ஸ்ரீதரும் பாரதிராஜாவும் மகேந்திரனும் தேவராஜ் மோகனும் பாலுமகேந்திராவும் பாலாவும் வெற்றிமாறனும் இவர்களைப் போன்ற வேறுசிலரும் இந்த அவப்பெயரைத் தங்களால் இயன்ற அளவு துடைத்தெறிந்தார்கள் என்பதை மறுப்பதற்கில்லை. தியாகபூமி, அந்த நாள், கிழக்கே போகும் ரயில், ஜெயகாந்தனின் உன்னைப் போல் ஒருவன், சிட்டுக்குருவி, அவள் அப்படித்தான், உதிரிப்பூக்கள், வீடு, மகாநதி, சேது, ஆடுகளம், ஆரண்யகாண்டம் போன்ற பல படங்கள் வெவ்வேறு காலகட்டங்களில் தமிழில் தொடர்ந்து உருவாக்கப்படுகின்றன. ஆனாலும் திரைமொழியின் அத்தனை சாத்தியங்களையும் பயன்படுத்திச் சமூகச் சிக்கலின் அனைத்துப் பரிமாணங்களையும் தொட்டுக் கலை அனுபவம் மிளிரும் படங்களை உருவாக்குவதில் நாம் இன்னும் பின்தங்கிய நிலையிலேயே உள்ளோம் என்பது கசப்பான உண்மை. இவ்வளவுக்கும் நம்மிடம் திரைத் தொழில்நுட்பம், காட்சிமொழி, திரைப்படத்தின் சாத்தியம் ஆகியவற்றை முழுவதும் உணர்ந்த கலைஞர்கள் தோன்றிக்கொண்டேதான் இருக்கிறார்கள். இருந்தும் ஏன் ஒரு வறட்சி தொடர்ந்து நிலவுகிறது? இந்த வறட்சி தமிழ்த் திரைப்படத் துறையை எப்போதுமே பீடித்துள்ளது என்பதைத் தமிழின் தொடக்ககாலத் திரைப்படக் கட்டுரைகள் உணர்த்துகின்றன.

தமிழர்களின் வாழ்வோடு ஒன்றிணைந்துவிட்ட தமிழ்த் திரைப்படங்கள் தமிழர் வாழ்வைச் சித்திரிக்கும்விதத்தில் மிகவும் விலகியே நிற்கின்றன. ஆழமான அகச்சிக்கல்களையும் அக உணர்வையும் சித்திரிக்கும் தீவிரப் படங்கள் உருவாக்கப்படுவதில் தொடர்ந்து மந்த நிலையே நீடிக்கிறது. தீவிர அக உணர்வுகளை அறிவுத் தளத்தில் விவாதித்த மெட்டி (1981) போன்ற திரைப்படங்கள் அற்பசொற்பமாகவே உருவாக்கப்படுகின்றன. நாட்டு விடுதலையை, தேசப்பற்றை வலியுறுத்திய திரைப்படங்கள் இந்திய விடுதலைக்கு முன்னர் தயாரிக்கப்பட்டன என்பதும் அதைத் தொடர்ந்து சினிமா பேசத் தொடங்கிய பொழுதுகளிலேயே சமூகப் படங்களும் வெளிவரத் தொடங்கிவிட்டன என்பதும் நமது ஆச்சரியத்தை அதிகரிக்கின்றன. சமூகப் படங்கள் பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தும் அளவுக்குச் சமூகப் படங்கள் உருவாக்கப்படாததன் காரணமென நாம் ஒரு குறிப்பிட்ட பிரிவினரை மட்டும் சுட்ட இயலவில்லை. இந்தப் படைப்பூக்கத்தின் போதாமையில் திரைத்துறையினரைப் போல அதைக் கண்டுகளிக்கும் விமர்சிக்கும் அனைவருக்கும் பங்குள்ளது என்பதே உண்மை. வாழ்வுக்கும் திரைச் சித்திரிப்புக்கும் இடையே உள்ள இடைவெளிகளை நிரப்புவதற்கான படங்கள் உருவாக்கப்படவே இல்லை என்பது சமூகச் சோகமே. சினிமா ரசனை என்பது தமிழில் பெரிய அளவில் வளர்த்தெடுக்கப்படவில்லை. சமூகத்தின் பல்வேறு பகுதிகளிலும் சிக்கித் தவிக்கும் நவீனத் தமிழ்க் குடிமக்களின் வாழ்வியலில் சிக்கல்களுக்குப் பஞ்சமேயில்லை. காலனியாதிக்கம், நாட்டு விடுதலை, நெருக்கடி நிலை, திராவிட ஆட்சி, உலகமயமாக்கல், நிதி நிறுவன மோசடி, மென்பொருள் துறையின் தாக்கம், தமிழீழ விடுதலைப் போராட்டம் எனத் தமிழ்ச்சூழலில் அரசியல், சமூக, பொருளாதார மாற்றங்கள் தொடர்ந்து நிகழ்ந்தவண்ணமே உள்ளன. நவீன நகர வாழ்வில் திரும்பிய பக்கங்களில் எல்லாம் சமூகத்தில் சிக்கித் திணறும் சாமான்யர்களின் வாழ்க்கைச் சிக்கல்கள் நம் மனத்தைப் பிறாண்டுகின்றன. சுரீரென மனத்தைத் தைக்கும் இத்தனை பிரச்சினைகளையும் மீறிப் பொழுதுபோக்குத் திரைப்படங்கள் மட்டுமே திரையை ஆக்கிரமித்து நிற்கின்றன. சிறிதுகூடக் கூச்சமேயின்றி அயல்மொழிப் படங்களை அப்படியே தமிழுக்கு மடைமாற்றம் செய்யும் இயக்குநர்கள் நமது சமூகத்தைப் புரிந்துவைத்துள்ளார்களா இல்லையா என்பது குறித்துச் சந்தேகம் எழுகிறது.

 

வலுமிக்க சமூக மாற்றத்தை உருவாக்கக்கூடிய சாத்தியம் கொண்ட சினிமாவைப் புரிந்து கொண்டு திரைப்படங்களைக் காட்சிபூர்வமாகவும் கையாளும் இயக்குநர்களை விரல்விட்டு எண்ணிவிடலாம். கிழக்கே போகும் ரயில் (1978) திரைப்படத்தில் நாவிதரான மருது எதிரில்வரும் ஆதிக்கசாதியைச் சார்ந்த நபரைக் கண்ட மாத்திரத்தில் காலில் கிடக்கும் செருப்பைக் கழற்றிக் கையில் வைத்துக்கொண்டு உரையாடுவார். சமூகத்தில் சாதிரீதியாக ஒரு சமூகத்தினரை மிகவும் தாழ்ந்த நிலையில் வைத்திருப்பதையும் அந்தச் சமூகத்தினர் அதைக் கேள்வியே கேட்க முடியாத நிலையில் உள்ளதையும் மௌனமாக உணர்த்தியிருப்பார் பாரதிராஜா. இதைப் பார்க்கும்போது இந்தச் சமூக அவலத்தின் மீது நாகரிகம் விரும்பும் மனம் சீற்றம்கொள்ளும். ஒரு கலைஞன் சாதிரீதியான மதரீதியான வேறுபாடுகளைக் களையத் தன்னால் ஆன முயற்சிகளை எடுப்பது அவசியம்.

சினிமா ஒரு காட்சி ஊடகம் என்றபோதும் இன்னும் தமிழ்த் திரைப்படங்களில் வசனம் என்பது முக்கிய இடத்தை வகிக்கிறது. சமீபத்தில் வெளியான ஓநாயும் ஆட்டுக்குட்டியும் (2013) திரைப்படத்தில் முக்கியமான காட்சி ஒன்றில் படத்தின் கருவை, கதைச் சுருக்கத்தை வெறும் வசனங்களால் விவரித்திருப்பார் இயக்குநர் மிஷ்கின். அதற்குக் கிடைத்த வரவேற்பு இன்னும் நாம் வசன ஆதிக்கத்திலிருந்து வெளிவரவில்லை என்பதன் சான்றுதான். மிஷ்கின் திரைப்படங்களைக் காட்சிபூர்வமாக அணுகும் தன்மை கொண்டவர் என்பதும் இந்தப் படமும்கூடக் காட்சிகளாலேயே நகர்த்தப்பட்ட ஒன்று என்பதும் நகைமுரணே. கதைக் களமும் சம்பவங்களும் நிகழும் சூழலும் தமிழ்ப் படம் என்பதற்கான அடையாளமின்றி அமைந்திருந்தன. இப்படத்தின் பல காட்சிகள் நவீன மேடை நாடகக் காட்சிகளைப் போன்றும் திரையில் மலர்ந்துகொண்டிருக்கும் திரைப்படம் ஒன்றின் காட்சிகள் போலவுமே அமைக்கப்பட்டிருந்தன. ஒரு தமிழ்ப் படம் என்று உணர்வதற்கான எந்தச் சான்றும் ஓநாயும் ஆட்டுக்குட்டியும் படத்தில் இல்லாததாலேயே இது மனத்தில் ஒட்டவில்லை.

திரைப்படத்திற்குக் கதை முதுகெலும்பு, திரைக்கதை இதயம், ரத்த ஓட்டம் இசை என்றால் அதற்கு உயிரூட்டுபவர் இயக்குநர். ஒளி, இசை, படத்தொகுப்பு, அரங்க வடிவமைப்பு, நடனம், சண்டை என சினிமா தொடர்பான அனைத்துக் கலைகளிலும் இயக்குநருக்கு முழு ஈடுபாடு இருக்க வேண்டும். இயக்குநருக்குச் சம்பவங்களை எப்படிக் காட்சியாக்க வேண்டும், அதை எப்படித் திரையில் மலர்த்த வேண்டும், காட்சியில் புலனாகும் பிம்பங்களுக்கு என்ன பொருள், அவற்றால் பார்வையாளரின் மனத்தில் என்னவிதமான தாக்கம் ஏற்படும் ஆகியவை குறித்த புரிதல் இருக்க வேண்டும். இத்துடன் நாம் வாழும் சமூகத்தின் வரலாறு, கலாச்சாரம், பண்பாடு ஆகியவற்றையும் சமூகத்தில் நிகழும் மாற்றங்களையும் தொடர்ந்து கவனித்துவருவதும் அவசியம். இவை அனைத்தும் ஒன்றிணையும்போதுதான் திரைப்படம் கலாபூர்வ அனுபவமாக மாறும். இதைத் தொடக்கத்திலிருந்தே விமர்சகர்கள் வலியுறுத்திவந்தபடியே இருக்கிறார்கள் என்பதை சினிமாக் கட்டுரைத் தொகுப்பு நூல்கள் உணர்த்துகின்றன.

கே. பாக்யராஜ், டி. ராஜேந்தர் போன்றோரின் வருகைக்கும் வெற்றிக்கும் பின்னர் இயக்குநர் என்றாலே அவருக்குக் கதையும் எழுதத் தெரிந்திருக்க வேண்டும் என்பது எழுதப்படாத விதி ஆகிவிட்டது. தமிழ்த் திரைப்படங்களில் கலைத்தன்மை வீரியத்துடன் வெளிப்படாததற்கு இதுவும் ஒரு காரணம். வாசிப்பனுபவம் இல்லாத இயக்குநர்கள் தமிழ் இலக்கியத்தின் செழுமையை உணராமல் தாங்களாகவே சொந்தமாகக் கதை எழுதத் தொடங்கினார்கள். தமிழ் இலக்கியத்திலிருந்து திரைப்படத்திற்குச் சென்றவர்களோ திரைப்பட ஜோதியில் தங்கள் சுயத்தை இழந்தார்கள். ஜெயகாந்தன், பூமணி போன்றவர்கள் விதிவிலக்குகளே. ஆகச் செழுமையான கதையாடலும் புதுமையான திரைமொழியும் இணைந்து ஆக்கப்பூர்வமான பாதையில் செயல்பட்டுக் கலை அனுபவம் மிளிரும் திரைப்படங்கள் உருவாவதற்கான ஊற்றின் தோற்றுவாய் முற்றிலும் தூர்ந்துபோய்விட்டது.

தற்போதைய இயக்குநர்களில் திரைப்பட மொழியைப் புரிந்துகொண்டவர்களில் சிலர் குறிப்பாகப் பாலா போன்றோர் இலக்கியத்தின் செழுமையைத் தாங்கள் உருவாக்கும் திரைப்படங்களில் பயன்படுத்திக்கொள்ள விழைந்ததாலேயே இலக்கியவாதிகளுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்து அவர்களைப் பயன்படுத்திக்கொள்ள முனைந்தனர். நவீன இலக்கியத் தளத்தில் தொடங்கி ஆனந்தவிகடன் வாயிலாகப் பரவலான வாசகர்களைச் சென்றடைந்த எஸ். ராமகிருஷ்ணன், ஜெயமோகன் போன்றோரது திரைத்துறைப் பங்களிப்பு என்று பார்த்தால் எதுவுமே மிஞ்சவில்லை. அதனால்தான் ரஷ்யக் கதையின் பாதிப்பில் என்ற பாவனையில் சாமி இயக்கிய சிந்து சமவெளி என்னும் மாமனார் மருமகளுக்கிடையேயான அபூர்வ உறவைப் பகிரங்கப்படுத்திய ‘கலைப்படைப்பு’க்கு வசனம் எழுத ஜெயமோகனால் முடிந்தது. சுஜாதா, பாலகுமாரன் போன்றோர் செலுத்திய பங்களிப்பைக்கூட இந்த நவீன எழுத்தாளர்களால் செலுத்த முடியவில்லை.

80களின் மத்தியில் தமிழ்த் திரைப்படத் துறையில் நுழைந்து தனக்கென ஓரிடம் அமைத்துக்கொண்ட இயக்குநர் மணிரத்னத்தை விடலைப் பருவ மயக்கத்தின்போது மட்டுமே நெருங்க முடிந்தது. கையாண்ட எந்தக் கருத்திலும் ஆழமான புரிதல் இன்றி மேம்போக்காக அவர் காட்சிகளை ஒரு குறிப்பிட்ட வார்ப்பில் ஊற்றி எடுத்து அடுக்கிச் சென்றுள்ளார். காட்சிகளின் அழகியலுக்கு அழுத்தங்களைத் தந்திருந்த மணிரத்னம் உணர்வுகளின் ஆழங்களுக்குள் இறங்க இயலாமல் உயரத்தில் நிற்கிறார். இன்று அயல்நாட்டுப் படங்களைப் பார்த்து அதை அப்படியே சுத்தத் தமிழ்ப் படமாக உருவாக்க முற்படும் இயக்குநர்களுக்குத் தவறான வழிகாட்டியவராக இவரைச் சுட்ட முடிகிறது. எண்பதுகளின் இறுதிப் பகுதியில் வெளியாகி அப்போதைய பதின் பருவத்தினரின் மனசுகளைக் கவர்ந்துகொண்ட இவரது மௌன ராகம் - இப்படத்தின் அபத்தம் குறித்து அசோகமித்திரன் கட்டுரை ஒன்றில் குறிப்பிட்டுள்ளார்- கே. பாக்யராஜின் அந்த ஏழு நாட்கள்தான் என்பதையும் அலைபாயுதே திரைப்படத்தின் திரைக்கதை உத்தி கே. பாக்யராஜின் மௌன கீதங்களின் உத்தி என்பதையும் அறிந்தபோது அவர்மீது கொண்டிருந்த மயக்கம் கலைந்தது. இவருக்கு இணையாகச் சிலாகிக்கப்பட்ட மற்றொரு இயக்குநர் ஷங்கர். இவரது இயக்கத்தில் வெளிவந்த ஜென்டில்மேன், இந்தியன், அந்நியன், முதல்வன் போன்றவை சமூகத்தின் ஆழமான சிக்கல்களின் வேரைக் கண்டறிய முற்படாமல் மேலெழுந்தவாரியாக இலைகளை வெட்டிச் சென்றன. இட ஒதுக்கீடு, லஞ்சம் உள்ளிட்டவற்றைக் கையாண்ட இவரது திரைப்படங்களில் ஷங்கர் முன்வைத்த அரசியல் ஆபத்தானது. காட்சிரீதியான அழகியலுக்கு முக்கியத்துவம் தந்த இவர்களது திரைப்படங்கள் தமிழ்த் திரைப்பட வரலாற்றின் கரும்புள்ளிகள் எனச் சுட்டப்படும் சகலகலாவல்லவன், முரட்டுக்காளை போன்ற திரைப்படங்களுக்கு எந்த வகையிலும் குறைந்ததில்லை. எஸ்.பி. முத்துராமன் இயக்கிய எங்கேயோ கேட்ட குரல், புவனா ஒரு கேள்விக்குறி போன்ற படங்கள் முக்கியமானவை என்பதையும் இங்கே நினைவுகூர வேண்டும்.

2000த்திற்குப் பின்பு மணிரத்னம், ஷங்கர் போன்றவர்களை ஆதர்ஷமாகக் கொண்டு திரையுலகிற்குள் நுழைந்த இளம்வயதினர் ஒழுங்கான திரைப்படங்களை உருவாக்க முடியாமல் தடுமாறினார்கள். அவர்களுக்கு வழிகாட்ட வேண்டியவர்கள் வழிதவறியவர்களாயிருந்தனர். திரைப்பட விழாக்களிலும் டிவிடிகளிலும் புது இயக்குநர்கள் கண்ட உலகப் படங்கள் அவர்களுக்கு உத்வேகத்தை அளித்தன. அதே வேளையில் தமிழ்ப் படங்களைக் கோத்திருந்த காட்சிகள் மேம்போக்கானவையாக இருந்தன. இவற்றுக்கிடையே காணப்பட்ட பெரும் வித்தியாசம் இயக்குநர்களைக் குழப்பத்தில் ஆழ்த்தியது. எத்தகைய படங்களை உருவாக்க வேண்டும் என்னும் தெளிவு அவர்களுக்குள் உருவாக வாய்ப்பில்லாமல் போயிற்று.

தமிழ் வாழ்வியலில் காணப்படும் கலாச்சார, பண்பாட்டுச் சிக்கல்கள் தமிழ்த் திரைப்படங்களில் பாவனைகளாகவே வெளிப்படுகின்றன. தமிழ்ச் சமூகத்தில் டாஸ்மாக் கலாச்சாரம் தனது கொடுங்கரங்களால் குடும்பங்களின் இனிமையான கட்டமைப்பை ஈவு இரக்கமின்றிக் கலைத்துப்போடுகிறது. ஆனால் தமிழ்த் திரைப்படங்களிலோ கதாநாயகன் நண்பர்களுடன் தனது மகிழ்ச்சியையோ துக்கத்தையோ பரிமாறிக்கொள்ளப் பயன்படும் மேடையாகவே இத்தகைய டாஸ்மாக் மேசைகள் பயன்பட்டன. 2012இல் வெளியான மதுபானக் கடை தனக்குக் கிடைத்த சிறு வாய்ப்பில் குடி சார்ந்த பன்மைத் தன்மையைச் சித்திரிக்க முயன்று அதில் குறிப்பிடத்தக்க வெற்றியும் பெற்றது. ஆனாலும் இந்தப் படத்தைக் குறும்படத்தின் விரிவாக்கம் என்பதாகவே நினைவுகூர முடிகிறது. சமகாலச் சிக்கல்கள் குறித்த சித்திரிப்புகளும் கலைநுட்பமான திரைமொழியும் சரிவிகிதத்தில் கலக்கும்போதுதான் முழுமையான திரைப்படக் கலை பரிணமிக்கும். தொழில்நுட்ப அறிவும் காட்சியின் அழகியலும் மண் சார்ந்த மணமும் மனமும் தனித்தனியாகப் பயணிக்கும்போது கடல், அம்மாவின் கைப்பேசி, பரதேசி, ஓநாயும் ஆட்டுக்குட்டியும் போன்ற அரைகுறைப் படங்களே எஞ்சும். இவற்றையெல்லாம் மீறிப் புதுத் தலைமுறை இயக்குநர்கள் நமது சிக்கலைப் பேச வேண்டியிருந்தது. அவர்களது கவனம் உள்ளூர் இலக்கியங்களிலும் சமகால வாழ்விலும் நிலைகொள்வதற்குப் பதில் அயல்மொழித் திரைப்படங்களைச் சுற்றியது. வாசிப்பு என்பது காட்சிமொழியை வளப்படுத்திப் புதிய கற்பனைகளை மனத்தில் கிளர்த்தும் என்பது ஓர் எளிய உண்மை. ஆனால் நம் இயக்குநர்களில் பெரும்பாலானோர் உலகத் திரைப்படங்களைப் பார்ப்பதாலேயே தங்கள் படைப்பூக்கம் மிளிரும் கற்பனைத் திறன் வலுப்பெறும் என நம்புகிறார்கள்.

பாலாவின் சேது (1999) காதலைப் பின்புலமாகவும் பொழுதுபோக்குத் திரைப்படத்தின் உத்திகளைக் கவனமாகவும் கையாண்டிருந்தபோதும், பாலா திரைப்பட மொழியைப் புரிந்துகொண்டவராகத் தெரிந்தார். மண்ணின் கலாச்சாரத்தை, பண்பாட்டைப் பிரதிபலிக்கக்கூடிய தீவிரமான திரைப்படத்தை உருவாக்கும் ஆற்றல் கொண்டவர் என்னும் நம்பிக்கையை உருவாக்கிய அவர் தந்ததென்னவோ ஏமாற்றம்தான். அவரை உயரத்திற்குச் செல்லவிடாமல் அவரது இந்துத்துவச் சார்பு தடுத்துவிடுகிறது. சமூகத்தின் விளிம்புநிலை மனிதர்களின் வாழ்வியல் சார்ந்த சிக்கல்களைக் காட்சிகளாக மாற்ற முடிந்த அவரால் ஜெயகாந்தன் எழுத்தில் வடித்திருந்த அழுத்தத்தைத் தர முடியவில்லை. அதனால் தொடர்ந்து வந்த அவரது திரைப்படங்கள் அவரைச் சமூகப் புரிதலற்ற கலகக்காரனாகவே அடையாளம் காட்டின. தேயிலைத் தோட்டத் தொழிலாளர்களின் கடுந்துயரை முழுமையான அர்ப்பணிப்பு உணர்வுடன் திரைப்படமாக்கத் துணிந்த பாலா அதைப் பிழைபட நிறைவேற்றியிருந்தார். எனவே பரதேசியால் தான் அடைய வேண்டிய உயரத்தை அண்ணாந்து மட்டுமே பார்க்க முடிந்தது. தேயிலைத் தோட்டத் தொழிலாளர்களின் துயரார்ந்த வாழ்க்கையை அவர் தனது விருப்புவெறுப்புகளை விடுத்து முழுமையாகச் சித்திரித்திருந்தால் ஒடுக்கப்பட்ட ஒரு சமூகம் மேட்டிமைச் சமூகத்தின் இன்பங்களுக்காக எவ்வளவு தூரம் சிதைக்கப்பட்டது என்பதன் காட்சி ஆவணமாகவும் கலை அனுபவமாகவும் அப்படம் அமைந்திருக்கும். அப்படி அமையாமல் போனதற்கு யாரைக் குற்றப்படுத்துவது?

இயக்குநர் பாரதிராஜா லண்டன் தீபம் தொலைக்காட்சிக்கு 2013 ஏப்ரலில் நேர்காணல் ஒன்று அளித்துள்ளார். அதில் அவர் கலைஞன் சமூக அக்கறையுடன் செயல்பட வேண்டும் என்பதை வலியுறுத்தியுள்ளார். மக்களின் விருப்பத்திற்கு ஏற்பப் படங்கள் உருவாக்கப்படுகின்றன என்பதை அவர் ஒத்துக்கொள்ள மறுத்திருந்தார். மக்களைக் கீழான கலைக்குப் பழக்கப்படுத்திவிட்டு அவர்கள் பொழுதுபோக்கு அம்சங்கள் மட்டுமே கொண்ட படங்களை விரும்புகிறார்கள் எனக் கூறுவதை விமர்சித்திருந்தார். அத்தகைய படங்களை உருவாக்குவது தவறு என்றும் அவை திரையரங்கிற்கு வருவதால்தான் பார்வையாளர்கள் பார்க்கிறார்கள் என்றும் கருத்துத் தெரிவித்திருந்தார். பார்வையாளர்கள்மீது பழியைப் போட்டு அவர்களைச் செல்லுலாய்ட் போதையில் அமிழ்த்துவது தொடர்பான தனது அதிருப்தியை வெளிப்படுத்தியிருந்தார்.

காதலை வெவ்வேறு விதமாகச் சித்திரித்த பாரதிராஜாவின் இயக்கத்தில் வெளியான அன்னக்கொடி (2013) ஆதிக்கசாதியினரின் ஒடுக்குமுறையைக் காட்சிகளாகக் கொண்டிருந்தும் அது குறிப்பிடத்தக்க தாக்கத்தை உருவாக்கவில்லை. அன்னக்கொடியும் கொடிவீரனும் என்னும் தலைப்பில்கூடத் தாழ்த்தப்பட்ட சாதியைச் சேர்ந்த இளைஞனின் பெயரை நீக்கிய பின்னரே வெளியானது. சாதி என்னும் மாயக்கரம் நமது சமூகத்தின் குரல்வளையை அழுத்தமாக நெறிப்பதை மூடிமறைத்துக்கொண்டே இருந்தால் நாம் நாகரிகச் சமூகமாகத் திமிர்ந்தெழுவது சாத்தியமல்ல. படைப்பூக்கம் மிளிரும் காலத்தில் பாரதிராஜா இதே அன்னக்கொடியைப் படமாக்கியிருந்தால் அதன் வெளிப்பாடு வேறு விதமாக அமைந்திருக்கலாம்.

வேதம் புதிது (1987) திரைப்படத்தில், “பாலுத் தேவர் பாலுத் தேவர்ன்னு சொல்றீங்களே பாலுங்கிறது உங்க பேரு. தேவர்ங்கிறது நீங்க வாங்கிய பட்டமா?” என ஒரு பிராமணச் சிறுவன் கேள்வி கேட்க முடிந்தது. இதே கேள்வியைச் சமூகரீதியாகப் பிற்படுத்தப்பட்ட அல்லது தாழ்த்தப்பட்ட பிரிவைச் சார்ந்த சிறுவனால் திரையில் எழுப்ப முடியுமா, அப்படிக் காட்சி அமைக்கும் துணிவுள்ள இயக்குநர்கள் நம்மிடையே உள்ளனரா? அப்படியான துணிவும் புரிதலும் சமூக அக்கறையும் உள்ள இயக்குநர் எழுந்தருளும்போதுதான் திரைப்படக் கலை வீரியத்துடன் வெளிப்பட்டுச் சமூகத்தின் சிக்கல்களைப் பாகுபாடின்றிப் பேசும். உலக அரங்கில் தமிழ்த் திரைப்படங்கள் பேசப்படும். அதைவிடுத்து ஆஸ்கர் நாயகன், உலக நாயகன் என நாயகர்களைத் தூண்டிவிடுவதோ தென்னகத்து சத்யஜித் ரே என இயக்குநர்களுக்கு முதுகுசொறிவதோ சிறுபிள்ளைத் தனமாகவே இருக்கும்.

மௌனகுரு (2011) திரைப்படத்தை இயக்கிய சாந்தகுமார் சூது கவ்வும் படத்தை இயக்கிய நலன் குமரசாமி, கற்றது தமிழ் ராம், ஆடுகளம் வெற்றிமாறன் போன்ற இயக்குநர்கள் ஒருசிலர்மீது நம்பிக்கைகொள்ள முடிகிறது. ஆனாலும் நமது அடையாளம் சார்ந்த மண்ணின் ஈரம் கொண்ட படங்கள் உருவாகுமா என்பது கேள்விக்குறிதான். மீனவர்கள் சிக்கல்களைச் சித்திரித்து சமீப ஆண்டுகளில் மூன்று திரைப்படங்கள் வெளியாயின. நீர்ப்பறவை (2012), மரியான் (2013) ஆகிய இரண்டுமே மீனவர்கள் வாழ்க்கையின் அடிப்படையையே கவனத்தில்கொள்ளாமல் உருவாக்கப்பட்டிருந்தன. தினந்தோறும் சிங்கள ராணுவத்தால் பல்வேறு தாக்குதல்களை எதிர்கொண்டு அனுதினமும் அல்லல்படும் மீனவர்களின் வாழ்க்கை திரையில் அழுத்தம் திருத்தமாகப் பதிவாகவில்லை. வாலியின் படகோட்டி படப் பாடல் இதைவிட அழுத்தமாக மீனவர்களின் துயரத்தைப் பதிவுசெய்திருந்தது. கடல் திரைப்படத்தைப் பார்ப்பதற்கான துணிவு இல்லை. ஆனால் அதுவும் மேலோட்டமான சித்திரிப்பு என்று நேர்மையான விமர்சனங்கள் தெரிவித்தன.

விமர்சனங்களை விமர்சனங்களாக எதிர் கொள்ளும்போதுதான் ஒரு கலைஞன் முழுமையை நோக்கி ஆரோக்கியத்துடன் முன்னேற முடியும். ஆனால் இங்கு விமர்சனங்களை விமர்சனமாகப் பார்க்கும் தன்மை தகர்க்கப்பட்டுவிட்டது. இது முழுக்க முழுக்கப் படைப்பாளிகள் சார்ந்த பிரச்சினை அல்ல. விமர்சகர்களும் இந்த நிலைக்குக் காரணம். விமர்சனத்தை மூர்க்கத்துடன் எதிர்கொள்ளும் இயக்குநருக்கும் கூடிக்கிடந்த காலத்தில் படத்தைப் போற்றிப் பிரிந்த பின்னர் இகழும் விமர்சகருக்கும் இதில் பங்கு உண்டு. ஒரு படைப்பாளியின் பணி விமர்சனங்களுக்குப் பதில் சொல்லி நேரத்தையும் காலத்தையும் வீணடிப்பதல்ல. விமர்சனங்கள் நேர்மையோடு வெளிப்படின் அது சார்ந்த பரிசீலனை படைப்புக்கு உதவும். அவ்வளவுதான். படைப்பாளி விமர்சனங்களை மட்டுமே கருத்தில் கொண்டால் படைப்புச் செயல்பாடு மழுங்கிவிடும். விமர்சகன் கரையில் நின்று கருத்துரைக்கிறானே ஒழிய கப்பலைச் செலுத்தும் மாலுமிக்குத்தான் காற்றின் திசையும் அலையின் வலுவும் கப்பலின் நிலையும் புரிபடும். விமர்சகனின் வேட்கையும் மாலுமியின் விழைவும் இனிமையான பயணமே. அது சாத்தியமாகாதபோதே இருவருக்குள் மாற்றுக் கருத்துகள் எழுகின்றன. தமிழ்த் திரைப்படத்துறையைப் பொறுத்தவரை இந்த முரண் தொடர்ந்துகொண்டே இருக்கிறது. விமர்சனங்களால் படைப்பு கூர்மைப்பட வேண்டுமே தவிர முனை மழுங்கக் கூடாது என்பதில் விமர்சகர்களுக்கும் இயக்குநர்களுக்கும் நம்பிக்கை வேண்டும். படைப்புகளும் விமர்சனங்களும் முக்கியமே ஒழிய படைப்பாளியோ விமர்சகரோ முக்கியமல்ல. கலங்கரை விளக்கம் கப்பலின் பயணத்திற்கு அவசியமோ இல்லையோ விளக்கின் ஒளி கப்பலுக்காகவே சுழன்றுகொண்டிருக்கும்.

(இக்கட்டுரையை எழுத உதவிய நூல்கள்: 

பாம்பின் கண் தமிழ் சினிமா ஓர் அறிமுகம் - மீதி வெள்ளித்திரையில் (சு. தியடோர் பாஸ்கரன்), சித்திரம் பேசுதடி (தொகுப்பாசிரியர் சு. தியடோர் பாஸ்கரன்), பேசும் பொற்சித்திரம் (அம்ஷன் குமார்), அநேக இணையதளங்கள்)

காலச்சுவடு ஜனவரி 2014 இதழில் ( http://www.kalachuvadu.com/issue-169/page88.asp) பிரசுரமாகியுள்ள கட்டுரை இது.

ஸ்ரீபாக்கியலட்சுமியும் பரம ரசிகனும்

விவசாயக் குடும்பத்தில் பிறந்திருந்தால் ஒரு வேளை பொங்கல் என்பது உற்சாகமான கொண்டாட்டமாக இருந்திருக்கலாம். ஆனால் ஒன்னாம் தேதி சம்பளம் வாங்கிய பெற்றோருக்கு மகனாகப் பிறந்ததால் பொங்கல் என்பது ஒருபோதும் உவப்பூட்டும் கொண்டாட்டமாக இருந்ததில்லை. பள்ளிப் பருவத்தில் நண்பர்களின் வீடுகளுக்கு செல்வது வழக்கமாக இருந்தது. கட்டியாய் பச்சரிசி சோறு பருப்பு பொங்கிவழியும் சாம்பாருடன் காய்கறிகளைச் சேர்த்து உண்ட நாள்கள் மட்டுமே நினைவில் உள்ளன. ரஜினி காந்தின் விசிறியாக இருந்ததால் ஏதாவது ஒரு திரைப்பட வாசலில் தான் பொங்கல் விடியும். மன்னன், பணக்காரன் போன்ற ஒருசில படங்கள் பார்த்த நினைவு உள்ளது. மன்னன் படம் ஸ்ரீபாக்கியலட்சுமி தியேட்டரில் வெளியானது. காலையில் நான்கரை மணிக்கெல்லாம் படம் தொடங்கிவிட்டது. ஏழு மணிக்கெல்லாம் படம் பார்த்துவிட்டு வீட்டிற்கு வந்துவிட்டேன். என்னவோ சொர்க்கத்திற்கே போய்விட்டு வந்தது போன்ற நினைப்பு. அன்று முழுவதும் தூங்கியே கழித்தேன். 1991 என்று ஞாபகம். 

நன்றி: www.envazhi.com

ரஜினி காந்தின் ரசிகனாக இருந்ததை இப்போது நினைத்தால் வியப்பாக இருக்கிறது. முதன்முதலில் மாவீரன் படம் தென்காசியில் ரிலீஸானது. அப்போது நான் ஒன்பதாம் வகுப்பு படித்துக்கொண்டிருந்தேன். 1986 நவம்பர் 1, தீபாவளி அன்று அப்படம் வெளியானது. நடிகர் ரஜினி காந்த் முதன்முறையாகத் தயாரித்த திரைப்படம் அது. 70 எம்எம்மில்  வெளியான முதல் தமிழ்த் திரைப்படம் அது. ஆனால், சில பிரிண்ட் மட்டுமே 70MM பிற இடங்களில் சாதாரணமான திரைப்படமாகவே வெளியானது. அமிதாப் நடித்த மர்த் என்னும் இந்திப் படத்தின் ரீமேக் தான் மாவீரனானது. அந்தப் படத்தின் ஆடியோ கேஸட்டில் ரஜினி காந்த பேசிய பேச்சு நீண்ட நாள்களாக மனத்தில் நிலைபெற்றிருந்தது. ஆலமரம் போன்ற எனது அத்தனை வளர்ச்சியும் ரசிகர்களாகிய உங்களையே சேரும்  என்பார். இதோ அந்த மாவீரனின் குரல் இப்போது கூட எங்கோ ஒலித்துக்கொண்டிருக்கிறது என ரஜினி பேசவும் ஒதுங்கு ஒதுங்கு ஒதுங்கு என்ற பாடல் மலேசிய வாசுதேவனின் குரலில் ஒலிக்கத் தொடங்கும். (http://www.youtube.com/watch?v=98oPEtvmPUw)

நன்றி: www.envazhi.com

அந்தத் தீபாவளிக்கு பாக்கியலட்சுமியில் மாவீரன் என்றால் பரதனில் அம்மன் கோவில் கிழக்காலே. மாவீரனைவிட இரண்டு மூன்று நாட்கள் அதிகமாக அம்மன் கோவில் கிழக்காலே படம் ஓடியது. அப்போது மிக வருத்தமாக இருந்தது. ஏனெனில், அம்மன் கோவில் கிழக்காலே செகண்ட் ரிலீஸ்தான். ஆனால், மாவீரன் தென்காசியில் ரிலீஸ், இருந்தும் அது குறைவான நாட்களே ஓடியது. அம்மன் கோவில் கிழக்காலே படத்தில் விஜயகாந்தை நடிகை ராதா சாட்டையால் அடிப்பார். மாவீரனில் அம்பிகா ரஜினியைச் சாட்டையால் அடிப்பார்.

ரஜினி காந்த் தயாரித்த மாவீரன் படுதோல்விப் படம். மாவீரன் வெளியான தீபாவளி அன்று நான் நண்பன் கோமதிநாயகத்தின் அண்ணன் ரமேஷுடன் தியேட்டருக்குச் சென்றேன். அங்கு நண்பன் காசிமும் வந்திருந்தான். பாக்கியலட்சுமி தியேட்டரை இப்போது இடித்து பிஎஸ்எஸ் காம்ப்ளக்ஸ் என மாற்றிவிட்டார்கள். மாற்றியபிறகு மங்காத்தா படம் அங்கு பார்த்தேன். பாக்கியலட்சுமி தியேட்டருக்குப் படம் பார்க்கப் போன நாள்களில் பல இன்னும் நினைவில் பசுமையாய் உள்ளன. தியேட்டரில் டிக்கெட் வாங்கி உள்ளே முன்பகுதியில் காத்திருப்போம். தியேட்டரை மூடியுள்ள கதவில் உள்ளே சிறு கதவு வழியே திறந்து பார்த்தால் தியேட்டரின் திரை தெளிவாகத் தெரியும். தீர்ப்பு படத்தின் இறுதிக்காட்சியில் இடம்பெறும் ஜீப் சேஸிங் காட்சியை அந்த துவாரக் கதவு வழியே பார்த்ததை இப்போதுகூடத் துல்லியமாக நினைவுகூர முடிகிறது.  பாக்கியலட்சுமியில் தனியாகப் பார்த்த முதல் படம் தங்கைக்கோர் கீதம். அப்போது இலஞ்சியிலிருந்து தென்காசிக்குப் பேருந்துக் கட்டணம் வெறும் நாற்பது பைசா. கையில் ஒரு ரூபாய் இருந்தால் போதும் படம் பார்த்துவிடலாம். 

   

புதியதல்லாத புது நாள்

புத்தாண்டைக் கொண்டாடி மகிழும் மனநிலை எப்போதுமே இருந்ததில்லை. பெரிய உற்சாகத்தை மனம் உணர்ந்ததில்லை என்பது ஒரு காரணம். வீடு என்பது தொல்லையான இடமாக இருந்தால் வெளியில் செல்லலாம். ஆனால் வீட்டில் இருப்பதே நிம்மதி என்னும் உணர்வு தான் உள்ளது. அதனால் வீட்டில் அமர்ந்தே பொழுதுபோனது. ஃபேஸ்புக், டுவீட்டர் என சமூக வலைதளங்கள் தனிமையைக் கலைக்க பெரிதும் உதவும். நம் நண்பர்கள் உலகமெங்கும் விழித்துக்கொண்டிருப்பதை ஃபேஸ்புக்கில், ஜிமெயிலில் ஒளிரும் சிறு பச்சை வட்டம் உணர்த்தும். பக்கத்திலேயே அமர்ந்து அவர் வேறு ஏதோ வேலை பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறார் என்று தான் தோன்றும். அவர் எங்கோ எந்த மாநிலத்திலோ எந்த நாட்டிலோ எந்த நகரத்திலோ இருக்கக்கூடும். ஃபேஸ்புக்கை உருட்டும்போது நண்பர்கள் யாரை நண்பர்களாக சேர்த்திருக்கின்றனர், எதை விரும்புகின்றனர், எதற்கு எதிர்வினை ஆற்றியுள்ளனர் போன்ற செய்திகளை அறிந்துகொள்ளலாம். ஆக தனியே இருந்தாலும் தனிமை அல்ல அது.

24 மணி நேர செய்தி அலைவரிசைகள் வந்த பின்னர் புத்தாண்டு கொண்டாட்டத்தை நேரடி ஒளிபரப்பு செய்வது உள்ளிட்ட கொண்டாட்ட போக்கு அதிகரித்துள்ளது. ஒவ்வொரு வருடமும் வந்துகொண்டும் போய்க்கொண்டும் தான் இருக்கிறது. விஷேசமாக சொல்வதற்கு எதுவும் இல்லை. ஆனாலும் புத்தாண்டை சடங்குத் தனமாகக் கொண்டாடி மகிழ்வோர் இருக்கத்தான் செய்கின்றனர். இந்தப் புத்தாண்டு கொண்டாட்டத்தில் ஆறேழு பேர் இறந்துள்ளனர். ஜனனமும் மரணமும் இயல்பானது தான். ஆனால் அநியாயத்திற்குச் செத்துப்போகிறார்களே என்ற எண்ணம் எழத்தான் செய்கிறது. வழக்கம்போல் தொலைக்காட்சிகளை திரையுலக ஆளுமைகள் நிறைக்கின்றனர். பைசா பெறாத விஷயங்களைக் கிடைப்பதற்கரிய பொக்கிஷமாய் பேசி மாய்கிறார்கள். கையில் ரிமோட் கண்ட்ரோல் இருந்தபோதும் எந்தப் பெரிய மாற்றமுமில்லை. ஒரே ஆளுமைகள் வெவ்வேறு தொலைக்காட்சிகளில் சொன்னதையே சொல்லிச் செல்கிறார்கள். 

சினிமா தவிர்த்த பொழுதுபோக்கு அம்சங்கள் குறித்த பிரக்ஞை எந்தத் தொலைக்காட்சிக்கும் இருப்பது போல் தெரியவில்லை. தொலைக்காட்சி என்பது ஆற்றல்மிக்க ஊடகம் தான். ஆனால் தமிழில் வெளிவரும் நிகழ்ச்சிகள் எவையும் ஆழமானவையோ பரிசீலிக்கத்தக்கவையோ அல்ல. ஒரே ஒரு தூர்தர்ஷன் இருந்தபோது கிடைத்த ஆசுவாசம் இத்தனை தொலைக்காட்சி அலைவரிசைகள் வந்து பின்னர் அதிகரித்திருக்க வேண்டும். ஆனால் அயர்ச்சியை உண்டுபண்ணும்விதமாகவே தொலைக்காட்சிகள் அமைந்துள்ளன. ஒரே விதமாக யோசிக்கின்றன. ஏற்கனவே வெற்றிகரமாக நடைபெறும் நிகழ்ச்சிகளை நகலெடுக்கும் வேலை தான் நடக்கிறது. 

பரிசோதனை பண்ணி பார்க்க எந்தத் தொலைக்காட்சியும் முயல்வதில்லை. எல்லாவற்றிற்கும் பணம் பண்ணும் ஆசை மட்டுமே உள்ளது. மக்கள் திரளுக்கு அதை எல்லாம் உணர வாய்ப்பே இல்லை. அவர்கள் ஓடிக்கொண்டே இருக்கிறார்கள். கிடைக்கும் இடைவெளியில் அவர்களைத் தொந்தரவு செய்யாத நிகழ்ச்சிகளை மட்டும் பார்க்க விரும்புகிறார்களோ என்னவோ? அறிவியல், இலக்கியம், வரலாறு தொடர்பான ஆழமான நிகழ்ச்சிகளைத் தயாரிக்கும் தைரியம் எந்தத் தொலைக்காட்சிக்கும் இல்லை. ஒருவேளை மக்களும் அவற்றைப் பார்க்கத் தயாராக இல்லையோ என்னவோ? தொடர்ந்து ஒரு நாள் முழுவதும் தமிழ்த் தொலைக்காட்சி அலைவரிசைகளை யாராவது பார்த்தால் பைத்தியம் பிடித்துவிடும். அதிலும் நெடுந்தொடர்கள் உங்கள் கொதவளையை நெரிச்சிரும். ஆனாலும் பைத்தியம் பிடிக்காதபடி மக்கள் பார்த்துக்கொண்டே தான் இருக்கிறார்கள். மக்களிடம் ஏதோ ஒரு வெறுமை உள்ளது. அதைப் பூர்த்திசெய்ய அவர்களுக்கு கிடைப்பது போதும் போல. ஆழமான விஷயங்களை நோக்கி அவர்கள் நகர விருப்பப்பட மாட்டார்கள் என்பது நமது சூழலின் சாபமோ?