பனிக் காலப் பராமரிப்பு

ஒவ்வொரு பருவ காலத்துக்கும் உடலில் சில மாற்றங்கள் ஏற்படுவது வாடிக்கை. அதற்கேற்றவாறு நமது உடலைப் பராமரித்துக்கொள்கிறோம். அதைப் போலவே நாம் குடியிருக்கும் வீட்டிலும் பருவ காலத்தைப் பொறுத்துப் பராமரிக்க வேண்டியது அவசியமே. பருவ காலம் மாறும்போது தட்பவெப்ப நிலையும் மாறும். அதற்கேற்றபடி கட்டிடத்தின் சில மாற்றங்கள் ஏற்படவே செய்யும். வெயில் காலத்தில் வெப்பம் அதிகமாக இருக்கும் அதற்கேற்றபடி பொருள்கள் சிறிது விரிவடையும் ஆகவே இதன் காரணமாகக் கட்டிடங்களிலும் வீட்டின் புழங்கு பொருள்களிலும் சில மாறுபாடுகள் ஏற்பட வாய்ப்பு உள்ளன. அதன் காரணம் என்னவென்று அறியாவிட்டாலும் அதனால் ஏற்படும் விளைவுகளை நாம் எதிர்கொண்டிருப்போம்.

ஒவ்வொரு பருவ காலத்துக்கும் உடலில் சில மாற்றங்கள் ஏற்படுவது வாடிக்கை. அதற்கேற்றவாறு நமது உடலைப் பராமரித்துக்கொள்கிறோம். அதைப் போலவே நாம் குடியிருக்கும் வீட்டிலும் பருவ காலத்தைப் பொறுத்துப் பராமரிக்க வேண்டியது அவசியமே. பருவ காலம் மாறும்போது தட்பவெப்ப நிலையும் மாறும். அதற்கேற்றபடி கட்டிடத்தின் சில மாற்றங்கள் ஏற்படவே செய்யும். வெயில் காலத்தில் வெப்பம் அதிகமாக இருக்கும் அதற்கேற்றபடி பொருள்கள் சிறிது விரிவடையும் ஆகவே இதன் காரணமாகக் கட்டிடங்களிலும் வீட்டின் புழங்கு பொருள்களிலும் சில மாறுபாடுகள் ஏற்பட வாய்ப்பு உள்ளன. அதன் காரணம் என்னவென்று அறியாவிட்டாலும் அதனால் ஏற்படும் விளைவுகளை நாம் எதிர்கொண்டிருப்போம்.

இப்போது பனிக் காலம் தொடங்கிவிட்டது. பனிக் காலத்தின் போது குளிர் அதிகமாகத் தாக்கும். அந்தத் தாக்குதலைச் சமாளிக்க வீடுகளில் சில ஏற்பாடுகளைச் செய்வோம். இந்தக் காலத்தில் பொதுவாக அதிகமாக சன்னல் கதவுகளைத் திறக்க வேண்டிய அவசியம் ஏற்படாது, ஏனெனில் குளிர் காற்றுக்குப் பயந்து வீட்டின் சன்னல்களை அடைத்தே வைத்திருப்போம். இதனால் வீட்டுக்குள் சூரிய ஒளி வரும் வாய்ப்பைத் தடுத்துவிடுகிறோம். எனவே வீட்டின் உள்ளே ஈரப்பதம் அதிகமாக வாய்ப்பு உள்ளது.

அதிகமான ஈரப்பதம் வீட்டுக்குள் நிலவும்போது அது நமது உடல்நிலையைப் பாதித்துவிடும். எனவே அதைத் தவிர்க்க வேண்டிய நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ள வேண்டும். ஆகவே முடிந்தவரை வீட்டுக்குள் ஈரத் துணியை உலர்த்துவது போன்ற செயல்களைத் தவிர்க்க வேண்டும். குளியலறை, சமையலறை போன்றவற்றில் தண்ணீர் பயன்பாட்டுக்கான குழாயில் நீர்க் கசிவு இல்லாமல் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும். இதில் ஏதேனும் பழுது இருப்பின் காலம் தாழ்த்தாது சரிசெய்ய வேண்டும்.

பனிக் காலத்தில் நமது வீடுகளில் குளிர்சாதன வசதியைப் பயன்படுத்தும் தேவை ஏற்படாது. ஆகவே அதைப் பயன்படுத்தாமலே வைத்திருப்போம். ஆனால் அடுத்து கோடைக் காலம் வரும்போது மீண்டும் குளிர்சாதன வசதி தேவைப்படும். எனவே இப்போதே அவற்றைப் பராமரித்துக்கொள்ள வேண்டும். இப்போது அதைப் பராமரிக்கும் தொழிலாளர்கள் கிடைப்பதும் எளிது.

ஆகவே குளிர்சாதன வசதி இயந்திரத்தில் ஏதேனும் பழுது இருந்தாலோ, காலக்கிரமப் பராமரிப்பையோ முடித்துக்கொள்ள இதுவே தக்க தருணம். இப்போது அவற்றைச் சரிசெய்து வைத்துக்கொண்டீர்கள் என்றால் கோடைக்காலத்தில் புலம்ப வேண்டிய தேவை இருக்காது. அந்த நேரத்தில் ஆட்கள் கிடைப்பதும் கடினம்.

பனிக் காலம் மரச் சாமான்களுக்கு ஏற்ற பருவம் அல்ல. பொதுவாக எல்லா மரப் பலகையிலும் சிறிதளவு நீர்த் தன்மை காணப்படும். ஆகவே அதன் உருவ அமைப்பு நீர்த் தன்மை அதிகரிக்கும்போது மாறிவிடக் கூடும். இதனால்தான் கதவுகளின் வடிவம் பனிக் காலத்தில் சிறிது மாறிவிடுகிறது. ஆகவே வீடுகளின் கதவுகள், சன்னல் கதவுகள் போன்றவற்றை மூடித் திறப்பதில் சிக்கல் ஏற்படலாம்.

எனவே அவற்றை சரிசெய்துகொள்ள வேண்டும். மரப் பலகைகளை முறையே உலர்த்திய பின்னர் கதவுகளை உருவாக்கியிருந்தால் இந்தப் பிரச்சினை பெரிய அளவில் எழ வாய்ப்பில்லை. மேசை, நாற்காலி போன்ற மர அறைக்கலன் களையும் பனிக் காலத்தில் தேவையான அளவில் எண்ணெய் போட்டுத் துடைத்து முறையே பராமரிக்க வேண்டும். இல்லையெனில் அவை பழுதாகிவிடக் கூடும். பனிக் காலத்துக்கு ஏற்றபடி வீட்டையும் வீட்டில் உள்ள அறைக்கலன் களையும் சரியானபடி பராமரித்துக் கொண்டால் இந்தப் பருவத்தில் வீடு பற்றிய கவலை எழாமல் பார்த்துக் கொள்ளலாம்.

டிசம்பர் 26 தி இந்து நாளிதழில் வெளியானது

பேருந்தில் கட்டிய வீடு

நமக்குப் பிடித்த விஷயங்களில் வீடும் பயணமும் நிச்சயம் இடம்பிடிக்கும். வீடு அலுப்பு தரும்போது பயணங்களில் ஆசுவாசம் கொள்கிறோம். பயணம் களைப்பைத் தரும் வேளையில் வீட்டில் வந்து தஞ்சமடைகிறோம். வீட்டுக்குச் சக்கரம் இருந்தால் நன்றாக இருக்கும் என்ற யோசனை நமக்கு சில நேரம் வரும். ஆனால் இதெல்லாம் நடக்கிற கதையா என்று அந்த எண்ணத்தை அப்படியே மூட்டை கட்டி வைத்துவிட்டு அடுத்த வேலையைப் பார்க்கப் போய்விடுகிறோம். அமெரிக்காவில் ஒருவர் இந்த எண்ணத்தைச் செயல்படுத்தி இருக்கிறார். ஆனால் ஒரு சிறு வித்தியாசம், அவர் வீட்டுக்கு சக்கரத்தைப் பொருத்தவில்லை. ஆனால் வாகனம் ஒன்றை வீடாக்கிவிட்டார். ஆகவே அந்த உருளும் வீட்டில் அவர் உற்சாகமாகப் பயணம் செய்கிறார்.

அமெரிக்காவின் கலிஃபோர்னியா மாகாணத்தைச் சேர்ந்தவர் பேட்ரிக் ஷ்மித். அவர் தன் தந்தை உதவியுடன் ஒரு பள்ளிப் பேருந்தை விலைக்கு வாங்கி அதை அப்படியே வீடாக மாற்றிவிட்டார். 1990-ம் ஆண்டில் சந்தைக்கு வந்த ஒரு பேருந்தை, கிறித்தவ தேவாலயம் நடத்தும் ஒரு பள்ளியிலிருந்து 4,500 டாலர் பணம் கொடுத்து வாங்கியிருக்கிறார். பின்னர் மேலும் 9,000 டாலர் பணத்தைச் செலவிட்டு அந்தப் பேருந்தை குடியிருக்கும் வீடாக மாற்றிவிட்டார். பேருந்தை வீடாக மாற்றும் ஒவ்வொரு நடவடிக்கையையும் படங்களுடன் தனது இன்ஸ்டாக்ராம் பக்கத்தில் பதிவும்செய்திருக்கிறார்.

அமெரிக்காவின் கலிஃபோர்னியா மாகாணத்தைச் சேர்ந்தவர் பேட்ரிக் ஷ்மித். அவர் தன் தந்தை உதவியுடன் ஒரு பள்ளிப் பேருந்தை விலைக்கு வாங்கி அதை அப்படியே வீடாக மாற்றிவிட்டார். 1990-ம் ஆண்டில் சந்தைக்கு வந்த ஒரு பேருந்தை, கிறித்தவ தேவாலயம் நடத்தும் ஒரு பள்ளியிலிருந்து 4,500 டாலர் பணம் கொடுத்து வாங்கியிருக்கிறார். பின்னர் மேலும் 9,000 டாலர் பணத்தைச் செலவிட்டு அந்தப் பேருந்தை குடியிருக்கும் வீடாக மாற்றிவிட்டார். பேருந்தை வீடாக மாற்றும் ஒவ்வொரு நடவடிக்கையையும் படங்களுடன் தனது இன்ஸ்டாக்ராம் பக்கத்தில் பதிவும்செய்திருக்கிறார்.

பேட்ரிக் ஷ்மித் அவருடைய தந்தையின் உதவியுடன் முதலில் பேருந்தின் இருக்கைகளை அகற்றி, வீட்டுக்கான புழங்குமிடத்தை உருவாக்கியிருக்கிறார். இந்த வேலை அவர்களுக்கு மிகவும் சிரமம் கொடுத்திருக்கிறது. ஆனாலும் வேலை முடிந்த பின்னர் அவர்களுக்குக் கிடைத்த திருப்தி அடுத்த வேலைக்கு அவர்களை ஆயத்தமாக்கியிருக்கிறது. அடுத்ததாகப் பேருந்தின் கூரையை வீட்டுக்கு ஏற்றபடி மாற்றியிருக்கிறார்கள் தந்தையும் மகனும். இந்த வேலை தான் அனைத்து வேலைகளையும்விட கடினமாக இருந்ததாக ஷ்மித் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். அதன் பின்னர் தளத்தை உருவாக்கிய அவர்கள் அதைத் தொடர்ந்து அறைகளைப் பிரித்திருக்கிறார்கள். எல்லா வேலைகளும் முடிந்த பின்னர் தங்களது பேருந்து வீட்டுக்கு பிக் ப்ளு எனப் பெயரிட்டுவிட்டார்கள்.

பிக் ப்ளு என்ற அவர்கள் வீடு தயாரான உடன் அதிலேயே சுமார் 10 ஆயிரம் கிலோ மீட்டர் பயணத்தையும் நடத்தி முடித்திருக்கிறார்கள். கலிஃபோர்னியாவிலிருந்து ஃபுளோரிடா வரை கடற்கரை ஓரமாக இயற்கையை ரசித்தபடி அவர்கள் மேற்கொண்ட சுகமான பயணம் வாழ்தலின் திருப்தியை அளித்திருக்கிறது. தங்கள் பயணத்தைத் தொடரும் திட்டத்திலும் இருக்கிறார்கள். அமெரிக்கா முழுவதும் சுற்றி, ஆங்காங்கே தங்கிக் கிடைக்கும் வேலையைப் பார்த்துக்கொண்டு வாழ்வை நடத்தும் எண்ணத்தில் இருக்கிறார் பேட்ரிக் ஸ்மித்.

டிசம்பர் 26 தி இந்து நாளிதழில் வெளியானது

இயேசுவின் உடலைத் தேடி...

இயேசு கிறிஸ்துவையும் பரிசுத்த வேதாகமத்தையும் அடிப்படையாகக் கொண்டு ஹாலிவுட்டில் அநேகப் படங்கள் வந்துள்ளன. இயேசுவின் அற்புதங்களைப் புகழ்ந்தும் விமர்சித்தும் பல படங்கள் வெளிவந்திருக்கின்றன என்பது கடந்த கால வரலாறு, அந்த வரிசையில் வெளிவர இருக்கும் புதிய ஹாலிவுட் திரில்லர் படம் ‘ரைஸன்’.

இயேசுவின் உயிர்த்தெழுதல் பற்றிய நம்பிக்கையற்ற ஒருவரின் பார்வையில் இந்தப் படம் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. அப்படியென்ன இந்தப் படத்தில் இருக்கிறது என்ற எண்ணமே இப்படத்தின் மீதான சுவாரசியத்தையும் எதிர்பார்ப்பையும் அதிகப்படுத்தியிருக்கிறது.

இயேசு கிறிஸ்து சிலுவையில் அறையப்பட்ட வாரத்தில் நடைபெறும் நிகழ்வுகளைச் சம்பவங்களாகக் கொண்டது இப்படத்தின் திரைக்கதை. க்ளேவியஸ் என்னும் ரோமத் தளபதியும் அவனுடைய உதவியாளனான லூஸியஸும் இயேசுவின் மர்மங்களைக் கண்டறியப் புறப்படுகிறார்கள். ரோம ஆளுநர் பொந்தி பிலாத்து இவர்கள் இருவரையும் காணாமல் போன இயேசுவின் உடலைக் கைப்பற்ற அனுப்புகிறான். அவர்களது நோக்கம் இயேசு உயிர்த்தெழுதல் சாத்தியமற்றது என்பதை நிரூபிப்பதும், ஜெருசலேமில் புரட்சி எழாமல் தடுப்பதுமே ஆகும். இதில் அவர்கள் வெற்றிபெற்றார்களா, இயேசுவுக்கு என்ன நேர்ந்தது என்பதைப் படம் காட்சிப்படுத்தியிருக்கிறது.

ஹாலிவுட் இந்தப் படத்தை முடக்க திட்டமிட்டு செயல்பட்ட காரணத்தாலேயே இப்படம் பற்றிய செய்திகள் அதிகம் வெளியாகவில்லை என ஜீஸஸ் டெய்லி என்னும் இணையதளம் செய்தி வெளியிட்டிருக்கிறது. சோனி நிறுவனம் இப்படத்தின் உரிமையைப் பெற்று வெளியிடுவதாலேயே இதைப் பார்க்கும் வாய்ப்பு நமக்குக் கிடைக்கப்போகிறது என்றும் அந்த இணையதளம் குறிப்பிட்டிருக்கிறது.

இந்தப் படத்தை, 1984-ல் வெளியாகி பெரிய வெற்றியைப் பெற்ற ‘ரெட் டான்’ படத்தின் திரைக்கதாசிரியரும் ‘வாட்டர் வேர்ல்டு’ (1995) திரைப்படத்தை கெவின் காஸ்னருடன் சேர்ந்து இயக்கி கவனம் பெற்றவருமான கெவின் ரெனால்ட்ஸ் இயக்கியிருக்கிறார். ரைஸன் படத்தின் கதையைப் பால் அயலோ எழுத திரைக்கதையை கெவின் ரெனால்ட்ஸும் பால் அயலோவும் இணைந்து எழுதியிருக்கிறார்கள். ஜோஸப் ஃபைன்ஸ் ரோமத் தளபதி வேடத்தையும், அவருடைய உதவியாளர் வேடத்தை டாம் ஃபெல்ட்டன் என்னும் நடிகரும் ஏற்றிருக்கிறார்கள்.

2016-ம் ஆண்டு ஜனவரியில் வெளியாக இருக்கும் இந்தப் படம் ஹாலிவுட்டில் பெரிய சர்ச்சைகளை உருவாக்கக் கூடும் என எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. படம் உருவாவதையே தடுக்க முயன்ற ஹாலிவுட், படம் வெளியான பின்னர் என்ன எதிர்வினையை ஆற்றுமோ என்னும் திகிலுடன் ரசிகர்களால் எதிர்பார்க்கப்படும் திரில்லராக இப்போதைக்கு ரைஸன் அமைந்திருக்கிறது.

டிசம்பர் 25 தி இந்து நாளிதழில் வெளியானது

மரணம் தண்டனையா, வெகுமதியா?

செல்மா ஜெஸ்கோவா செக்கோஸ்லோவியால் பிறந்தவள். பிழைப்புக்காக அமெரிக்காவுக்குப் புலம் பெயர்ந்தவள். அவளது வாழ்வில் துயரங்களுக்குப் பஞ்சமில்லை. முதல் பாதியில் வாழ்வுடன் போராடும் செல்மா இரண்டாம் பாதியில் மரணத்துடன் போராடுகிறாள். வாழ்க்கை போல் மரணம் அவள் மீது குரூரத்தைப் பிரயோகிக்கவில்லை. மரணம் அவளை வாஞ்சையுடன் ஆரத் தழுவிக்கொள்கிறது. அவளது துக்கங்களிலிருந்து விடுதலை தருகிறது. இதுதான் செல்மாவின் கதை. இதைத் தான் டான்ஸர் இன் த டார்க் படமாக எடுத்திருக்கிறார் இயக்குநர் லார்ஸ் வான் ட்ரையர்.

டென்மார்க்கைச் சேர்ந்த இயக்குநர் லார்ஸ் வான் ட்ரையர். இவர் திரைக்கதையாசிரியரும்கூட. தனது பதினோறாவது வயதிலேயே படமெடுக்க ஆரம்பித்துவிட்டார். மன அழுத்தம், விமானத்தில் செல்லப் பயம் உள்ளிட்ட பல்வேறு வகையான பயம் போன்ற மனநலப் பாதிப்புகளால் உளவியல் நெருக்கடிகளை வாழ்வின் வெவ்வேறு காலகட்டத்தில் தொடர்ந்து சந்தித்துவந்திருக்கிறார் இவர்.  ‘நான் எல்லாவற்றுக்கும் பயப்படுவேன் ஆனால் படமெடுப்பதற்கு மட்டும் பயப்படுவதேயில்லை’ என்று ஒருமுறை இவர் கூறியிருக்கிறார் என கார்டியன் பத்திரிகையில் ஒரு குறிப்பு வெளியாகியிருக்கிறது. அவர் தெரிவித்திருப்பது போல் படமெடுக்க அவர் பயப்படுவதில்லை என்பதை இப்படம் உறுதிப்படுத்துகிறது. 1977-ம் ஆண்டு படமெடுக்கத் தொடங்கியிருந்த இவரது டான்ஸர் இன் த டார்க் திரைப்படம் 2000-ஆவது ஆண்டில் கேன் படவிழாவில் முதலில் திரையிடப்பட்டுத் தங்கப்பனை விருதை வென்றிருக்கிறது. இப்படம் திரையிட்டு முடிந்த பின்னர் அனைவரும் எழுந்து நின்று கைதட்டி தங்கள் ஆதரவையும் பாராட்டையும் வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார்கள் என்பது இப்படத்தின் சிறப்புக்கான சான்று. இவரது ‘பொன்னிதய முப்படங்க’ளில் மூன்றாவது படம் இது. முதல் படம் பிரேக்கிங் த வேவ்ஸ் (1996), இரண்டாம் படம் த இடியட்ஸ் (1998). இப்படங்களின் நாயகிகள் பரிசுத்த இதயம் படைத்தவர்கள். நல்லொழுக்கத்தையும் தூய அன்பையும் வெளிப்படுத்துபவர்கள்.

இவர் டச்சு இயக்குநர் தாமஸ் விண்டர்பெர்க்குடன் இணைந்து டாக்மீ 95 என்னும் திரைப்பட இயக்கம் ஒன்றை 1995-ஆம் ஆண்டில் நிறுவினார். பாரம்பரியமான பழக்கவழக்கங்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட மண்சார்ந்த கதைகளைத் தேர்ந்தெடுத்து, நடிகர்களின் நடிப்புத் திறனை முழுமையாக வெளிக்கொண்டுவரும் உத்திகளைக் கையாண்டும், திரைப்படமாக்கலில் அதிநவீன தொழில்நுட்பங்களைக் கைவிட்டும் படங்களை உருவாக்க வேண்டும் என்பது இந்த இயக்கத்தின் கொள்கை. திரைப்படமாக்கலை ஒரு தொழிலாகக் கொள்ளாமல் அதை ஒரு கலையாக வளர்த்தெடுக்க இந்த இயக்கம் விரும்பியது. முடிந்தவரை செயற்கை அரங்குகளைத் தவிர்த்து வெளியிடங்களிலேயே படப்பிடிப்பை நிகழ்த்துவது, அவசியமற்ற விளக்குகளையும் இசையையும் தவிர்ப்பது, கேமராவைக் கையிலே சுமப்பது, 35 எம்.எம். படச்சுருளிலேயே படமெடுப்பது எனப் பத்து விதிமுறைகளை இவர்கள் பிரகடனமாகவே அறிவித்தார்கள். இந்தக் கொள்கைகளைக் கைக்கொண்டு படங்களை உருவாக்கவும் செய்தார்கள். டான்ஸ் இன் த டார்க் டாக்மீ 95 படமல்ல,  ஆனால் அந்தப் படமாக்கல் அனுபவங்களைப் பயன்படுத்திக்கொண்ட படம்.

இந்தப் படம் இயக்குநர் லார்ஸ் வான் ட்ரையரின் பின்னணியைத் தெரிந்துகொள்ளத் தூண்டும். ஏனெனில் இதன் படமாக்கத்தில் காணப்படும் புதுமையான கலைத் தன்மை ஒரு சாதாரண மனநிலை கொண்ட இயக்குநரால் இந்தப் படத்தை உருவாக்கியிருக்க முடியாது என்னும் எண்ணத்தைத் தந்துவிடுகிறது. படத்தின் நாயகியான செல்மா வேடமேற்றிருப்பவர் ஒரு தொழில்முறை நடிகையல்ல. அவர் ஓர் இசைக் கலைஞர், பெயர் பியர்க். அயர்லாந்தில் பிறந்து அமெரிக்காவில் வாழ்ந்துவருபவர். ஆனால் இந்தப் படத்தில் அவர் வெளிப்படுத்தியிருந்த சிறப்பான நடிப்பு கான் திரைப்பட விழாவில் அவருக்கு விருதைப் பெற்றுத் தந்திருந்தது என்பதை இங்கே நினைவுகொள்ள வேண்டும்.  

ஓய்வுவேளைகளில் செல்மா அமெச்சூர் நாடகம் ஒன்றில் பங்குகொள்கிறாள். அவளது வாழ்க்கையே ஒரு அமெச்சூர் நாடகம் என்பதை இயக்குநர் காட்சிகளின் மூலம் சொல்லாமல் சொல்கிறார். அவளது துயரத்தைத் துடைக்க தொழிற்சாலையில் அவளுக்கு ஒரு தோழி கிடைக்கிறாள். அவளது பாரத்தைப் பகிர்ந்துகொள்ள ஆண் தோழன் ஒருவன் கிடைக்கிறான். அவன் செல்மாவையே பிரியத்துடன் சுற்றிச் சுற்றிவருகிறான். ஆனால் அதற்கான மனநிலை தனக்கு இல்லை எனக் கூறி அவனைத் தன் பாதையிலிருந்து விலக்கிவிடுகிறாள் செல்மா.

நெருங்கிய நண்பனே தன் வாழ்நாள் லட்சியத்துக்கான சேமிப்பைத் திருடிவிடுகிறான். அதை மீட்கும் முயற்சியில் அவள் கொல்லப்படுகிறான். அதுவும் அவன் வேண்டுகோளின் படியே. தன் மனைவியின் அபரிமிதமான செலவு காரணமாக வாழ்வின் இழிநிலைக்குச் செல்ல நேரிடும் சூழலில் தனக்கு மரணமெனும் விடுதலை கோரி இறைஞ்சுகிறான். இரக்கப்படுகிறாள் அவள். அவனது கோரிக்கைக்குச் செவிமெடுக்கிறாள். சட்டம் தன் கடமையைச் செய்ய வந்துவிடுகிறது. எந்தச் சூழலிலும் தன் ரகசியத்தை வெளியிட்டுவிடக் கூடாது என அவன் கேட்டுக்கொண்டதற்கிணங்க அவள் நடந்துகொள்கிறாள். உண்மையைச் சொல்லியிருந்தால் தூக்குக் கயிறு அவள் கழுத்தை இறுக்கும் தேவை ஏற்பட்டிருக்காது. மரணத்தைவிட அதிக வாதையை அவள் உணரும்படியாக அவளது முகத்தைக் கறுப்புத் துணியால் மூடியிருக்க மாட்டார்கள். மரணத்தை ஏற்றுக்கொள்ளத் துணிந்த அவளால் அந்தத் துணி மூடலைத் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. ஆனால் எல்லாம் சட்டப்படியே நடக்க வேண்டும் என்பதால் அவளை அப்படியே தூக்கிலிடுகிறார்கள். மரண தண்டனை பெற்று தூக்கிலிடப்பட்ட பல அப்பாவிகளின் முகங்கள் நமக்கு ஞாபகம் வந்து தொலைக்கிறது. அந்த துயரமான ஞாபகங்களைக் கிளறுவதால் இது நமது மன அமைதியைக் குலைக்கிறது. அதனாலேயே இதை நல்ல படம் என்று சொல்ல நேர்கிறது.

செல்மா வாழ்வின் துயரங்கள் எல்லாவற்றையும் இசையிலும் நடனத்திலும் கரைக்கிறாள். வாழ்வை இயல்பாக எதிர்கொள்கிறாள். அவளது பார்வை கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் குறைந்துவருகிறது. பார்வை பறிபோவதால் அவள் எதிர்கொள்ளும் இன்னல்களை எளிய காட்சிகள் மூலம் இயல்பாக வெளிப்படுத்தியுள்ளார் இயக்குநர். பார்வைக் குறைவு காரணமாக தொழிற்சாலையில் அவள் செய்யும் சிறிய தவறால் விரலில் காயம் ஏற்பட்டுவிடுகிறது. அந்தக் காட்சியின் பின்னணியிசை ஒரு பதற்றத்தை ஏற்படுத்துகிறது. இன்னும் சிறிது நாட்களில் பார்வை முழுவதும் பறிபோய்விடும் நிலையில் வேலையையும் அவள் பார்வைக்குறைவு காரணமாக இழக்கிறாள். துயரமான நினைவுகளை மனதில் தேக்கி இல்லத்துக்கு வந்தாலோ அவள் சேமித்த பணம் காணாமல் போயிருக்கிறது. தன்னிடம் ரகசியத்தைச் சொல்லிச் சென்ற தன் நண்பன் ரகசியமாக பணத்தைத் திருடிவிட்டதை உணர்ந்துகொள்கிறாள் செல்மா.

தன் சந்தோஷத்தைத் தள்ளிவைத்துவிட்டு மகனைத் துன்பச் சேற்றிலிருந்து மீட்டுவிடத் துடிக்கும் அவளது தாய்மைத் துடிப்புக்கு வாழ்வில் என்ன பொருள் இருக்கிறது? வாழ்வையே தொலைத்து மகனின் கண் அறுவை சிகிச்சைக்காக ஏன் பணத்தைச் சேர்க்க வேண்டும்? மகனுக்குக்கூட அதைத் தெரியாமல் ஏன் மறைக்க வேண்டும்? இந்த அபலைப் பெண் ஏன் இப்படி அபத்தமாக நடந்துகொள்கிறாள்? இத்தகைய பல கேள்விகளைப் படம் உருவாக்குகிறது. இந்தக் கேள்விகளை எல்லாம் உணராவிட்டால் இது ஒரு மெலோட்ராமா என எளிதாகச் சொல்லிவிட்டு நகர்ந்துவிடலாம். 1964-ல் அமெரிக்காவில் நடைபெறும் சம்பவங்களைக் கொண்ட ‘டான்ஸர் இன் த டார்க்’ திரைப்படத்தை மேலோட்டமாகப் பார்க்கும் யாரும் அதை மெலோட்ராமா எனச் சொல்வதற்கான வாய்ப்புகள் அதிகம். ஆனால் நிதானமாக யோசித்தால் அப்படியான வகைக்குள் இப்படத்தை அடக்க முடியாது என்பது புரிபடும். படமாக்கத்தில் இயக்குநர் கையாண்டிருக்கும் கலைநுட்பம் மிகுந்த உத்தியே இப்படத்தை வேறுபடுத்திக்காட்டுகிறது. இந்தப் படத்தை ஓர் இசைப் படமாக இயக்குநர் தந்திருப்பதே அவரது துணிச்சலின் அடையாளம்தான். ஏனெனில் ஓர் இசைப் படத்துக்குரிய துள்ளலோ அளப்பரிய ஆர்ப்பாட்டமோ இந்தப் படத்தில் இல்லை. இது ஒருவகையில் துன்பவியல் திரைப்படமே. ஆனால் துயரம் வழிந்தபோதும் இந்தப் படம் ஒரு கலாபூர்வ சிருஷ்டியாகப் பரிணமிக்கிறது. திரைப்படத்தின் அபத்தம் எனச் சொல்லப்படும் பாடல்கள் இப்படத்தில் படமாக்கப்பட்டிருக்கும் விதம் ஒருவகையில் வாழ்வின் அபத்தங்களை வெளிப்படுத்தும் வகையில் அமைந்துள்ளது. தன் நண்பனைத் தானே கொல்ல நேர்ந்த அபத்த சூழலை எதிர்கொண்ட நிலையில் செல்மா பாடும் பாடல் அவளது மனோநிலையை மிகத் தெளிவாக விளக்கிவிடுகிறது. அது ஒருவிதமான கருணைக் கொலை. ஆனாள் அதற்கான தண்டனை அவளுக்கு மரணம். கண் பார்வையைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இழக்கும் செல்மா மகனை அந்த நோயிலிருந்து காப்பாற்றிவிடத் துடிக்கிறாள். அதற்காக அவள் மரண தண்டனையைக் கூட ஏற்றுக்கொள்கிறாள். ஆனால் அதை அவள் எதிர்கொண்டவிதம் அரசின் சட்ட திட்டங்களை எள்ளி நகையாடுகிறது. அடப் போங்கடா நீங்களும் உங்களின் சட்டதிட்டமும் எனச் சொல்லவைத்துவிடுகிறது.

செல்மா தன் நெருங்கிய நண்பனைச் சுட்டுக்கொன்றதால் அவளுக்கு மரண தண்டனை விதிக்கப்படுகிறது. அந்த வழக்கு விசாரணையின் போது அவள் ஓர் உண்மையைச் சொல்கிறாள். ஒரு பொய்யைச் சொல்கிறாள். அதே நேரத்தில் ஓர் உண்மையை மறைத்துவிடுகிறாள். உண்மை ஏற்றுக்கொள்ளப்படவில்லை. பொய்யோ அம்பலப்பட்டுவிடுகிறது. 2,056 டாலர்கள் 10 செண்ட் பணத்துக்காகத் தன் நண்பனை அவள் கொலைசெய்துவிட்டாள் என நீதிமன்றம் முடிவுக்கு வருகிறது. அவள் ஒரு கம்யூனிஸ்ட் அனுதாபி என்று நம்பும் நீதிமன்றம் அவளுக்கு மரண தண்டனையும் வழங்குகிறது. ஆனால் அது அவளது பணம்.  ஹாலிவுட் படங்கள் தான் அவளுக்குச் சிறுவயது முதலே நிம்மதியைத் தந்துவந்தது. ஹாலிவுட் படங்களில் பார்த்தைப் போன்றே அமெரிக்காவும் வளம் தரும் எனும் நம்பிக்கையில் தான் செல்மா அங்கே வந்திருந்தாள். துன்பங்களால் துரத்தப்பட்ட அவள் அடைக்கலம் தேடி அமெரிக்கா வந்தாள். அமெரிக்க நீதிமன்றம் அவளுக்கு மரணம் மூலம் நிம்மதி அளித்துவிட்டது. ஆனால் இப்படத்தின் அடிநாதமான கேள்வி பார்வையாளர்களின் நிம்மதியைக் குலைத்துவிட்டது. அங்கேதான் இப்படம் ஒரு கலைப்படைப்பாகவும் பரிணாமம் கொள்கிறது. செல்மாவின் வாழ்வின் மூலம் நமது வாழ்வு குறித்த கேள்விகள் மேலெழும்புகின்றன. இந்தப் படத்தைப் பார்த்து முடித்த பின்னர் உங்களால் நிம்மதியாக உறங்கிவிட முடியாது. உங்களது மூளையைப் பிறாண்டிக்கொண்டேயிருக்கும் இந்தப் படம். சிறந்த படத்துக்கு வேறென்ன இலக்கணம் வேண்டும்?   

நண்பர் முரளியின் அடவி இதழில் வெளியான விமர்சனக் கட்டுரை இது. 

திரையரங்கில் பாய்ந்த வெள்ளம்!

சென்னை, திருவள்ளூர், காஞ்சிபுரம் ஆகிய மாவட்டங்களில் கொட்டித் தீர்த்தப் பெரு மழையால் திரண்டுவந்த தண்ணீரால் நிரம்பி வழிந்தது செம்பரம்பாக்கம் ஏரி. முன்னறிவிப்பின்றி திறந்துவிடப்பட்டதாகக் கூறப்படும் அந்த ஏரியின் வெள்ள நீர், அடையாற்றின் கரைகளை மீறி பெருக்கெடுத்துப் பாய்ந்தது. வெள்ளத்தையே கண்டறியாத கரையோர வசிப்பிடங்களை நள்ளிரவில் புகுந்த வெள்ள நீர் ஆக்கிரமிப்பு ராணுவம்போல் முற்றுகையிட்டது. மக்கள் போகுமிடமின்றி வீடுகளில் சிறைப்பட்டனர்.

தண்ணீர், பால், உணவு போன்ற அடிப்படை விஷயங்களுக்கு மக்கள் அல்லல்பட்டார்கள். கூவம் ஆற்றிலும் இதே நிலைதான். சைதாப்பேட்டை மறைமலை அடிகளார் பாலத்தின் மேலே தண்ணீர் ஓடியது. அந்தக் காட்சிகளின் தொகுப்பைத் தொலைக்காட்சிகளில் பார்த்தபோது ஹாலிவுட் படத்தை அது மிஞ்சிவிட்டது. உலகெங்கிலும் உள்ள தமிழர்கள் அவற்றைப் பார்த்து அதிர்ச்சியடைந்தனர். சும்மா சொல்லக் கூடாது, நமது தொலைக்காட்சி அலைவரிசைகளும் தங்களது மொத்த வித்தையையும் காட்டி ஒரு திகில் பட எஃபக்டைக் கொடுத்தன. இப்படிப்பட்ட பேரழிவுகளை மையக் கருத்தாகக் கொண்டு உருவாக்கப்பட்டிருக்கும் ஹாலிவுட் படங்கள் சிலவற்றைப் பற்றிப் பார்ப்போம்…

நோவா காத்த உயிர்கள்

நோவா என்னும் அமெரிக்கத் திரைப்படம் 2014-ம் ஆண்டில் வெளியானது. டாரன் அரனொவ்ஸ்கி இயக்கிய இந்தப் படம். உலகம் அதி பயங்கர வெள்ளத்தால் பேரழிவைச் சந்தித்தபோது, இறைவனால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட நோவா, ஒரு பேழையை (கப்பலை) உருவாக்குகிறார். அதில் விலங்குகள் பறவையினங்களின் ஒரு ஜோடி உயிர்களைக் காப்பாற்றி வைத்து உலகில் உயிர்கள் அழியாமல் பார்த்துக்கொண்டார் என்பது பைபிளில் வரும் கதை. அதையே திரைக்கதையாக்கியிருக்கிறார் அரனொவ்ஸ்கி, பள்ளியில் படித்த காலத்திலேயே அவரைக் கவர்ந்திருக்கிறது இந்த பைபிள் கதை.

13 வயதில் உலகத்தின் அழிவை நோவாவின் கண்களால் பார்த்து, கவிதை ஒன்றை எழுதியிருக்கிறார் அவர். படம் பண்ணும்போது நோவாவின் கதையைத் தவறவிடக் கூடாது என்பதில் உறுதியாக இருந்து அதைப் படமாக எடுத்து வெளியிட்டார் அவர். ரஸ்ஸல் குரோ நோவாவின் வேடத்தை ஏற்று நடித்திருந்தார். சுமார் 125 மில்லியன் அமெரிக்க டாலர் செலவில் உருவாக்கப்பட்டிருந்த இந்தப் படம் இங்கிலாந்தில் வெளியிடப்பட்டபோது அது வெளியான திரையரங்கில் வெள்ளம் பாய்ந்தது. திரையரங்கின் ஐஸ் மெஷினில் குழாய் உடைப்பு ஏற்பட்டதாகக் காரணம் தெரிவிக்கப்பட்டது.

புயலில் சிக்கிய கப்பல்

‘டிராய்’ படத்தை இயக்கிய வோல்ஃப்கேங் பீட்டர்ஸன் இயக்கி, 2000-ல் வெளியான திரைப்படம் ‘த பெர்ஃபெக்ட் ஸ்ட்ராம். 1991-ம் ஆண்டில் வட அமெரிக்காவில் ஏற்பட்ட கடும் புயலின்போது வட அட்லாண்டிக் கடலில் ஆண்ட்ரியா கெய்ல் என்னும் மீனவப் படகில் மாட்டிக்கொண்ட மீனவர்களைப் பற்றிய கதை இந்தப் படம். பிடித்த மீன்களோடு புயலையும் கடுமையான அலைகளையும் துணிச்சலோடு எதிர்கொண்டு கரைக்குத் திரும்பும் நம்பிக்கையில் அவர்கள் மேற்கொண்ட முயற்சியும் அதனால் ஏற்பட்ட போராட்டமுமே இந்தப் படம்.

இயக்குநர் மிருகங்களை வதைக்கக் கூடாது எனும் கொள்கையில் நம்பிக்கை கொண்டவர் என்பதால், இந்தப் படத்தில் பயன்படுத்தப்பட்ட எந்த மீனும் இயற்கையான மீன் அல்ல. அனைத்துமே செயற்கையாக உருவாக்கப்பட்டவை. ஜார்ஜ் க்ளூனி இந்தப் படத்தில் கேப்டன் பில்லி டைன் என்னும் கதாபாத்திரத்தை ஏற்றிருந்தார். ஆண்ட்ரியா கெய்ல் கப்பல் உரிமையாளர்கள் தங்களிடம் உரிமை பெறாமல் தங்கள் பெயரைப் பயன்படுத்தியதாக படத்துக்கு எதிராக வழக்குத் தொடர்ந்தார்கள்.

சுனாமியில் சிதறிய குடும்பம்

இந்தியப் பெருங்கடலில் 2004-ம் ஆண்டு டிசம்பர் 26 அன்று சுனாமி ஏற்பட்டது. அப்போது தாய்லாந்தின் கடற்கரை நகருக்கு விடுமுறையைக் கழிக்க சென்றிருந்த மரியா பெலான் என்பவரது குடும்பம் சுனாமியில் சிக்கி அவதிப்பட்ட கதையை ‘த இம்பாஸிபிள்’ என்னும் பெயரில் படமாக்கியிருந்தார் இயக்குநர் யுவான் அண்டோனியோ பயோனா. உண்மைச் சம்பவத்தில் பாதிக்கப்பட்ட மரியா இந்தப் படத்தின் படமாக்கல் முழுவதுமே உடனிருந்திருக்கிறார். நடந்த சம்பவத்தை அவர் விவரித்ததன் அடிப்படையிலே படம் காட்சியாக்கப்பட்டிருந்தது. ஆழிப் பேரலை கடற்கரையின் ரிஸார்டைப் புரட்டிப் போட்ட காட்சிகள் அனைத்துமே ஒரு முறைதான் படமாக்கப்பட்டன. அந்த செட்டை அமைக்கச் செலவு அதிகமானதால் மறுபடியும் படமாக்க முடியவில்லை.

பூமியைத் தாக்கும் நட்சத்திரம்

பேர்ல் ஹார்பர், டிரான்ஸ்ஃபார்மர்ஸ் போன்ற பல கலக்கல் ஹாலிவுட் படங்களின் மூலம் நன்கு அறியப்பட்ட மெக்கேல் பே இயக்கிய படம் ‘ஆர்மகெடான்’. பூமியின் மீது சிறிய கோள் ஒன்று மோத உள்ளது என்பது நாசா விண்வெளி ஆராய்ச்சி நிலையத்துக்குத் தெரிய வருகிறது. அந்தத் தாக்குதலிலிருந்து புவிப் பந்தைக் காப்பாற்ற விண்வெளி வீரர் குழு ஒன்றை நாசா அனுப்புகிறது. இந்தப் பின்னணில் பரபரவென நகரும் படம்தான் இது. சிறந்த நடிப்பு, சிறந்த இயக்கம், நல்ல விமர்சனங்கள், அட்டகாசமான வசூல் என்று எல்லா விதங்களிலும் சாதித்த இந்தப் படங்கள் தவிர ‘டீப் இம்பாக்ட் (1998), ‘எர்த்குவேக் (1974), அவுட்பிரேக் (1995), த ஹேப்பனிங் (2008), 2012 (2009), வோல்கனோ (1997), த டே ஆஃப்டர் டுமாரோ (2004), ஏர்ஃபோர்ட் (1970), டுவிஸ்டர் (1996)… என அநேக படங்கள் பேரழிவுகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு தயாரிக்கப்பட்டிருக்கின்றன.

நம்பிக்கை தரும் கதைக்களம்

இயற்கைச் சீற்றங்களால் பேரழிவுக்குள்ளாகும்போது வாழ்க்கை என்றால் என்னவென்று உணர நாம் முற்படுகிறோம். வாழ்க்கை குறித்த விடை தெரியாத எண்ணற்ற கேள்விகளுக்குப் பதில் அறிய நாம் விரும்புகிறோம். அப்படியொரு வாய்ப்பை இயற்கைச் சீற்றங்கள் நமக்கு வழங்குகின்றன. அவற்றால் ஏற்படும் பேரழிவு அதோடு சம்பந்தப்படாதவர்களுக்கும் வாழ்வு குறித்த நம்பிக்கையை அளிக்கிறது. நாம் தப்பிவித்துவிட்டோம் நம்மை இறைவன் காப்பாற்றிவிட்டார் என அவர்கள் நம்புகிறார்கள்.

அதனால்தான் பேரழிவை அடிப்படையாகக் கொண்டு உருவாக்கப்படும் திரைப்படங்களை உலக அளவில் ரசிகர்கள் பார்த்து மகிழ்கிறார்கள். அவையும் பெரிய அளவிலான வெற்றியைப் பெறுகின்றன. அத்தகைய படங்களைப் பார்க்கும்போது, அவற்றின் கதாபாத்திரங்கள் படும் துன்பத்தை ஒப்பிடும்போது, நமது துயரம் அதைவிடப் பெரிதல்ல என்னும் எண்ணத்தையும் பாதுகாப்பே இல்லாத இந்த உலகத்தில் நமக்குச் சிறிதளவாவது பாதுகாப்பு கிடைக்கிறதே என்ற எண்ணத்தையும் அவை தருகின்றன என்கிறார் அமெரிக்க உளவியல் பேராசிரியர் டாக்டர் ஜூலி நோரம்.

டிசம்பர் 11 தி இந்து நாளிதழில் வெளியானது

இயக்குநர்களின் யுகம்

தமிழ்த் திரைப்படம் பேசத் தொடங்கிய நாற்பதாண்டுகளுக்குப் பிறகு, தேசிய அளவில் சிறந்த நடிகர் விருது நிறுவப்பட்ட நான்காண்டுகளில் தமிழுக்கான சிறந்த நடிகர் விருதைப் பெற்றுத் தந்தார் மலையாள இயக்குநர் ஒருவர். பொழுதுபோக்கு அம்சங்களையும் அரசியல் சார்ந்து வெளிப்படுத்தப்பட்ட சமூக அக்கறையையும் தனது படங்களின் பிரதான அம்சங்களாக அமைத்துக் கொண்ட எம்.ஜி.ஆர்.,1971ல் ‘ரிக்‌ஷாக்காரன்’ படத்துக்காக அந்த விருதைப் பெற்றார். அப்படத்தின் இயக்குநர் எம். கிருஷ்ணன் நாயர். இதுதான் 1970-களில் தமிழ்ப் படங்களின் தொடக்கம்.

30-களில் தொடங்கிய தமிழ்த் திரைப்படங்களின் பயணம் புராணக் கதாபாத்திரங்களையும் வரலாற்று நாயகர்களையுமே மையம் கொண்டிருந்தது. சரித்திர புருஷர்களும் புராணக் கதாபாத்திரங்களும் அலங்காரமான வசனங்களை ஏற்ற இறக்கங்களோடு பொழிந்ததை மனம் மயங்கிப் பார்த்து ரசித்த சாமானியனின் வாழ்வைத் திரையில் கொண்டுவர ஏனோ இயக்குநர்கள் ஆர்வம் காட்டவில்லை. சமூகத்தின் அடிப்படை அங்கமான குடும்பத்தின் தனிநபர் சார்ந்த சிக்கல்கள் திரையில் விலகியே இருந்தன. அறுபதுகளில் இந்த நிலை மாறத் தொடங்கியது. சாமானிய மக்களின் வாழ்க்கைப்பாடுகள் திரைக்கதைகளாயின. ஆயினும் பெரும்பாலானவை உணர்ச்சிகரமான காட்சிகளாகவும் புராண, வரலாற்றுப் புனைவுகளின் தொடர்ச்சியாகவுமே இருந்தன.

அறுபதுகளில் தொடங்கிய மாற்றம் எழுபதுகளில் புதிய பரிமாணங்களை அடைந்தது. அதற்கு முன்னர் சமூக விழிப்புணர்வுப் படங்களை உருவாக்குவதில் முனைப்பு காட்டிய தேசிய, திராவிட இயக்கப் பின்னணி கொண்டவர்களும் நாட்டுப் பற்று, இட ஒதுக்கீடு, தீண்டாமை போன்ற சமூகத்தின் பொதுப் பிரச்சினைகளுக்காகவும் தம் அரசியல் கொள்கைகளைப் பிரச்சாரப்படுத்தவுமே திரைப்படம் என்னும் சாதனத்தைக் கையாண்டார்கள். சாதாரண மனிதர்களின் வாழ்வியல் சார்ந்த அக, புறச் சிக்கல்களைத் திரைப்படங்களில் கலையம்சத்துடன் விவாதிக்கும் சூழல் எழுபதுகளில்தான் சாத்தியப்பட்டது. இந்தச் சூழலை ஏற்படுத்துவதில் முதலடியை எடுத்துவைத்த இயக்குநர் என  அறுபதுகளில் திரைக்கு வந்த கே.பாலசந்தரைச் சொல்லலாம். குடும்பம் சார்ந்தும் சமூகம் சார்ந்தும் நடுத்தர வர்க்கத்தினர், குறிப்பாகப் பெண்கள், எதிர்கொள்ளும் பிரச்சினைகளை அழுத்தமாகத் தன் படங்களில் பேசினார் பாலசந்தர். 

எழுபதுகளில் வெளியான ‘அரங்கேற்றம்’, ‘அவள் ஒரு தொடர்கதை’, ‘அபூர்வ ராகங்கள்’, ‘அவர்கள்’, ‘நிழல் நிஜமாகிறது’ போன்ற அவருடைய படங்கள், அதுவரை திரைக்குப் பின்னே பூடகமாக மறைத்துவைக்கப்பட்டிருந்த பெண்களின் உணர்வைப் பொதுவெளிக்குக் கொண்டுவந்தன. புடவைத் தலைப்பைத் தோளோடு தோளாக இழுத்து மூடி உடம்பை மறைத்துக்கொண்டிருந்த தலைமுறைக்குப் பின்னே வந்த பெண்களின் மனப் புழுக்கத்தை, உரிமைக்கான போராட்டத்தைத் துணிச்சலுடன் மக்கள் மன்றத்தில் பரப்பினார் அவர். அவருடைய கதாபாத்திரங்களின் மனப்போக்கு பற்றியும் அவர்கள் எடுக்கும் முடிவுகள் பற்றியும் சமூக வெளியில் பெரிய விவாதங்கள் எழுந்தன.

அவர்கள் படத்தில் ரஜினி காந்த், சுஜாதா

நடுத்தரவர்க்கக் குடும்பங்களில் ஆண்களின் அடக்குமுறைகளாலும் கையாலாகாத்தனத்தாலும் கொந்தளிப்பான மனநிலையுடன் குமுறிக்கொண்டிருந்த பெண்களின் குரல் சமூகத்தில் தாக்கத்தை உருவாக்கும் வகையிலான காட்சிகளை அவர் அமைத்தார். கமல் ஹாசன், ரஜினிகாந்த் என்ற இரு பெரும் நட்சத்திரங்களைத் தமிழ்த் திரைக்குத் தந்த பெருமையுடன் அவர் எழுபதுகளில் ஆதிக்கம் செலுத்தினார். ஆனால் நாடகங்களின் வழியே தமிழ்த் திரைக்கு வந்ததாலோ என்னவோ, பிரெஞ்சுப் படங்களின் தாக்கம்பெற்றவர் என்று சொல்லப்பட்ட போதும் பாலசந்தரால் வசனங்களின் தாக்கத்திலிருந்து விடுபட இயலவில்லையோ என்று எண்ணவைத்தன அவருடைய படங்கள்.

1970-களின் முதல் ஐந்தாண்டுகளைவிட இறுதி ஐந்தாண்டுகளில் தமிழ் சினிமாவின் போக்கில் பெரிய மாற்றங்கள் தென்பட்டன. சிவாஜி கணேசன் என்ற இமாலய நடிகரைக் கொண்டு கண்ணீர்க் காவியமான ‘பாசமலர்’, ‘பாவமன்னிப்பு’, ‘பாலும் பழமும்’ என உணர்ச்சிகரமான படங்களை உருவாக்கிப் பார்வையாளர்களை நெகிழ்ச்சிக் கடலில் ஆழ்த்தியிருந்த இயக்குநர் பீம்சிங் புது அவதாரம் எடுத்தார். எழுத்தாளர் ஜெயகாந்தனின் இரு நாவல்களைத் திரைப்படமாக்கினார். ஒன்று ‘சில நேரங்களில் சில மனிதர்கள்’, மற்றொன்று ‘ஒரு நடிகை நாடகம் பார்க்கிறாள்’. ஆணுக்கும் பெண்ணுக்குமான உறவை உணர்வுபூர்வமாகப் படங்களாக்கினார் அவர். பீம்சிங் இயக்கிய இந்த இரு படங்களும் இன்றுவரை ஜெயகாந்தன் பெயராலேயே நினைவுகூரப்படுகின்றன என்பதையும் மறுக்க இயலாது. ஆனால் இவை இயக்குநரின் ஆளுமையைச் சொல்லும் படங்கள். பொதுவாக ஜெயகாந்தனின் நாவல்களில் உரையாடல் ஒலித்துக்கொண்டேயிருக்கும். ஆனால் அவற்றைப் படமாக்கும்போது பீம்சிங், உரையாடல்களை உணர்வுகளுக்குள் கரைத்துவிட்டார்.

1976-ல் வெளியான ‘சில நேரங்களில் சில மனிதர்கள்’ திரைப்படத்தில், ஜெயகாந்தனின் ‘அக்னிப் பிரவேசம்’ சிறுகதையைச் சில ஷாட்களில் குறைந்த அள விலான வசனங்களுடன் காட்சிப்படுத்தித் திரைப் படத்தின் பலத்தைப் புரிய வைத்திருப்பார். மழையும் பருவப் பெண்ணின் தவிப்புமான அக்காட்சி சிறுகதைக் குச் சற்றும் குறைவில்லாத நிறைவைத் தரும். இப்படத்தில் கங்கா என்னும் வேடமேற்ற நடிகை லட்சுமி சிறந்த நடிகைக்கான விருதைப் பெற்றார். அவர் பெற்ற முதல் தேசிய விருதான இது தமிழ் நடிகை ஒரு வருக்குக் கிடைத்த முதல் விருதும்கூட. அதுவரை திரைப்படங்களில் நடிகைகளின் இடம்குறித்த தெளிவு இருந்ததா என்ற கேள்விக்கு விடையளிப்பது கடினமே. இவ்வளவுக்கும் தமிழில் படங்கள் வெளியாகத் தொடங்கிய நாள்முதலே டி.பி.ராஜலட்சுமி, கே.பி.சுந்தராம்பாள், பானுமதி, சாவித்திரி என நடிகைகள் தங்கள் ஆளுமைகளை அழுத்தமாகப் பதிந்துவைத்திருந்தனர். ஆனாலும் எம்.ஜி.ஆர். காலங்களில் அவருடைய பெருமையை, தயாள குணத்தை, புகழைச் சித்தரிக்க இயக்குநர்கள் சிரத்தை எடுத்துக்கொண்டதால் நாயகி களின் இருப்பிடத்தைத் தமிழ் சினிமாவின் துரதிர்ஷ்ட இருள் சூழ்ந்துகொண்டது. தமிழகத் தாய்க்குலங்களின் அமோக ஆதரவைப் பெற்று ஆட்சியமைக்கும் அளவுக்கு உயர்ந்தார் எம்.ஜி.ஆர். ஆனால் அவருடைய படங்களில் பெண்களின் நிலையை உயர்த்த இயக்குநர்கள் முயலவே இல்லை. இந்தக் கறையைத் துடைத்து, பெண்களைப் போர்த்தியிருந்த இருளை விலக்கி, ஆரோக்கியமான மாற்றத்துக்கு வழிவகுத்தது ‘சில நேரங்களில் சில மனிதர்கள்’. தமிழ் சினிமாவின் பாதை மாறத் தொடங்குகிறது என்பதன் அறிகுறி இது.

அன்னக்கிளி படத்தில் சிவகுமார், சுஜாதா

புதிய திரைப்பாதையில் இரட்டையரான தேவராஜ்-மோகன், பாரதிராஜா, மகேந்திரன், பாலுமகேந்திரா போன்ற இயக்குநர்கள் பலரது வரவு அதன் பின்னரான தமிழ்த் திரைப்படப் பயணத்தின் திசையைத் தீர்மானிக்கும் சக்தியாக விளங்கியது. சேலத்திலும் கோவையிலும் சென்னையிலும் சினிமா ஸ்டுடியோக்களில் சுருண்டுகொண்ட தமிழ்ப் படத்தைத் தேவராஜும் மோகனும் சிறை மீட்டனர். அவர்களது ‘அன்னக்கிளி’ 1976-ல் வெளியானது. கிராமப்புறங்களின் உணர்வுகளில் முங்கி எழுந்த ஓசைகளை, மண்ணின் மனம்கமழும் நாடோடிப் பாடல்களின் சாரத்தைப் படச் சுருள்களில் பொதிந்துதரும் இசைப் பணியாற்ற இளையராஜாவை அழைத்து வந்தனர். ‘அன்னக்கிளி’யின் வரவுக்குப் பின்னர் கிராமத்துத் தெருக்களும் மனிதர்களும் அவர்களது பழக்கவழக்கங்களும் திரையில் உருப்பெறத் தொடங்கினர்.

‘அன்னக்கிளி’ திரைப்படத்தில் நகரத்திலிருந்து வந்த சிவகுமார் ஆற்றில் தண்ணீரை அள்ளி அள்ளிக் குளிப்பார். நகரத்தினரைச் சுட்டி கிராமத்தினர் வெளிப்படுத்தும் மெல்லிய பகடியது. இது போன்ற காட்சிகளைத் திரைப்படத்தில் புகுத்தியதன் மூலம் திரைப்படங்களில் சாமானிய மனிதர்களின் உணர்வுகளும் இடம்பெறும் என்ற நம்பிக்கை பிறந்தது. நகரம், கிராமம் என்ற இருவேறுபட்ட நிலங்களின் குறுக்குவெட்டுத் தோற்றத்தையும் குறுக்கீடுகளையும் விசாரணை செய்யும் காட்சிகள் தமிழ்ப் படங்களில் இடம்பெறத் தொடங்கின. 

நகர நாகரிகம் கிராமத்தின் விழுமியங்களில் ஏற்படுத்தும் பாதிப்பைத் தங்களது ‘ரோசாப்பூ ரவிக்கைக்காரி’யில் உணர்வுபூர்வமான காட்சிகளாக்கியிருந்தனர் இந்த இரட்டையர். குறைந்த பொருட்செலவில் தரமான கதைகளைத் தேடிப்பிடித்துப் படமாக்கும் உத்தியை இவர்கள் கையாண்டனர். ‘ரோசாப்பூ ரவிக்கைக்காரி’ படத்தின் மூலக்கதை கன்னட எழுத்தாளர் ஆலனஹள்ளி ஸ்ரீகிருஷ்ணாவுடையது. இவர் கதை, திரைக்கதை எழுத மாருதி சிவராம் இயக்கிய ‘பரசங்கட கெண்டதிம்மா’ என்ற கன்னடப் படத்தின் மறு ஆக்கமே ‘ரோசாப்பூ ரவிக்கைக்காரி’. ஆனால் படம் தமிழ் வாழ்வின் யதார்த்தத் தைச் சித்தரித்தது. இவர்களது பயணம் ‘கவிக்குயில்’, ‘சிட்டுக்குருவி’, ‘பூந்தளிர்’, ‘சக்களத்தி’ எனத் தொடர்ந்தது.

இயக்குநர் பசி துரை

தேவராஜ்-மோகன் போன்றே குறைந்த செலவில் தரமான படமெடுக்க முயன்றவர் ‘பசி’ துரை. 1979-ல் சிறந்த நடிகைக்கான விருதை ‘பசி’க்காக ஷோபாவுக்கு வாங்கிக் கொடுத்தார் துரை. சென்னையின் குப்பம் ஒன்றில் வசிக்கும் குடும்பத்தின் கதையை விவரிக்கும் திரைக்கதையில் சமூக அவலத்தையும் பெண்களைச் சுரண்டும் ஆண்களின் வக்கிரத்தையும் சேர்த்து, சராசரிக்கும் சற்றுக் கீழான மனிதர்களின் அன்றாடப் பிரச்சினைகளையும் அழகியல் கூறுகளுடன் திரையில் சொல்லலாம் என்ற புதுமையான முயற்சியைத் தொடங்கிவைத்தார் துரை. ‘பசி’ படத்தில் குப்பம்மா கதாபாத்திரம் ஜனதா காலத்தில் அறிமுகமான ‘டபுள் செவன்’ என்ற குளிர்பானத்தை அருந்துவது போன்று காட்சியமைத்திருப்பார் துரை. அந்தக் காலத்தின் சமூக, அரசியல் மாற்றங்களை உள்வாங்கி அவற்றை வாய்ப்பு கிடைக்கும் காட்சிகளில் பதிவுசெய்யும் உணர்வுடன் அவர் இயங்கினார் என்பதன் சான்று இது. 1973-ல் வெளியான ‘அவளும் பெண்தானே’ படத்தின் மூலம் அறிமுகமான அவர் சுமார் 46 படங்களை இயக்கியுள்ளார். ‘ஒரு வீடு ஒரு உலகம்’, ‘தனிமரம்’, ‘பசி’ போன்ற படங்கள் அவருடைய ஆளுமைக்குக் கட்டியம் கூறுபவை.

தேவராஜ்-மோகன் போட்டுவைத்த கிராமத்து மனம்கமழும் பாதையில் ‘என் இனிய தமிழ் மக்களே’ என்ற கணீர்க் குரலுடன் அறிமுகமான இயக்குநர் பாரதிராஜாவின் வரவு தமிழ்த் திரைப்படத்துக்குப் புத்துயிரூட்டியது எனலாம். எம்.கிருஷ்ணன் நாயர், புட்டண்ணா கனகல் போன்றோரிடம் உதவியாளராக இருந்த பாரதிராஜா திரைப்படம் என்ற காட்சிபூர்வ ஊடகத்தின் நாடி பிடித்துப் பார்க்கக் கற்றுக்கொண்டார். கிராமங்களில் சுற்றித் திரிந்த உதிரி மனிதர்களின் உணர்வுகளைத் திரையில் துலங்கச் செய்தவர் பாரதிராஜா. அவருடைய முதல் படமான ‘16 வயதினிலே’ படத்தில் ரஜினி காந்த், கமல் ஹாசன், தேவி என்ற பெரும் நட்சத்திரங்களைப் பரட்டை, சப்பாணி, மயிலு ஆகிய கதாபாத்திரங்களில் அடைத்துவிட்ட ரிங் மாஸ்டர் அவர். ஒரு திரைப்படத்தில் இயக்குநரின் இடம் என்ன என்பதை அழுத்தம் திருத்தமாகச் சொல்லின அவருடைய படங்கள். அதுவரையான திரைப்படத்தின் பாதையை யாரும் எதிர்பாராததொரு திசையில் திருப்பிவிட்டார். இண்டர்கட் போன்ற சினிமா உத்திகளைப் பயன்படுத்தி மெல்லிய காதல் உணர்வை ரசனையான திரைக் காட்சியாக மாற்றுவதில் கைதேர்ந்தவர் பாரதிராஜா.

சமூகப் பிரச்சினைகளைச் சித்தரித்த படங்களையும் அழகியல் அம்சங்களுடன் படமாகச் சமைத்துள்ளார். இவரது ‘கிழக்கே போகும் ரயில்’ படத்தில் நாவித இளைஞன் ஒருவனை நாயகனாக்கியிருப்பார். அவன் பாவலனும்கூட. இப்படத்தில் சாதி ஆதிக்கம் தழுவிய கிராமச் சூழலின் முகமூடியை மெல்லக் கழற்றியிருப்பார். ‘புதிய வார்ப்புக’ளிலோ மரபு காரணமாகக் கிடைத்த கணவனைப் புறந்தள்ளி பெண்ணொருத்தி மனதுக்குப் பிடித்த காதலனுடன் புறப்பட்டுவிடுவாள். சமூகம் வலியுறுத்திய ஒழுக்க மரபுகளா மனதுக்கு உகந்த காதலா என்ற கேள்வியை எழுப்பி, எப்போதும் காதலுக்கே பச்சைக்கொடி காட்டுவார் பாரதிராஜா என்ற மென்மையான விமர்சனமும் இவர்மீது உண்டு. காதல் உணர்வெனும் காற்றில் கற்பூரமாகக் கரைந்தது இவரது கலைத் திறமை.

கதாசிரியராகத் தமிழ்த் திரையுலகில் நுழைந்த இயக்குநர் மகேந்திரன் 1978-ல் ‘முள்ளும் மலரும்’ படத்தின் மூலம் இயக்குநரானது எழுபதுகளின் இறுதியில் நிகழ்ந்த சுப நிகழ்வு என்பதைக் காலம் உணர்த்தியது. எழுபதுகளில் அவருடைய இரண்டு படங்கள் மட்டுமே வெளியாயின ஒன்று ‘முள்ளும் மலரும்’ இன்னொன்று ‘உதிரிப்பூக்கள்’. இரண்டுமே அவருடைய கதையல்ல. ஆனால் அவர் 25-க்கும் மேற்பட்ட திரைப்படங்களுக்குக் கதை எழுதியவர். இயக்குநர் தான் இயக்கும் அனைத்துப் படங்களுக்கும் கதை எழுத வேண்டும் என்ற எந்த அவசியமுமில்லை என்பதைப் பின்பற்றியவர் அவர். ‘முள்ளும் மலரும்’ முழுக்க முழுக்க காட்சிபூர்வ நகர்வைக் கொண்ட படம். இப்போது பார்க்கும்போது பல இடங்கள் ரொமாண்டிக் தன்மையுடன்தான் இருக்கின்றன.ஆனாலும் திரைப் படம் என்பது வசனங்களின் ஆக்கிரமிப்பற்ற காட்சிகளால் நகர வேண்டிய கலை என்பதை அழுத்தமாக வெளிப்படுத்தியவர் அவர். அடுத்து வந்த ‘உதிரிப்பூக்கள்’ புதுமைப்பித்தனின் ‘சிற்றன்னை’ சிறுகதையை அடிப்படையாகக் கொண்டது. இன்றும் இப்படம் பார்வையாளர்களால் ரசிக்கப்படுகிறது. தமிழின் முக்கியமான படங்களில் ஒன்றாகச் சுட்டப்படுகிறது. காரணம் அது வெளிப்படுத்தும் மனித உணர்வுகள்.

பார்வையாளர்களை உணர்ச்சிவசப்படவைத்து அவர்களது உணர்வைச் சுரண்டும் போக்கு மகேந்திரனிடம் வெளிப்படுவதில்லை. உணர்வுசார்ந்த காட்சிகளைக்கூட இயன்ற அளவு அறிவுத்தளத்தில் இருத்த முயன்றவர் அவர். இயல்பான மனித உணர்வுகளை வெளிப்படுத்திய கதாபாத்திரங்கள் வாயிலாக  நுட்பமான நடிப்பைச் சாத்தியப்படுத்தியதில் ஆளுமையை நிறுவிய இயக்குநராக மகேந்திரனை அடையாளம் காட்டலாம். மரபுகளை மறுபரிசீலனை செய்ய வேண்டிய பொறுப்பு ஒரு கலைஞனுக்கு உள்ள போதும் மகேந்திரன் மரபுகளுக்கு உட்பட்டே படங்களை உருவாக்கினார். குடும்ப அமைப்பின் ஆணாதிக்கத்தை அவரது படங்கள் கேள்விக்கு உட்படுத்தின. ஆனால் மரபென்ற பெயரில் பெண்கள்மீது சுமத்தப்படும் பழமைவாத நடவடிக்கைகள் மீதான கேள்விளை அவர் எழுப்ப முயலவில்லை. மரபுகளின் வேலிகளைத் தாண்ட முடியாமல் பழமைவாதத்தை முழுமையாக எதிர்க்கும் துணிவு இல்லாமல் மகேந்திரன் தவித்ததால் மனித மாண்புகளின் பெருமையைச் சுட்டும் உணர்வை மட்டுமே இவருடைய படங்கள் தந்தன. மானுடச் சிக்கல்களின் பல்வேறு பரிமாணங்களைக் கிளறி ஆதாரக் கேள்விகளை எழுப்பும் திறன் இருந்தும் அதைச் செய்ய மகேந்திரன் முன்வராதது தமிழ்த் திரைப்படங்களின் துரதிர்ஷ்டம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

கேமராக் கலைஞர் எனத் திரைப்பட ஆர்வலர்களால் அன்புடன் அழைக்கப்படும் பாலுமகேந்திரா தனது முதல் படங்களைத் தந்ததும் இதே எழுபதுகளில்தான். 1974-ல் ராமு காரியத்தின் ‘நெல்லு’ படத்தில் ஒளிப்பதிவாளராக அறிமுகமான பாலுமகேந்திரா 1977-ல் ‘கோகிலா’ எனும் தனது முதல் படத்தை மலையாள மொழியில் இயக்கினார். ‘முள்ளும் மலரும்’ படத்தின் ஒளிப்பதிவாளரான அவர் ‘அழியாத கோலங்கள்’ என்னும் தனது முதல் தமிழ்ப் படத்தை 1979-ல் இயக்கினார். அமெரிக்க இயக்குநர் ராபர்ட் மல்லிகன் இயக்கிய ‘சம்மர் ஆஃப்’42’ என்னும் படத்தையும் தன் சொந்த வாழ்க்கைச் சம்பவங்களையும் அடிப்படையாகக் கொண்டு இவர் உருவாக்கிய படம் இது. வளரிளம் பருவத்தினரின் இளமைத் துடிப்புகளைத் தனது பிரத்யேகத் திரைமொழியில் படம் பிடித்திருந்தார் பாலுமகேந்திரா. அதுவரை தமிழ்த் திரைப்படங்களில் கட்டிக் காக்கப்பட்ட மரபு வேலிகளை இந்தப் படம் தாண்டிச் சென்றது.

நடிகர் கமல் ஹாசனுடன் இயக்குநர் ருத்ரய்யா

தமிழ்த் திரையுலகைத் தங்கள் உணர்வுபூர்வ படங்களால் கவனிக்கச் செய்த இயக்குநர்கள் வரிசையில் தனது ஒரே படமான ‘அவள் அப்படித்தான்’ மூலம் இடம்பிடித்தார் இயக்குநர் ருத்ரய்யா. கதைக் கரு, திரைக்கதை, படமாக்கம், வசனங்கள் ஆகிய எல்லாக் கூறுகளிலும் அந்தப் படம் இன்றைய இளம் இயக்குநர் களுக்குக்கூடத் துணிச்சலைத் தரும் முன்னோடிப் படம். இப்படியான படங்களுக்கு மத்தியில் மாற்றுப்படம் என்று சொல்லத்தக்க தனது ‘அக்ரஹாரத்தில் கழுதை’ படத்தை இயக்குநர் ஜான் ஆப்ரஹாம் வெளியிட்டார். பார்வையாளர்களை இந்தப் படம் பெரிதாகக் கவராவிட்டாலும் 1977-ல் சிறந்த தமிழ்ப் படமாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது. விமர்சகர்களால் சிறந்த படமாகவும் முன்வைக்கப்படுகிறது.

அவள் அப்படித்தான் 

எழுபதுகளின் திரைப்படங்களைக் கூர்ந்து நோக்கும்போது, நாயக ஆதிக்கத்தை இயக்குநர்கள் முடிவுக்குக் கொண்டுவந்தது இந்தக் காலகட்டம்தான் என்று தோன்றுகிறது. நாயகர்களின் பீடங்களைத் தகர்த்து, சாமானிய மனிதர்களின் அன்றாடச் சிக்கல்களைக் கையாளும் கதா பாத்திரங்களை இயக்குநர்கள் முன்னிலைப்படுத்தத் தொடங்கினர். இந்தப் போக்கு அதன் பின்னரான திரைப் பயணத்தில் பங்கேற்ற இளம் இயக்குநர்களுக்கு ஆரோக்கியமான முன்மாதிரியானது. எம்.ஜி.ஆர்., சிவாஜி போன்ற நாயகர்கள் பவனிவந்த வீதிகளில் பாலசந்தரும் பாரதிராஜாவும் மகேந்திரனும் தேவராஜ் மோகனும் துரையும் ருத்ரய்யாவும் கலைஞர்களுக்கே உரிய கர்வத்துடன் ராஜநடை போட்டனர். ஆக நாயகர்கள் வசமிருந்த திரையின் மந்திரத் திறவுகோலை இயக்கு நர்கள் தங்கள் படமாக்கத் திறனால் கைப்பற்றிய காலம் எழுபதுகள் என உறுதியாகச் சொல்லலாம். எனினும் திரையுலகின் ராஜபாட்டையை மீண்டும் நாயகர்கள் கைப்பற்ற அதிக காலம் தேவைப்படவில்லை. எண்பதுகளில் நிகழ்ந்த அந்தத் திருப்பம், தமிழ்த் திரைப்படங்களின் கலைநயமான பயணத்துக்குப் பெரும் முட்டுக்கட்டையாக மாறிய வரலாறு விரிவாக விவாதிக்கப்பட வேண்டியது.

1980-களின் திரை இயக்குநர்கள் பற்றி தி இந்து தீபாவளி மலர் 2015-ல் வெளியான கட்டுரை இது.