நகைச்சுவை, மசாலா படங்களுக்கு இடையில் நீண்ட நாட்களுக்கு பிறகு வெளியாகி இருக்கும் ஒரு எதார்த்த சினிமா முயற்சி ராஜு முருகனின் குக்கூ. எளிய மனிதர்களின் காதல் என்ற ஒருவரி கதை முழு நீளப்படமாகியிருக்கிறது. கண்பார்வை இல்லாதவர்களின் வாழ்க்கை, காதல், தன்னம்பிக்கை என அவர்களின் உலகம்தான் இந்தப் படம்.
சென்னைப் புறநகர் ரயில் நிலையங்களில் வியாபாரம் செய்து பிழைப்பவர் தமிழ் (தினேஷ்), கூடவே பாட்டுக் கச்சேரிகளிலும் பங்கேற்பவர். கல்லூரி மாணவி சுதந்திரகொடி (மாளவிகா) இவரும் கண்பார்வை அற்றவர்.
வழக்கம் போலவே மோதலில் ஆரம்பிக்கிறது இவர்களின் காதல். தமிழ் சுதந்திரகொடியைக் காதலிக்க, சுதந்திரகொடியோ கண்பார்வை இருக்கும் ஒருவரைத்தான் திருமணம் செய்துகொள்ள வேண்டும் என்னும் எண்ணத்தில் இருக்கிறார். இவர்கள் இருவருக்கும் காதல் வந்ததா, இவர்கள் ஒன்றாக இணைந்தார்களா என்பதுதான் மீதிக்கதை.
சாமானிய மனிதர்களின் வாழ்க்கையை முதல்படத்துக்கான கதைக்களமாக எடுத்துக்கொண்டதுக்கு ராஜுமுருகனுக்கு வாழ்த்துகள். கதையைத் தேர்ந்தெடுத்தது மட்டுமட்டாமல், கதாபாத்திரங்கள் தேர்வு, வசனங்கள் ஆகியவற்றில் ராஜு முருகன் ஆச்சர்யப்படுத்துகிறார்.
தல, தளபதி இருக்கிற இடத்துல மஞ்சுளாவுக்கு என்ன வேலை, இப்ப சின்ன அண்ணன் தான் எல்லாம், பொம்பள வலியை முழுச புரிஞ்சவன் எவனும் இல்லை, கவர்னர் வந்தா ஆட்சியை களைச்சிடுவார்’ எனப் படத்தை அடுத்த கட்டத்துக்கு எடுத்துச்செல்வது வசனங்கள்தான்.
அண்ணா ஹசாரே கூட்டத்துல பார்த்தேன், இன்னிக்கு பேஸ்புக்கல ஏகப்பட்ட லைக் விழும் என்று தற்போதைய இளைஞர்களின் சமூக சேவையை முகத்தில் அறைந்தது போல சொல்வது நச்.
வசனங்களுக்குச் சமமாக ஒளிப்பதிவும், இசையும் படத்துக்குப் பெரிய பலத்தைக் கொடுக்கிறது. கதைகளத்தைப் பின்னணி இசை மூலமாக உணர முடிகிறது. இத்தகைய உத்திகள் ஏற்கனவே பயன்படுத்தப்பட்டவையே.
தினேஷ், மாளவிகாவில் ஆரம்பித்து படத்தில் நடித்த ஒவ்வொரு கதாபத்திரமும் ஏற்ற நடிகர்கள் நிறைவாகவே நடித்திருக்கிறார்கள்.
எளிய மனிதர்களின் வாழ்க்கை, குத்துப்பாட்டு இல்லாதது, ஆபாச காமெடி இல்லாதது, வசனங்கள் என எத்தனையோ நல்ல விஷயங்கள் படத்தில் இருந்தாலும் கூட நிறைவான படத்தைப் பார்த்த திருப்தியை உணரமுடியவில்லை.
காதல், பரதேசி, வெயில் போன்ற டிரெண்ட் செட்டிங் படங்களின் பட்டியலில் இடம் பிடிக்கு ஆசையில் உருவான படமாக உள்ளது. ஆனால் ஆண்டாண்டு காலமாகச் சொல்லப்பட்ட அதே காதல் கதை. பார்த்துப் பார்த்துச் சலித்த காட்சிகள் எனப் படம் தனது இலக்கை எட்டத் தவறுகிறது.
முழுக்க முழுக்க பார்வையற்றவர்களைச் சுற்றியே கதை நகருகிறது. எந்த இடத்திலும் அதிலிருந்து விலகவே இல்லை. ஆனால் அவர்களது எந்தத் துயரமும் மனதைத் தொடுமளவுக்கு காட்சிப்படுத்தப்படவில்லை. பார்வையற்றவர்கள் பற்றிய சித்திரிப்பு மிகவும் மேலோட்டமாக உள்ளது. படத்தின் நீளம் மிக அதிகம். திரைக்கதையில் திருப்பங்களை உருவாக்கும் காட்சிகளில் நம்பகத்தன்மை மிஸ்ஸிங். இதனால் படத்திற்கும் ரசிகர்களுக்குமான ஒருங்கிணைப்பு சாத்தியமாகவில்லை.
இரண்டாவது பாதியில் கிளைமேக்ஸ் நெருங்கிவிட்டாலும், கொஞ்சம் இழுத்து ’ஐயய்யோ என்ன ஆகுமோ’ பார்வையாளருக்கு பதட்டத்தை ஏற்படுத்த முயன்றிருக்கிறார்கள். ஆனால் அதுவும் காதல், மூன்றாம் பிறை போன்ற படங்களை நினைவூட்டும் விதமாகவே உள்ளது. புதிதாக இல்லை. இளையராஜா பாடல்கள், நடிகர்கள் போல் வேடமணிந்து ஆடுவோர் போன்ற காட்சி சித்திரிப்புகள் தமிழ்த் திரைப்பட்டங்களில் அளவுக்கு அதிகமாகப் பயன்படுத்தப்பட்டுவிட்டது. அதிலிருந்து மீண்டு வர வேண்டும் புதிய இயக்குநர்கள். மனதைக் கவர வேண்டிய குயில் கூவல் வெறும் சத்தமாக மட்டுமே நின்றுவிட்டது.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக