நான் அவனல்ல...

எங்களுக்கிடையே இருப்பதெல்லாம் ரசம்பூசிய கண்ணாடி. சாம்பார் பூசிய கண்ணாடி கிடைக்கலையாடா. அவன் தான். அவனது அட்டகாசம்தான் இது. அதற்குமுன் ஒரு சிறு எச்சரிக்கை.

என் சோகக் கதையைக் கேளு என்று எல்லோரையும் இறுத்திவைத்து கூர் தீட்டிய செவன் ஓ க்ளாக்கை முகத்துக்கு நேரே நீட்ட நான் விரும்பவில்லை. ஆனால் இந்தப் பதிவு அப்படியான நீட்டல்தான். புத்தியுள்ள பிள்ளைகள் பிழைத்துக்கொள்ளட்டும். இது முழுக்க முழுக்க சுயம் சார்ந்த புலம்பல். பாரில் அமர்ந்து காதலின் துயரத்தை அறிமுகமற்ற மனிதர்களிடம் கொட்டித் தீர்ப்பது போன்ற அர்த்தமற்ற உளறல். ஒரு சிறு எச்சரிக்கை செய்தாகிவிட்டது. இனி பயணிக்கலாம். திரும்பிப் பார்க்கிறேன் கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை யாரும் வரவில்லை. ஒருவர்கூட வரமாட்டார்களோ என மனம் ஏங்குகிறது. வெட்கம்கெட்ட மனம். இவ்வளவு எச்சரிக்கையையும் கொடுத்துவிட்டு இன்னும் யாரையாவது எதிர்பார்க்கிறதே!

ஒண்ணுமே புரியல. அதுதான் என்னோட பிரச்சினை.எல்லாரையும் வருத்தப்படுத்தி விட்டு நான் மட்டும் சந்தோஷமாக இருக்கிறேன். எனது சந்தோஷம் மற்றவர்களுக்கு எரிச்சலாக இருக்கிறது. கொஞ்சம்கூட ஈரமற்றவனாக இருக்கிறானே என நினைக்கின்றனர். எனக்குப் பிடித்த விஷயத்தை மட்டும் நான் செய்ய நினைக்கிறேன் செய்கிறேன் ஆனால் அது மட்டும் போதாது என அடம் பிடிக்கின்றனர். நான் செய்வது சரியோ தவறோ எனக்கு அது குறித்த நிச்சமில்லை. ஆனால் உள் மன உந்துதலின்றி எதையும் செய்ய முடியாது என்னால். டேய் தம்பி தமாஷ் பண்ண ஆரம்பிச்சிட்டயா?

எதையோ எழுத நினைத்தேன் எதையோ எழுதுகிறேன். அது தானே விதி. அது என்ன விதி? இது அந்த விதியா அல்லது இலக்கண விதியா? எல்லாம் விதிய்யா விதி. சரி சைத்தான் வந்துருச்சு. இப்படித்தான் எதைஎதையோ யோசித்து என்னவென்னவோ செய்கிறேன். இதுக்கெல்லாம் பைசா பிரயோஜனம் உண்டா? விஷயம் இங்கே தான். பிரயோஜனமான விஷயங்களச் செய்யனுமாம். எது பிரயோஜனமான விஷயம்? அப்படிக்கேளுடா தம்பி. அடுத்த பாராவைப் பார். நான் எழுத ஆரம்பித்த தவறு யோசிக்க ஆரம்பித்த உடனே ஒரு வாசகன் உருவாகிவிடுவான் எனக்குள் இருக்கும் அவனை என்னால் விரட்டவே முடியாது. அவனுக்கும் எனக்குமான உரையாடல் இடைவிடாது நிகழ்ந்துகொண்டே இருக்கிறது. அவன் வாயை அடைக்கும் வழி எனக்குத் தெரியவில்லை. தெரிந்திருந்தால் நான் இப்படி உளறிக்கொண்டிருந்திருக்க மாட்டேன். இந்த நேரத்தில் எதையாவது உருப்படியாக செய்திருப்பேன். எனது மிகப் பெரிய எதிரி அவன். நீ கெட்ட கேட்டுக்கு உனக்கெல்லாம் எதிரியா, தமாஷ்தாண்டா! அவன் தான்.

எனது ஒவ்வொரு சொல்லையும் நான் எழுத எழுத அவற்றைக் காலி செய்வதுதான் அவன் வேலை. அவனை ஒழிப்பதுதான் எனது ஒரே நோக்கம். ஆனால் என்னால் அவனை எதுவுமே செய்ய இயலவில்லை. இயலாமையின் காரணமாக எனது கோபம் அதிகரித்துக் கொண்டேபோகிறது. கோபக்காரனுக்கு புத்திமட்டுதானே. நான் ஒரு மந்தபுத்திக்காரனாகிறேன். ஒரு புத்திசாலியை மந்த புத்திக் காரனாக்கிவிட்ட கோபம் அவன் மேல் மீண்டும் வருகிறது. விளைவு முந்தைய வரிக்கு முந்தைய வரியின் இரண்டாவது வார்த்தையிலிருந்து மீண்டும் படியுங்கள். இது ஒரு சுழல் எனக்குப் புரிகிறது வெளியேறிவிட்டேன். ஆனால் சுழல் எனத் தெரியாத பல சூழல்களில் நான் என்ன செய்ய முடியும்? என்ன சொல்ல வருகிறேன் எனப் புரிகிறதா உங்களுக்கு? யாருமே இல்லையே யாரிடம் கூறுகிறான் எனத் திகைக்காதீர்கள். ஒருமைக்கே ஆள்கள் இல்லை இதில் பன்மைவேறா. எல்லாமே கற்பனைதானே நீ நடத்துடா.

நான் உங்களிடம் பேச வந்தேன் ஆனால் பாருங்கள் அவன் அதைச் செய்யவிடாமல் இந்த உரையாடலை அவனுடனானதாக மாற்றிக்கொள்கிறான். டேய் இந்த நடிப்புதான வேண்டாங்கிறது. முதல் பாரா எழுதிட்டே திரும்பிப்பாத்தியே ஒரு ஈ காக்கா கூட வரலைங்குறது உனக்கும் தெரியும்லாடா. பெறகு ஏண்டா இப்படி வாழையிலையில் நெய் தடவி வெளியில் போடுற. இந்த நடிப்புதாண்டா உன்னோட பெரிய வியாதி. அதைத் தான் நான் சொல்லிட்டே இருக்கிறேன். ஆனால் உனக்குப் புரியல. உன்னப் பாத்தாலும் பாவமா இருக்குடா நானும் போயிட்டா நீ யாருட்டடா பேசுவ. கிட்டத்தட்ட எல்லாரையும் பகைச்சுட்ட. மீதி இருக்குறவங்களையும் சீக்கிரம் பகைச்சுக்கிடுவே. அதுக்கப்புறம் உன்னோட கதி. யோசிச்சுப்பாரு நான் மட்டும் தான். இது தாங்க இவனிடம் எனக்குப் பிடிக்காத விஷயம். எனது அடிமன ஓட்டங்களை அட்சரம்பிசகாமல் அப்படியே படித்துவிட்டு அதை என்னிடம் விமர்சிப்பான். இப்படிப்பட்ட ஒரு உறவு இவனோடு எனக்குத் தேவையா? ஆனால் உறவு தொடர்கிறது. இவனை மீறி ஒன்றையும் என்னால் பகிர்ந்துகொள்ள முடியாது. இவனை எப்படியாவது எங்கேயாவது விட்டுவிட்டு நாம் பேசுவோம். இப்போது அது முடியாது. நான் விடைபெறுகிறேன். நீ அடங்க மாட்டியாடா?