நட்சத்திர நிழல்கள் 3: வசந்தியின் காதலைப் பறித்த தாலி

அந்த  7 நாட்கள்

பண்பாடு, பாரம்பரியம், மரபு என்னும் பெயர்களில் தங்கள்மீது வந்து விழும் சுமைகளைப் பெரும்பாலான பெண்கள் சுமந்துதிரிகிறார்கள். அந்த வகையில் இந்தியப் பெண்களின், குறிப்பாகத் தமிழ்ப் பெண்களின் வாழ்க்கையில் திருமணம் ஒரு பெரிய குறுக்கீட்டை நிகழ்த்துகிறது. அதன் பெயரில் பெண்கள் விஷயத்தில் மேற்கொள்ளப்படும் அத்துமீறலுக்கு அளவேயில்லை. அதன் பாதிப்பு ஒவ்வொருவருக்கு ஒவ்வொரு வகையில் இருக்கும். நாம் காணப் போகும் இந்த வசந்தியின் வாழ்க்கைக் கதையும் அப்படிப் பாதிப்புக்குள்ளானதுதான்.

வசந்தி எனும் கதாபாத்திரத்துக்கு உயிர் கொடுத்தவர் நடிகை அம்பிகா என்றால் அதை உருவாக்கியவர் இயக்குநர் கே.பாக்யராஜ், படம் அந்த 7 நாட்கள் (1981). வசந்தியைத் தமிழ் ரசிகர்கள் அவ்வளவு எளிதில் மறந்திருக்க மாட்டார்கள். வசந்தி ஒரு தமிழ்ப் பெண். அவள் காதலித்த ஆணோ மலையாளி. அவள் தன் காதல் கதையை முதன்முதலில் தன் கணவனிடம் சொல்கிறாள். அதுவும் முதலிரவுப் பொழுதில். பாலும் பழமும் அருந்த வேண்டிய பொழுதில் வசந்தியை விஷம் அருந்தவைத்து வேடிக்கை பார்க்கிறது இயற்கை. அவளை மணந்துகொண்ட டாக்டர் ஆனந்த் அவளுக்கு சிகிச்சை அளித்துப் பிழைக்க வைக்கிறான். அவள் தற்கொலைக்கு முயன்றதற்கான காரணம்தான் அந்தக் காதல்.  

வசந்தியுடைய தந்தை வேறு ஒரு பெண்மீது மோகம் கொண்டு, குடும்பத்தை அப்படியே நிராதரவாக விட்டுவிட்டுச் சென்றுவிட்டார். பண்பாடு பற்றிப் பாடமெடுக்கும் இந்தியக் குடும்பங்களில் இத்தகைய சீரழிவுக்குப் பஞ்சமேயில்லை. வசந்தியின் தாய்வழித் தாத்தாதான் குடும்பத்தைத் தாங்கிப்பிடித்திருக்கிறார். கல்யாணப் பருவத்திலிருக்கும் வசந்திக்கு, அவளைவிட ஓரிரு வயது குறைந்த தங்கையும் மாற்றுத்திறனாளியான தம்பியும் இருக்கிறார்கள். வசந்தியின் வீட்டுக்கு பாலக்காட்டு மாதவனைக் கொண்டுவந்து சேர்க்கிறது காலம்.

சென்னைக்கு வந்து பெரிய இசையமைப்பாளராக வேண்டும் என்பது மாதவனின் கனவு. அதற்காகத் தான் தன் சீடன் கோபியுடன் அவன் சென்னைக்கு வந்திருக்கிறான். வசந்தியின் வீட்டு மாடிக்குக் குடிவருகிறான் மாதவன். வீட்டுக்குள்ளேயே கிடந்த, துடுக்கான பெண்ணான வசந்தி அறிந்த ஒரே ஆடவனாக மாதவன் இருக்கிறான். அதிலும் பெண்ணைக் கண்டு ஒடுங்கி ஓரம்போகிறவனாக இருக்கிறான். அந்தப் பண்பு வசந்தியை இன்னும் அதிகமாக ஈர்க்கிறது. பருவத்தில் வரும் காதலுக்கு வசந்தி மட்டும் விதிவிலக்கா என்ன? கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவளது மனத்திலும் குடியேறுகிறான் மாதவன். அதைப் புரிந்தும் புரியாததுபோல் சூழல்கருதி ஒதுங்கி ஒதுங்கிச் செல்கிறான் மாதவன். ஆனால், மனத்திலுள்ள காதலை மரபு வேலியால் எவ்வளவு காலத்துக்குத் தான் தடுக்க இயலும்? அவனுள்ளும் காதல் சுரக்கும்படியான சம்பவங்கள் கூடிவருகின்றன.

வெண்ணெய் திரண்டுவரும்போதுதான் சொல்லிவைத்தாற்போல் பானை உடைகிறது. வசந்தியின் காதலை அறியாத அவளுடைய தாத்தா அவளுக்குத் திருமண ஏற்பாடு செய்கிறார். அவளிடம் ஒரு வார்த்தைகூடக் கேட்காமல் இரண்டாம் தாரமாக அவளை மணம்செய்து கொடுக்க முடிவெடுக்கிறார்கள். அதுவும் மறுநாளே திருமணம். செய்தி கேட்டதும் கொதிக்கிறாள் வசந்தி. ஆனால், யதார்த்தம் அவள் மென்னியைத் திருகி அமர்த்துகிறது. இரவோடு இரவாக மாதவனும் வசந்தியும் திருமணம் செய்துகொள்ள முடிவெடுத்துக் கோயிலுக்கு வருகிறார்கள். ஆனால், விடிவதற்குள் வசந்தியை மணமகளாக்கும் காலம் மாதவனை அவளிடமிருந்து பிரித்துவிடுகிறது. டாக்டர் ஆனந்தைக் கரம்பிடிக்கும் நிலைமைக்குத் தள்ளிவிடப்படுகிறாள் வசந்தி. காதலின் கதறல் பண்பாட்டுச் செவியை எட்ட முடியாமல் திணறுகிறது.

ஆனந்தும் நல்ல மனிதன்தான். முதல் தாரம் இறந்துவிட்ட நிலையில் தன் மகள் உஷாவை வளர்த்துவருகிறான். மீண்டும் மணம்புரிந்தால் வரும் பெண் தனக்கு நல்ல மனைவியாக இருப்பாள் தன் மகளுக்கு நல்ல தாயாக இருப்பாளா என்ற சந்தேகத்திலேயே திருமணத்தைத் தள்ளிப்போட்டுவருபவன். ஆனால், மரணப்படுக்கையில் கிடக்கும் தாய்க்கு மகிழ்ச்சி தர ஆனந்த் மறுமணம் செய்துகொள்ள வேண்டிய நெருக்கடி வருகிறது. அந்த நேரத்தில் வசந்தியை அவன் கையில்பிடித்துக் கொடுக்கிறது காலம். ஆனந்த் நல்லவன் என்றபோதும் வசந்தியின் மனத்தில் மாதவன் இருக்கிறானே? அவளது கதையைக் கேட்ட ஆனந்த் அவளை அவளுடைய காதலன் மாதவனுடன் சேர்த்துவைப்பதாகவும் ஒரு வாரத்துக்குள் தன் அம்மா இறந்துவிடுவார் அது வரை பொறுத்துக்கொள்ளும்படியும் கோருகிறான். அவனது கோரிக்கைக்குச் செவிசாய்க்கிறாள் வசந்தி.

ஆணாக இருந்தபோதும் ஆனந்த் சொன்ன சொல் தவறாதவன். மாதவனைத் தேடிக் கண்டுபிடிக்கிறான். வசந்தியின் கணவன் என்பதை மறைத்து ஒரு தயாரிப்பாளராக அவனிடம் அறிமுகமாகி மாதவனை இசையமைப்பாளராக ஒப்பந்தம் செய்கிறான். தங்கள் கதையை ஒரு சினிமாக் கதைபோல்  மாதவனிடம் சொல்லி அதன் முடிவையும் சொல்கிறான். காதலனுடன் மனைவியைச் சேர்த்துவைக்கும் கிளைமாக்ஸ் காட்சிக்கு முதலில் பண்பாடு அது இது என்ற காரணங்களால் மறுப்புச் சொல்லும் மாதவன் இறுதியில் சம்மதிக்கிறான். இப்போது தான் வசந்தியின் கணவன் என்னும் உண்மையை உடைக்கிறான் ஆனந்த். வசந்தியை அழைத்துச் செல்லும்படி மாதவனிடம் சொல்கிறான்.

சினிமாக் கதையைப் போலவே முதலில் மறுக்கும் மாதவன் இறுதியில் வசந்தியை அழைத்துப் போகச் சம்மதிக்கிறான் ஆனால், ஒரு நிபந்தனை விதிக்கிறான். வசந்தி கழுத்தில் ஆனந்த் கட்டிய தாலி இருக்கிறது. அதைக் கழற்றிவிட்டால் அவளை அழைத்துப்போவதாகச் சொல்கிறான். வசந்தியிடமும் அதைக் கழற்றச் சொல்கிறான். வசந்திக்கு அந்தத் துணிவில்லை. தாலி அவளைத் துவளச்செய்துவிடுகிறது. இருபதாம் நூற்றாண்டின் மனிதனான ஆனந்தாலும் தாலியைக் கழற்றி எறிய முடியவில்லை என்னும் யதார்த்தத்தை உணர்த்தி மாதவன் அவர்கள் வாழ்விலிருந்து வெளியேறிவிடுகிறான். படம் நிறைவுபெறுகிறது.

மனத்தில் ஒருவனையும் மார்பில் மற்றொருவனையும் சுமந்து எப்படி வாழ முடியும் என்ற எண்ணத்தில் காதலனுடன் சேர்ந்து வாழச் சம்மதித்துத்தான் வசந்தி அந்த ஒரு வாரத்தை ஆனந்த் வீட்டில் கழித்தாள். மாதவனை மறக்க இயலாமல்தான் வசந்தி விஷமருந்தி உயிரிழக்க முடிவெடுத்தாள். இப்போது தாலி அவள் கண்ணை மறைத்துவிட்டதா? தன் கழுத்தில் இருக்கும் தாலியை நிமிடத்தில் கழற்றி எறிந்திருக்க முடியும் வசந்தியால். ஆனால் அதை அவள் ஏன் செய்யவில்லை. அந்தத் தாலியின் மீது படிந்து கிடக்கும் பண்பாட்டு அழுத்தத்தை மீறி அதைத் தூக்கி எறிய வசந்தியாலோ மாதவனாலோ ஆனந்தாலோ ஏன் முடியவில்லை. ஏனென்றால், அது சமூகம் செய்ய வேண்டிய வேலை. எந்தப் பாவமும் செய்யாத வசந்தியையும் வசந்தியைப் போன்றவர்களது வாழ்வையும் இத்தகைய பண்பாட்டு விழுமியங்கள் விழுங்கிவிடுகின்றன. மனிதர்களுக்காகப் பண்பாடா பண்பாட்டுக்காக மனிதர்களா என்னும் பெரிய கேள்வியை வசந்தியின் வாழ்க்கை எழுப்புகிறது. மரபுப் பாரம் ஏற்றப்பட்ட தாலியைப் பெண்கள் இன்னும் எவ்வளவு காலத்துக்குப் பெண்களின் கழுத்து தாங்கும்? என்றாவது ஒரு நாள் பாரம் தாங்காமல் தாலியைக் கழற்றிப் பெண்கள் எறியத்தான் போகிறார்கள். அப்போது எந்த நூற்றாண்டின் மனிதன் அதற்குச் சான்றாக இருக்கப்போகிறானோ?

நட்சத்திர நிழல்கள் 2: சுதாவின் கனவான இல்லம்

வீடு

தமிழ் சினிமா வரலாற்றில் தவிர்க்க இயலாத படங்களில் ஒன்று பாலுமகேந்திரா இயக்கத்தில் 1988-ல் வெளியான ’வீடு’. அகிலா மகேந்திரா எழுதிய கதைக்குத் திரைக்கதை, வசனம் எழுதிய பாலுமகேந்திரா ஒளிப்பதிவு, படத் தொகுப்பு இயக்கம் ஆகிய பணிகளையும் மேற்கொண்டிருந்தார். தனது சிறு வயதில் தன் தாய் கட்டிய வீடு பற்றிய நினைவுகளின் தாக்கத்தால் இந்தப் படத்தை உருவாக்கியதாக பாலுமகேந்திரா குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.

‘வீடு’ படத்தின் பிரதான கதாபாத்திரமான சுதா எனும் வேடத்தை நடிகை அர்ச்சனா ஏற்று நடித்திருந்தார். படத்தின் டைட்டிலிலும் அவரது பெயரே முதலில் இடம்பெறும். செப்டம்பர் 27 அன்று, அனுஷ நட்சத்திரத்தில் பிறந்த சுதா தன் தங்கை இந்து, ஓய்வுபெற்ற பாட்டு வாத்தியாரான தாத்தா முருகேசன் ஆகியோருடன் வாடகை வீட்டில் வசித்துவருகிறார். சூட்கேஸைக் கட்டிலுக்குக் கீழே வைத்து அது தெரியாமல் மறைக்கும் அளவுக்குக் கட்டிலின் மீது விரித்திருக்கும் பெட்ஷீட்டைத் தொங்கவிட்டிருக்கும் சராசரியான நடுத்தரவர்க்க வீடு அது.

பெரிய அளவில் வெளிச்சம் வராத அந்தப் பழங்கால வீட்டில் மூவரும் சுகஜீவனம் நடத்திவருகிறார்கள். சாய்வு நாற்காலியில் தாத்தா ஓய்ந்திருக்கும்போது வரும் தகவல் அந்தக் குடும்பத்தையே ஓயவிடாமல் செய்துவிடுகிறது. வீட்டின் உரிமையாளர் அந்த நிலத்தில் ஃபிளாட் கட்டும் முடிவெடுத்திருப்பதால் அந்த வீட்டைக் காலிபண்ண நோட்டீஸ் அனுப்பியிருக்கிறார். ஒரு மாதத்துக்குள் வீடு மாறியாக வேண்டிய நிலைமை சுதாவுக்கு ஏற்படுகிறது. டுலெட் விளம்பரப் பலகைகள் தந்த ஏமாற்றத்தின் காரணமாகச் சொந்தமாக வீடு கட்டும் நிலைமைக்குத் தள்ளப்படுகிறாள் சுதா. 

தனியார் நிறுவனம் ஒன்றில் சாதாரணப் பணியில் இருக்கும் சுதாவின் மாதச் சம்பளம் 1,800 மட்டுமே. ஆனால், சுமார் ஒரு லட்சத்து இருபத்தைந்தாயிரம் மதிப்புள்ள வீட்டை அவள் கட்டியெழுப்ப வேண்டியதிருந்தது. குருவி தலையில் பனங்காயைச் சுமத்துகிறோமே என்ற எந்தக் குற்றவுணர்வும் காலத்துக்கு இல்லவே இல்லை. சில சுமைகள் மனிதரின் விருப்பத்தைக் கேட்டு அவர்கள் தலையில் ஏறிக்கொள்வதில்லை. அவை தாமாக மனிதரை உரிமை கொண்டாடிவிடும். அப்படித்தான் வீடு கட்டும் பணியும் ஒரு துடுக்கான குழந்தையைப் போல் சுதாவின் இடுப்பில் மீது ஏறி அமர்ந்துகொண்டது.

கூரைப் புடவை கட்டிக்கொள்ளக் காத்திருந்த சுதா தனக்கான கூரையை வேய்ந்துகொள்ள வேண்டிய நிலைமைக்கு ஆளானாள். அவளுடன் பணிபுரியும் அய்யங்கார் வீடு கட்டுவது ஒன்றும் மலையைப் புரட்டும் வேலை அல்ல என நம்பிக்கை ஊட்டுகிறார். பணத்துக்கான வழிமுறைகளையும் விலாவாரியாக விளக்குகிறார். வாய் பிளந்து கேட்கும் சுதா சுதாரித்துக்கொள்ளும் முன்பு துணிச்சலாகக் காரியத்தில் இறங்குகிறாள்.

தங்கை எனும் குழந்தைக்குத் தாயாக மாறி, தாத்தாவைத் தவிர ஆண் துணையற்ற வீட்டின் தலைமைப்பொறுப்பேற்று நிர்வாகத்தை நடத்திவரும் சுதா, பேருந்து விபத்தில் பெற்றோரைப் பறிகொடுத்தவள். சுதாவுக்கு ஆறுதலாக இருக்கிறான் அவளுடன் பணியாற்றும் கோபி. அவனும் பெரும் செல்வந்தனல்ல. கையிருப்பை வைத்து இரு தங்கைகளுக்குத் திருமணம் முடித்துவைக்க வேண்டிய நிலையில் உள்ளவன். இவர்களுக்கிடையேயான காதல் அன்னியோன்யமானது; ஆரோக்கியமானது. சுதாவின் நெருக்கடி நேர ஆலோசனைக்கும் அவள் ஆத்திரங்கொண்டால் அரவணைத்துக்கொள்ளவும் கோபி மட்டுமே இருக்கிறான். ஒருவகையில் அவன் இருக்கும் நம்பிக்கையிலும் சுதா வீடு கட்டத் துணிகிறாள். அவனிடம் சுதா பொருளாதார உதவி எதிர்பார்க்கவில்லை. ஆனால், மன பாரம் கூடும்போதும் இறக்கிவைக்க உதவும் நெஞ்சத்துக்குரியவனாக கோபி இருக்கிறான்.

வீடு கட்டும் மனையைப் பார்க்க வரும் அன்றே மழை ‘சோ’வெனப் பெய்கிறது. சுதாவின் துயரமும் துளித் துளியாகச் சேர்கிறது. முறையாகப் பூமி பூஜை போட்டு வீட்டின் வேலை தொடங்குகிறது. அஸ்திவாரம் போடும் நாளிலும் மழை தொடர்கிறது. வெள்ளமெனச் சூழப்போகும் துயரத்தில் அவள் மாட்டிக்கொள்ளப் போகிறாள் என்பதைக் குறிப்புணர்த்துவதுபோல் பெய்து ஓய்கிறது மழை. விவசாயி வாழ்த்தும் மழையை வீடு கட்டுபவர்கள் சபிக்கிறார்கள். வீடு கட்டும் நேரத்தில் மழை என்பது வேலைக்கு இடைஞ்சல். அதுவும் ஒவ்வொரு காசாகக் கணக்குப் பார்த்துச் செலவு செய்யும் இளம்பெண்ணான சுதாவுக்கு அந்த நேரத்திய மழை பெரும் தடைக்கல். தொந்தரவு தருவதில் இயற்கைக்குச் சளைத்தவர்கள் அல்ல மனிதர்கள் என்னும் வகையில் ஒப்பந்ததாரர் நடந்துகொள்கிறார்.

சிமெண்ட்டைத் திருடி விற்கும் ஒப்பந்தகாரரை எதிர்த்துக்கேள்வி கேட்டதால் அவர் வீடு கட்டும் பணியிலிருந்து உடனடியாக விலகிக்கொள்கிறார். விக்கித்துப்போய் நிற்கும் சுதாவுக்கு, அநீதி கண்டு ஆத்திரத்துடன் கேள்வி கேட்ட மங்கா எனும் சித்தாள் பெண் கைகொடுக்கிறார். பெண்ணின் துயரத்தைப் பெண்தான் உணர்ந்துகொள்கிறாள். மங்காவின் ஒத்துழைப்புடன் மேஸ்திரியின் மேற்பார்வையில் தளம், கூரை என வீடு வளர்கிறது.

முழுமையும் பூர்த்தியாகாவிட்டாலும் ஒதுங்குவதற்கான கூரையாக வீடு நிலைபெற்றுவிட்டத்தைப் பார்த்த சந்தோஷத்திலேயே கண்ணை மூடிவிடுகிறார் தாத்தா. இருந்த ஒரே ஆண் துணையும் கைகழுவிக்கொண்டது. தாத்தா இறந்த துக்கம் கரைவதற்குள் அடுத்த துயரம் சுதா வீட்டுக் கதவைத் தட்டுகிறது. அவள் ஆசை ஆசையாக அலைந்து திரிந்து, நயந்துபேசி பணம் புரட்டி, கடன் பெற்று, மனையின் ஒரு பகுதியை விற்றுக் கட்டிய வீடு அமைந்திருக்கும் மனை மெட்ரோ வாட்டர் நிறுவனம் கையகப்படுத்தப்போகும் நிலம் என்ற குண்டைத் தூக்கிப் போடுகிறார்கள் அந்தத் துறையினர். ஆற்றல்மிகு இடி ஒன்று நடுமண்டையில் நச்சென்று இறங்கியதைப் போல் துடிதுடித்துப் போகிறாள் சுதா.

பஞ்சாயத்தில் அனுமதி வாங்கிக் கட்டிய வீடாயிற்றே ஏன் இப்படி ஒரு நிலைமை? என நிலைகுலைந்துபோன சுதா அந்த அலுவலகத்துக்கு விரைகிறாள். சிறிய லஞ்சத் தொகைக்கு ஆசைப்பட்டுப் பொய்யான அனுமதிச் சான்றிதழ் வழங்கிய அரசு ஊழியரின் ஒற்றைக் காகிதம் சுதாவின் கனவு வீட்டைக் காவு கேட்கிறது. வீட்டைக் காப்பாற்ற நீதிமன்றப் படியேறுகிறாள் சுதா. படம் நிறைவடைகிறது. எளிமையான வண்ணப்புடவை, மேட்சிங் ப்ளவுஸ், கேண்ட் பேக் சகிதமாகப் பக்கத்துவீட்டுப் பெண் போன்று படம் முழுவதும் வலம்வந்த சுதாவின் துயரம் பார்வையாளர்களைக் கலங்கவைக்கிறது. நிம்மதி தரும் என நம்பி வீடு கட்டத் துணிந்த சுதாவின் சின்னச் சின்ன சந்தோஷங்களையும் நிம்மதியையும் வீடே காலி செய்துவிட்டதோ என்னும் கேள்வியை எழுப்புகிறது வீடு.

என்றபோதும், சுதாவின் வாழ்க்கை வழியே அவளைப் போன்ற இளம் பெண்கள் விழிப்புணர்வு பெறுகிறார்கள். வீடு கட்டுவதில் உள்ள சிக்கல்களையும் அவற்றை எப்படி அணுக வேண்டும் என்ற நடைமுறைகளையும் சுதாவின் வாழ்வுச் சம்பவங்கள் நுட்பமாகச் சுட்டிக்காட்டுகின்றன. வீட்டுக்குப் பூஜை போடுவதில் அக்கறைகொள்வதைவிட அனுமதிச் சான்றிதழ் முறையானதா ஒப்பந்ததாரர் ஒழுங்கானவரா போன்ற அம்சங்களையே கவனத்தில்கொள்ள வேண்டும் என்னும் யதார்த்தத்தை உணர்த்தி ஓய்கிறது வீடு.

படங்கள் உதவி ஞானம்

வெஸ்டர்ன்: நினைப்பது போல் எளிதானதல்ல வாழ்க்கை

வாழ்க்கை மனிதர்களுக்கு விதவிதமான அனுபவங்களைத் தருகிறது. புதுப்புது இடங்களில் புதுப்புது மனிதர்களுடனான உறவு அவர்களுக்குத் தரும் அனுபவங்களால் மனிதர்கள் பண்படுகிறார்கள்; சில நேரம் புண்படுகிறார்கள். மனிதர்களுக்குள்ளான உறவின் புரிந்துகொள்ள முடியாத அம்சங்களிலான இழையை எடுத்துக்கொண்டு அவற்றின் வழியே வாழ்க்கை குறித்த ஒரு பார்வையை முன்வைக்கும் ஜெர்மன் திரைப்படம் வெஸ்டர்ன் (2017). ஜெர்மனியைச் சார்ந்த இயக்குநர் வலேஸ்கா கிரியிபா இயக்கியிருக்கும் மூன்றாம் படம் இது.

ஜெர்மனியைச் சேர்ந்த கட்டுமானத் தொழிலாளர்கள் பல்கேரியா நாட்டின் நதியோரக் கிராமம் ஒன்றுக்கு நீர் மின் நிலையம் அமைக்கும் பணிக்காக வருகிறார்கள். அந்தக் கிராமம் கிரீஸ் நாட்டின் எல்லையோரம் அமைந்துள்ளது. தொழிலாளர்களின் தலைவனான வின்செண்ட் சற்று ஆணவத்துடனும் மேட்டிமைத் தனத்துடனும் நடந்துகொள்பவனாக இருக்கிறான். அந்தக் குழுவில் ஒருவனாக இருக்கிறான் மெயின்ஹார்டு. தனிமை விரும்பியான அவனது வாழ்க்கை சிக்கல் நிறைந்தது. முன்னாள் ராணுவத்தினான அவன், உறுதியான உடலமைப்பையும் அடர்ந்த மீசையையும் ஆழமான யோசனையைத் தேக்கிவைத்திருக்கும் முகத் தோற்றத்தையும் பெற்றிருப்பவன். சகோதரனை இழந்த, ஒண்டிக்கட்டையான அவன், சிறிது பணம் சேர்ப்பதற்காக அந்த வேலையில் தன்னை இணைத்திருக்கிறான்.

இயக்குநர் வலேஸ்கா கிரியிபா

வின்செண்ட், மெயின்ஹார்டு இருவருக்கும் ஆரம்பம் முதலே அவ்வளவாக ஒத்துப்போகவில்லை. தன் குழுவுடன் பெரிதாக ஒத்துப்போக இயலாத மெயின்ஹார்டு அந்தக் கிராமத்தின் மனிதர்களுடன் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகப் பழகத் தொடங்குகிறான். அன்னிய நாட்டில் அன்னிய மனிதர்கள் என்ற எண்ணம் மெது மெதுவாக விலகி அவர்களுடன் ஓர் அன்னியோன்யத்தை உணரத் தொடங்குகிறான் மெயின்ஹார்டு. அவனையும் கிராமத்தினரையும் இணைக்கும் பாலமாக இருக்கிறது குதிரை ஒன்று. அந்தக் குதிரை மூலமாகத் தான் அவர் ஊராரோடு பரிச்சயம் கொள்கிறான். முதலில் அவனுக்கு சிகரெட் கூட தர மறுக்கும் ஊரார் சிறிது சிறிதாக நெகிழ்ந்து கொடுக்கிறார்கள். கண்ணுக்குத் தெரியாத உறவின் இழை உருவாகிறது. அது ஒருவிதமான பிணைப்பை உருவாக்குகிறது. அந்தக் கிராமத்தைச் சேர்ந்த ஆட்ரியான் என்பவருக்குச் சொந்தமான குதிரை அது. அவருடன் நட்பு கொள்கிறான் மெயின்ஹார்டு.

ஆட்ரியானுக்கும் மெயின்ஹார்டுக்கும் இடையில் உருவான நட்புக்காக எதையும் செய்யத் தயாராக இருக்கிறான். ஆட்ரியானின் குதிரை விபத்தொன்றில் சிக்கி உயிருக்குப் போராடும் நிலையில், அதன் வேதனையைத் தீர்க்க துப்பாக்கியை எடுக்கிறான் ஆட்ரியான், ஆனால், அந்தக் காரியத்தை ஆட்ரியானுக்காக மெயின்ஹார்டு ஒரே விசை அழுத்தலில் குதிரைக்குப் பெரிய விடுதலையளிக்கிறான்.

பல்கேரிய மொழியில் பேசும் ஊராருக்கும் ஜெர்மன் மொழியில் பேசும் மெயின்ஹார்டுக்கும் மலரும் உறவுக்கு பாஷை ஒரு தடையாகவே இருக்கவில்லை. மனிதர்களின் மனசும் மனசும் பேசிக்கொள்ளும் சுகந்தவாசம் படத்தை மணக்கச் செய்கிறது. மெயின்ஹார்டுக்கு குதிரையேற்றப் பயிற்சி அளிக்கிறான் வான்கோ. அவனுடைய அம்மா, அப்பா இருவருமே வெளிநாட்டில் பணிக்குச் சென்றுவிட்டார்கள். அவன் மற்றொரு குடும்பத்தினர் பராமரிப்பில் வாழ்ந்துவருகிறான்.

நதிக்குக் குளிக்க வரும் வியரா போரிஸ்வா என்னும் பெண்ணுக்கும் வின்செண்டுக்கும் சிறு மோதல் வருகிறது. அவளிடம் சற்றுக் கடுமையாக நடந்துகொள்கிறான் வின்செண்ட். ஆனாலும் அவளை அவனுக்குப் பிடித்திருக்கிறது. பெண்கள் பற்றிய யோசனையிலேயே நேரத்தைச் செலவிடுபவனாக இருக்கிறான் வின்செண்ட். ஆனால் அவனுக்குக் கிடைக்காத வியரா அது பற்றிய பெரிய சிந்தனையற்ற மெயின்ஹார்டுக்குக் கிடைக்கிறாள். ஒருநாள் மாலை நேரத்தில் வியராவுடன் பேசிக்கொண்டே வரும் மெயின்ஹார்டுக்கு விடைதரும் வேளையில், “இன்னும் சில தூரம் அவளுடன் வரக் கூடாதா, தன் மீது நம்பிக்கை இல்லையா” எனக் கேட்கிறான் மெயின்ஹார்டு. அவள் சிரித்தபடியே அவனை அழைத்துச் செல்கிறாள். மெல்லிய வெளிச்சம் கசியும் இரவு நேரத்தில் ஆளற்ற வனாந்தரப் பகுதியில் அவர்கள் தனியே உரையாடுகிறார்கள்; அதன் முடிவில் இருளும் ஒளியும் கலப்பதுபோல் இயல்பாகக் கலக்கிறார்கள்.

இப்படியான வெவ்வேறு சம்பவங்கள் வழியே படம் ஒரு கதையைச் சொல்கிறது. படத்தின் சில அடுக்குகள் போர், வன்முறை ஆகியவை குறித்தும் பேசுகின்றன. அதில் வேதனை இருக்கிறது, சோகம் இருக்கிறது; அன்பு இருக்கிறது; விருப்பம் இருக்கிறது வெறுப்பு இருக்கிறது; மொத்தத்தில் எல்லாம் கலந்த வாழ்க்கை இருக்கிறது. பெரிய திருப்பங்களற்ற மிக மெதுவாக நகரும் திரைக்கதையே படத்தை வழிநடத்திச் செல்கிறது. ஆனால், பிரியத்துக்குரிய நண்பருடன் ஏதோவொரு பானத்தை அருந்தியபடியே மௌனமும் சொற்களும் கலந்து உரையாடும் சுகம் தரும் வகையில் படம் காட்சியாக்கப்பட்டிருக்கிறது.

இந்து தமிழ் திசை நாளிதழின் இந்து டாக்கீஸ் இணைப்பிதழில் 2019 ஏப்ரல் 19 அன்று வெளியானது. 

நட்சத்திர நிழல்கள் 1: சீதா கல்யாண வைபோகமே

நண்டு

நூறாண்டு கடந்துவிட்ட தமிழ் சினிமாவில் ஆண்டுதோறும் நூற்றுக்கணக்கான பெண் கதாபாத்திரங்கள் உதிக்கின்றன. அவற்றில் பல குறுகிய காலத்திலேயே உதிர்ந்துவிடுகின்றன; சில பார்வையாளர் மனத்தில் உறுதிபெற்றுவிடுகின்றன. அப்படி நீங்காத இடம்பிடித்த கதாபாத்திரங்களில் சிலவற்றைக் குறித்த நினைவுகளைப் பகிர்ந்துகொள்கிறது இந்தத் தொடர்.

சரியாக 28 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர், 1981 ஏப்ரலில் வெளியானது இயக்குநர் மகேந்திரன் இயக்கிய நண்டு திரைப்படம். இதன் நாயகியாக சீதா என்னும் வேடத்தில் நடித்திருந்தார் உதிரிப்பூக்கள் அஸ்வினி. இந்தப் படத்தின் கதையை எழுதியிருந்தவர் எழுத்தாளர் சிவசங்கரி. பெண்களது பிரச்சினைகளை மையப்படுத்தியிருந்த படம் இது. பெரிய சிக்கல்கள் இல்லாத சாதாரணக் குடும்பத்தில் விழும் முடிச்சுகளும் அவற்றை அவிழ்ப்பதற்குமான போராட்டமுமே நண்டு திரைப்படமாகியிருக்கிறது.

சீதா படோடாபமான வீட்டுப் பெண் அல்ல. எளிய குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவள். தோற்றத்திலும் நடவடிக்கைகளிலும் எளிமை நிறைந்த பெண் அவள். அடர்ந்த கூந்தல், பரந்த நெற்றி, அகண்ட அர்த்தபுஷ்டியான விழிகள், கூர் நாசி, இதழ் திறந்தால் இனம்புரியாத சோகத்தைக் கொட்டிவிடுமோ என்ற எண்ணம் தோன்றும்படியான தோற்றம் கொண்ட அவள், பல குடித்தனங்கள் வசிக்கும் ஒரு வளவுக்குள் அமைந்த சிறு வீட்டில் வசிக்கிறாள். சீதா இருக்கும் இடம்தேடி வந்துவிடுகிறான் அவளுடைய ராமன்.

தந்தையை இழந்திருந்த சீதாவின் குடும்பத்தில் ஆண்கள் என யாருமே இல்லை. அவளும் அவளுடைய அம்மாவும்தான். இதுபோக அவளுடைய அக்கா சரஸ்வதி. அக்காவின் கணவன் சரஸ்வதியைக் கொடுமைப்படுத்துவதற்காகவே அவளைத் திருமணம் செய்துகொண்டதுபோல் நடந்துகொள்பவன். சீதா பொறுமைசாலி. அதிகாலையில் எழும் வழக்கம்கொண்டவள். கடவுள் நம்பிக்கை கொண்ட அவள் அம்மாவுக்குச் சிறு சிறு உதவிகள் செய்துவிட்டு அலுவலகம் சென்று திரும்புவள். தான் உண்டு தன் வேலை உண்டு என அன்றாட கதியில் சுழல்பவள்.

சீதாவின் மனங்கவர்ந்த நாயகனான ராம்குமார் ஷர்மா பெரிய வீரனல்ல; அவனால் சிவதனுசை வளைக்கவோ முறிக்கவோ முடியாது. தன்னைப் படுத்தியெடுக்கும் இருமலையே வெற்றிகொள்ளத் தெரியாதவன் அவன். சிறுவயது முதல் ஆஸ்துமா நோயால் அவதிப்படுபவன். உத்தரப்பிரதேச மாநிலம் லக்னோவில் பிறந்து குடும்பத்தால் கிட்டத்தட்ட விரட்டியடிக்கப்பட்டவன். ஆணாதிக்கத் திமிர் கொண்ட தந்தையைப் பெற்ற மகனான அவன்மீது பரிவுகொண்டுதான் சீதா பாசம் செலுத்துகிறாள். இருவரும் ஒரே அலுவலகத்தில் வேலை பார்க்கிறார்கள். ஒரே வளவில் குடியிருக்கிறார்கள். அண்ணலும் நோக்கினார் அவளும் நோக்கினால் வகைக் காதலல்ல அவளுடையது. ஒருவர் பாரத்தை மற்றவர் சுமக்கும் இயல்பான தன்மை கொண்ட எளிய காதல் அது.

நடுத்தரவர்க்கப் பெண்கள் எதிர்கொள்ளும் அத்தனை துயரங்களையும் சீதாவும் எதிர்கொள்கிறாள். அவளுடைய ஒரே ஆசுவாசம் ராம். ராமின் ஒரே ஆறுதல் சீதா. ஒருவருக்கொருவர் ஆறுதலாகவும் நட்பாகவும் நடந்துகொள்கிறார்கள். அதற்குக்கூடக் கண் காது வைத்துக் கதை பேசும் அக்கம்பக்கத்தார். பிரச்சினை முற்றிய பொழுதில் ராமைத் திருமணம் செய்துகொள்ள முடிவுசெய்கிறாள் சீதா. அந்த எளிய விருப்பத்தை நிறைவேற்றிக்கொள்ளவே அவள் பிரயத்தனப்பட வேண்டியதிருக்கிறது. அக்கா கணவன் முதலில் முட்டுக்கட்டை போடுகிறான். மைத்துனியின் வாழ்க்கைக்காகச் சிறு துரும்பையும் கிள்ளிப்போடாதவன் ஆண் என்ற முறுக்குக் காட்டுகிறான்; திருமணத்தை நிறுத்திவிட முடியும் எனச் சவால் விடுகிறான். 

இந்தப் படம்  வெளியாகி கிட்டத்தட்ட முப்பது ஆண்டுகள் கடந்துவிட்ட இந்தக் காலத்திலும் இப்படியான ஆண்கள் பல குடும்பத்தில் இருக்கிறார்கள் என்ற எண்ணம் நெஞ்சில் எழும்போது, மனம் குமுறுகிறது. பெண்களின் முன்னேற்றத்துக்கு முகம்கொடுக்க மாட்டாத இத்தகைய ஆண்களின் உருட்டல் மிரட்டலுக்கு அடிபணியக் கூடாது என்பதை உணர்த்துவதுபோல், அதுவரை அமைதியாக இருந்த சீதா வாயைத் திறக்கிறாள். “இது எங்கல்யாணம் எல்லாமே என் இஷ்டம். முடிவெடுக்க வேண்டியது நான்தான் நீங்க இல்ல” என வெடிக்கிறாள். இந்தத் திடமான முடிவை எடுக்கும்போது தான் பெண்களின் வாழ்வு மலர இயலும் என்பதைப் படம் அழகாக உணர்த்துகிறது.

அடுத்த சிக்கல் ராம்குமாரின் வீட்டிலிருந்து வருகிறது. திருமணத்துக்கு ஒப்புதல் வாங்க லக்னோ செல்லும் அவனை, பணத் திமிர் பிடித்த தந்தை எனும் பெரிய மனிதர் அவமானப்படுத்தி அனுப்பிவிடுகிறார். ராமுடைய அம்மா தன் கணவனை எதிர்த்து வாயைத் திறக்க முடியாத இந்தியத் தாய். மகனின் துயரத்துக்காகத் தானும் அழுது தீர்ப்பதைத் தவிர அவளாள் வேறு எதுவும் செய்ய முடியவில்லை. ஒட்டுமொத்தக் குடும்பமும் ஒரு முரட்டு ஆணின் மிரட்டலுக்கு அடிபணிந்து கையைப் பிசைந்துபடி நின்றுவிடுகிறது. இந்தியக் குடும்பங்களில் தலைமை நிலையை எடுத்துக்கொள்ளும் ஆண் எப்படி எல்லாம் சர்வாதிகாரம் செலுத்துகிறான் என்பதற்கான பெரிய உதாரணம் ராமுடைய தந்தையும் சீதாவுடைய மாமனாருமான அந்தப் பெரியவர். அவரது ஆணவம் அவர் வசிக்கும் கம்பீர மாளிகை போல நிமிர்ந்துநிற்கிறது. மரபு, பாரம்பரியம், பண்பாடு என்ற எல்லாமுமாகச் சேர்ந்து அவரை ஆதிக்க நிலையில் கொண்டுபோய் நிறுத்துகிறது; பிறரை அடங்கி நடக்கச் சொல்கிறது. 

ஒருவழியாக எல்லாப் பிரச்சினைகளையும் சமாளித்து சீதா ராமின் கரத்தைப் பற்றுகிறாள் ஒரு மகனையும் பெற்றெடுக்கிறாள். அதன் பின்னர் அவளது வாழ்வின் பிரதான துயரத்தை எதிர்கொள்கிறாள். அந்தத் துயரத்தின் பின்னணியாகவே படம் தலைப்பிடப்பட்டிருக்கிறது. சீதாவின் துயரம் ராம்குமாரின் புற்றுநோய் வடிவில் வந்திருக்கிறது. ராம்குமாரைப் புற்று நோய் தாக்கியிருக்கும் விவரம் அறிந்து அனைவரும் நிலைகுலைந்துபோய்விடுகிறார்கள். எந்த சிகிச்சையும் பலனளிக்கவில்லை. சீதா மகிழ்ச்சியாகக் கைபிடித்த ராம்குமாரைப் புற்றுநோய் அழைத்துக்கொண்டுபோய்விடுகிறது. 

சீதாவுக்கு இப்போது ஆறுதல் அவளுடைய ஒரே மகன்தான். அவனை ஆளாக்க வேண்டிய பெரிய பொறுப்பு அவளது தோளில் ஏறிவிடுகிறது. படத்தில் இடம்பெற்ற வசனம் போல் புருஷன் என்பவன் ஒரு வழிப்போக்கன் போலத் தான். அவளது வாழ்வின் ராம் வந்தான்; சில ஆண்டுகள் வாழ்ந்தான். இப்போது காற்றோடு காற்றாகக் கலந்துவிட்டான்.

சீதாவுக்குப் பெரிய பெரிய கனவுகள் இருந்திருக்கவில்லை. அவளது எதிர்பார்ப்பெல்லாம் எளிமையானதும் நிம்மதியானதுமான வாழ்க்கையே. அதுகூட அவளுக்குக் கைகூடவில்லை.. தான் நேசித்த, தன்னைப் புரிந்துகொண்ட ராமனை இழந்தபோதும் சீதா துவண்டுவிடவில்லை; துணிவுடன் தன் வாழ்வைத் தொடர்கிறாள். திருமணம் என்ற சடங்கையும் கணவன் என்ற உறவையும் மட்டுமே நம்பி பெண்கள் வாழ்வை நடத்த வேண்டியதில்லை என்ற எண்ணத்தைத் தருகிறது சீதாவின் வாழ்க்கை. சீதா பெண்களுக்குத் தன்னம்பிக்கை தருகிறாள். அதைத் தவிர நல்ல இலக்கியமும் சினிமாவும் வேறென்ன தந்துவிட முடியும் பெண்களுக்கு?

படங்கள் உதவி ஞானம்

இயக்குநர் மகேந்திரன்: அழகியல் திரைப்பட ஆசான்

(அஞ்சலி: இயக்குநர் மகேந்திரன் 25.07.1939 – 02.04.2019)

தமிழ்த் திரையின் உயிர்த் துடிப்பு கொண்ட இயக்குநர் மகேந்திரன் என்பதை யாரும் மறுக்கப்போவதில்லை. சினிமா ஒரு தவம் என்றோ அதற்காகவே காத்துக்கிடந்தவர் என்றோ அவரைக் குறிப்பிட்டுச் சொல்லிவிட முடியாது. ஏனெனில், அவர் சினிமாவுக்கு வந்தது அவரே சொல்லியிருப்பதுபோல் ஒரு விபத்துதான். ஆனால், சினிமாவுக்கு வந்த பின்னர் அவர் படைத்த சினிமாக்களில் சிலதாம் அவரைக் காலாகாலத்துக்கும் சாகாவரம் பெற்றவராக்கியிருக்கின்றன. 

அளவுக்கு மீறித் தான் புகழப்பட்டுவிட்டோமோ என அவரே கூச்சப்பட்டுப் பேசியிருக்கிறார். ஆனாலும், தமிழ் சினிமா ரசிகர்களுக்கு அவரைப் புகழ்ந்துபேசுவது ஒருவகையான போதை. அதை அவர்கள் தவிர்க்க நினைத்தாலும் அந்தப் போதையில் அவர்களுக்கு ஒரு ஆத்மதிருப்தி இருக்கிறது என்பதை மறுக்க முடியாது. ஏனெனில், அந்த அளவுக்கு சினிமாவை நேசிக்கும் ரசிகரின் உதிரத்தின் அணுக்களில் கலந்துவிட்ட பெயர்கள் ‘முள்ளும் மலரு’மும்  ‘உதிரிப்பூக்க’ளும் ‘மெட்டி’யும் ‘ஜானி’யும் ‘நண்டு’ம்  இன்ன பிற படங்களும்.   

பல படங்களுக்குக் கதை, வசனம் எழுதித் தள்ளிய பின்னரே அவர் இயக்குநராக அரிதாரம் பூசிக்கொண்டார். சிவாஜி கணேசனின் ‘தங்கப்பதக்கம்’ அதில் இடம்பெற்றிருந்த வசனங்களுக்காகவே அறியப்பட்டது. அப்படியான மனிதர் முதன்முறையாக இயக்குநராக அவதாரமெடுத்த ‘முள்ளும் மலரும்’ காட்சி மொழியில் புது இலக்கணம் வகுத்தது. அதன் பின்னர் அவர் யதார்த்த சினிமாவின் நாயகன் எனக் கொண்டாடப்படுகிறார். அவர் யதார்த்த சினிமாவை உருவாக்கினாரா என்பது சந்தேகம்தான். ஏனெனில், அவர் அழகியல் சினிமாக்களை உருவாக்கினார்.

அவரது முதல் படமான ‘முள்ளும் மலரும்’ படத்தையே எடுத்துக்கொண்டால் அது ஒரு யதார்த்த படம் அன்று. அது முழுக்க முழுக்க அழகியல் சினிமாதான். கையை இழந்துவிட்டு அண்ணன் வந்து நிற்கும் ஒரு காட்சி போதும் அது அழகியல் சினிமா என்பதைப் புரிந்துகொள்ள.  கையில்லாமல் வந்து நிற்கும் அண்ணனைப் பார்த்து விக்கித்துப்போய் நிற்பார் தங்கை. அண்ணனோ “என்னடா ஆச்சு? ஒண்ணும் இல்ல… ஒண்ணும் இல்லடா… ஒண்ணும் இல்ல” எனும் வசனங்களை மட்டுமே பேசுவார். யதார்த்தத்தில் எந்த அண்ணனும் தங்கையும் அப்படிப் பேசிக்கொள்வார்களா? ஆனால், படத்தில் அந்தக் காட்சியைப் பார்க்கும்போது அற்புதமானதாகத் தெரியும். அந்தக் காட்சியின் கதாபாத்திர உணர்வுகளை ரசிகருக்கு நடிப்பின் வழியாகவும் இசையின் வழியாகவும் ஒளிப்பதிவின் வழியாகவும் இயக்குநர் உணர்த்தியிருப்பார். இந்தத் தன்மை அதுவரையான தமிழ் சினிமாவின் பாதையிலிருந்து விலகியிருந்தது. அதுதான் மகேந்திரனின் பாதையாக அதன் பின்னர் உருவெடுத்தது. உணர்வுமயமான தருணங்களை அறிவின் தளத்தில் வைத்து அலசிப் பார்ப்பதில் அலாதி ஆனந்தமடைந்தவர் அவர். அதனால்தான் அவை யதார்த்தப் படங்களா எனச் சந்தேகம் கொள்ள வேண்டியதிருக்கிறது.

அவரது படங்களில் திரையில் காட்சிகள் அமைக்கப்பட்ட விதமும் நடிகர்கள் வருவதும் போவதும் வசனங்களைப் பேசுவதும் ரசனைக்குரியவையாக மாறியிருந்தன. அவற்றில் காணப்பட்ட அழகில் சொக்கிப்போயிருந்தனர் தமிழ்த் திரைப்பட ரசிகர்கள்.  அதுவரை பெரிதாக மலராமல் கிடந்த தமிழ் சினிமாவின் மலர்ச்சிக்குக் கைகொடுத்தவர் என்ற வகையில் தொடர்ந்து ஆராதிக்கப்படுகிறார் மகேந்திரன். அவரது பாடல்களில் காணப்படும் மாண்டேஜ் காட்சிகளும் அவர் எந்த அளவுக்கு சினிமாவில் அழகுணர்வுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்தார் என்பதைத் துல்லியமாக உணர்த்துகின்றன. ஆனாலும், சினிமாவில் பாடல்களின் இடம் குறித்து அவருக்குப் பலத்த ஆட்சேபகரமான கருத்துகள் இருந்தன என்பதும் உண்மை. அவருக்குப் பின் வந்த மணிரத்னம், ஷங்கர், வஸந்த் போன்ற பல இயக்குநர்களின் படங்களில் பாடல் காட்சிகள் சிறப்பான இடத்தைப் பெற்றதற்கு மகேந்திரன் பெரிய உந்துதலாக இருந்திருக்கக்கூடும்.  

உரையாடல் என்ற உறைநிலை சினிமாவில் இவரது பாதம் பட்ட பிறகுதான் அது உயிர் தரித்துக்கொண்டது. அவரது படங்கள் ஒவ்வொன்றைப் பற்றியும் நாள்கணக்காகப் பேசிக்கொண்டிருக்கலாம். திரைத்துறையின் நண்பர்கள் சந்தித்து அளாவளாவும்போதெல்லாம் அந்த இடத்தில் மகேந்திரன் பெயரோ அவரது படங்களின் பெயரோ அவர் படைத்த கதாபாத்திரங்களது பெயரோ இடம்பெறாமல் போகாது என்று சொல்லும் அளவுக்கு மகேந்திரன் தமிழ் சினிமாவில் பெரும் தாக்கத்தைச் செலுத்தியிருக்கிறார். ஆனாலும், இந்தியத் தரத்துடனும் உலகத் தரத்துடனும் ஒப்பிட்டுப் பார்த்தால் மகேந்திரனின் இடம் நாம் பெருமைப்படும் அளவுக்கான உயரத்தில் இல்லை என்பதை இந்த இடத்தில் நினைவுபடுத்திப் பார்க்க வேண்டும். அதே நேரத்தில் நூறாண்டு தமிழ் சினிமா வரலாற்றில் மகேந்திரன் அழுத்தமான அத்தியாயங்களை எழுதிச் சென்றிருக்கிறார் என்பதையும் மறுக்க முடியாது. 

அவருக்குக் குடும்பம் என்ற அமைப்பின்மீது அநேகக் கேள்விகள் இருந்துள்ளன என்ற முடிவுக்கு நாம் வருவதற்கான சாத்தியங்களைக் கொண்டவை அவரது ‘உதிரிப்பூக்கள்’, ‘மெட்டி’, ‘நண்டு’, ‘நெஞ்சத்தைக் கிள்ளாதே’, ‘ஜானி’ போன்ற பெரும்பாலான படங்கள். மரபு, குடும்பம், திருமணம், ஆணாதிக்கம், பெண்களின் துயரம் இவற்றைப் போன்ற விஷயங்களைத் தான் அவர் தொடர்ந்து படைத்திருக்கிறார். அவற்றைக் கருவாகக்கொண்டே அவரது படைப்புகள் உருவாகியிருக்கின்றன. தந்தைமீது சினம் கொண்ட தனயர்களையும், அன்பு கொண்ட காரணத்தால் அவதிக்கு ஆளாகும் பெண்களின் துயரத்தையும் அவருடைய படங்களில் நாம் அதிகமாக எதிர்கொள்ள முடிகிறது.

பெரிய குடும்பத்தின் இனம்புரியாத அரூப சோக இழையைத் தேர்ந்தெடுத்து அதில் கதாபாத்திரங்களைக் கோத்துப் படங்களாக்கிருக்கிறார் மகேந்திரன். அவரது முதன்மைக் கதாபாத்திரங்கள் குடும்பங்களைப் புறக்கணித்தவை அல்லது குடும்பங்களால் துரத்திவிடப்பட்டவை. குடும்பத்திலிருந்து அல்லது ஒரு கூட்டத்திலிருந்து விலகிச் செல்லும் மனநிலையில்தான் அவர் படங்களை உருவாக்கியிருக்கக்கூடும் என்று தோன்றுகிறது. ‘மெட்டி’ திரைப்படத்தில் தந்தை மீது வெறுப்புக் கொண்டு ஊரைவிட்டு ஓடிவருகிறார் பட்டாபி. இது தமிழ்நாட்டில் நடைபெறும் கதை. இதே போல் ‘நண்டு’ திரைப்படத்தில் லக்னோவிலிருந்து தகப்பன் மீது கோபம் கொண்டு தமிழ்நாட்டுக்கு வருகிறார் அதிர்ஷ்டம்கெட்ட நாயகன் ராம் குமார் ஷர்மா.  

இந்தியா முழுவதும் குடும்பங்களில் ஆணாதிக்கத் திமிர் கொண்ட தந்தைகள்தாம் இருந்திருக்கிறார்கள் என்று இதை நாம் புரிந்துகொள்ள சாத்தியமிருக்கிறது. மகேந்திரனின் புரிதலும் இதுவாக இருந்திருக்கலாம். குடும்பத்துப் பெண்கள் ஆண்களை எதிர்த்துப் பேச முடியாமலும் அந்த அடிமைத்தனத்திலிருந்து வெளிவர இயலாமலும் தங்களை மாய்த்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். ஒருவேளை அவர்கள் வீட்டிலிருந்து வெளியேறினாலும் ஊர்ப் பேச்சுகளிலிருந்து தப்பிக்க வழியின்றித் தங்களை இழந்திருக்கிறார்கள். ‘மெட்டி’யின் கல்யாணி அம்மா தனது கொடுமைக்காரக் கணவனிடமிருந்து விலகித் தனியே தன் மகள்களை வளர்த்துவிட்டபோதும், ஊராரது இழிபேச்சுக்கு ஆளாகித் தனது முந்தானையிலேயே தூக்குப்போட்டு இறந்துவிடுகிறார். குடும்பமும் சமூகமும் பெண்கள் விஷயத்தில் எவ்வளவு பிற்போக்காக இருக்கின்றன என்பதை உணர்ந்து அந்தப் பிற்போக்குத் தனத்தை உணர்த்துவதற்காகவும் அதை மாற்ற இயலும் கலைப் படைப்பாகவுமே தனது படங்களை உருவாக்கியுள்ளார்.

இயக்குநர் மகேந்திரன் கதை எழுதும் திறமை கொண்டிருந்தவர் என்றபோதும் பிறரது கதைகளைப் படமாக்குவதிலும் அவர் ஆர்வம் கொண்டிருந்தார். புதுமைப்பித்தனின் ‘சிற்றன்னை’ தாக்கத்தில்தான் அவர் ‘உதிரிப்பூக்க’ளைப் படைத்தார். நாவலுக்கும் சினிமாவுக்கும் பெரிய வேறுபாடுண்டு. ஆனாலும், உந்துதலைத் தந்த காரணத்துக்காகவே அதைப் படத்தின் டைட்டிலிலேயே கவனப்படுத்தியவர். இலக்கியத்துக்கும் சினிமாவுக்கும் பாலமாக இருந்தவர் மகேந்திரன். அவரது வேர் இலக்கியத்தில் நிலைகொண்டிருந்த காரணத்தாலேயே அவரால் பசுமையான கிளை பரப்பிய உயிர்த்துடிப்பான சினிமாக்களை உருவாக்க முடிந்திருந்தது. அந்த சினிமாக்களின் நிழலில் சினிமா ரசிகர்கள் ஆசுவாசமடைந்துகொண்டே இருப்பார்கள். அந்த நிழல் இருக்கும் வரை மகேந்திரனின் நினைவுமிருக்கும்.

இந்து தமிழ் திசை இதழில் வெளியானது.