வாழ்வில் நம்முடன் இணைந்துவரும் உறவுகளால் நமக்குக் கிடைக்கும் அனுபவங்கள் விதவிதமானவை. அவர்களால் ஏற்படும் இன்பங்களும் துன்பங்களும் தவிர்க்க இயலாதவை. திரைப்படங்களில் இத்தகைய உறவு சார்ந்த சம்பவங்களுக்கு முக்கியமான இடமுண்டு. உறவு சார்ந்த விஷயங்களை வைத்துத் திரைக்கதையை நகர்த்தும்போது அது சட்டென்று பார்வையாளர்களின் மனதைத் தொட்டுவிடும். உறவுகளுக்குள் ஏற்படும் நெகிழ்ச்சியான, கோபமான, கொந்தளிப்பான பல விஷயங்களைத் திரைக்கதையில் செருக முடியும். காதலன்-காதலி, கணவன்-மனைவி, தாய்-மகன், தாய்-மகள், தந்தை-மகன், தந்தை-மகள், அண்ணன்-தங்கை எனப் பல உறவுகளைப் பற்றிய திரைப்படங்கள் வெளிவந்திருக்கின்றன. இதில் தந்தை-மகன் உறவு குறித்த படங்களை முதலில் அணுகலாம்.
நமது தந்தை மகன் உறவு என்றவுடன் ‘தெய்வ மகன்’, ‘தங்கப் பதக்கம்’ முதல் சமீபத்திய ‘அப்பா’வரை பல படங்கள் எல்லோருடைய நினைவிலும் வந்து மோதும். இயக்குநர் மகேந்திரனின் ‘மெட்டி’, ‘ஜானி’ போன்ற படங்களின் தந்தை மகன் சித்தரிப்பு பிற படங்களிலிருந்து வித்தியாசமானது. ‘மெட்டி’ படத்தில் தாயைக் கைவிட்ட தந்தைமீது கொலைவெறி கொண்டிருப்பான் மகன். ‘ஜானி’ படத்திலோ இரண்டாம் நிலையில் தன் தாயை வைத்திருக்கும் தகப்பனின் கடனை மகன் அடைப்பான். இத்தகைய அபூர்வமான உறவைப் பிற படங்களில் பார்ப்பது கடினம். ஓர் உறவைச் சித்தரிப்பது இயக்குநரின் வாழ்வனுபவத்தையும் புரிதலையும் பொறுத்து அமைகிறது.
தமிழ்க் குடும்பங்களில் அப்பாவுக்கும் மகனுக்குமான உறவு மிகவும் பூடகமானது. பெரும்பாலான குடும்பங்களில் வயதுவந்த மகனுடன் தந்தை அமர்ந்து பேசுவதே மிகவும் சொற்பம். அகத்தில் ஆழமாக வேரூன்றிய பாசத்தை, தந்தை என்னும் உறவு வெளிப்படையாகக் காட்டுவதில்லை. அப்படிக் காட்டும்போது அந்தப் பாசம் நாடகத்தன்மை கொண்டதாக ஆகிவிடலாம் என்ற ஐயம்கூட ஒரு காரணமாக இருக்கலாம். இதுதான் யதார்த்தம். ஆனால், நம் படங்களில் அப்பாவுக்கும் மகனுக்குமான உறவை யதார்த்தமாகக் காட்டியிருக்கும் படங்களை விரல் விட்டு எண்ணிவிடலாம் அல்லது இல்லை என்று சொல்லிவிடலாம்.
தமிழில், மேடை நாடகத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட ‘தங்கப் பதக்கம்’ படத்தில் கடமையின் பொருட்டுத் தன் மகனையே சுட்டுக் கொன்ற பாசமிகு தந்தையைப் பார்த்திருக்கிறோம். சமூகம் மதிக்கும் வகையில் மகனை வளர்க்க விரும்பியும் அவன் ஒரு தறுதலையாக வந்து நிற்பதைக் கண்டு மனமுருகும் தந்தை வேடத்தில் நடிகர் சிவாஜி கணேசனும் தாய் வேடத்தில் நடிகை கே.ஆர்.விஜயாவும் மிதமிஞ்சிய நடிப்பை வெளிப்படுத்தியிருப்பார்கள். படம் பெரிய வெற்றியைப் பெற்றது. தான் இயக்கிய முதல் படத்தில் வசனங்களை இயன்றவரை தவிர்த்த மகேந்திரன் ‘தங்கப் பதக்க’த்தின் கதை, வசனகர்த்தாவாக அழுத்தம் திருத்தமான ஏராளமான வசனங்களை எழுதியிருப்பார். இந்தப் படத்தில் அண்ணாயிஸத்தைக் கிண்டலடித்திருப்பார் நடிகர் சோ.
‘தங்கப் பதக்க’த்தில் போலீஸ் தந்தையின் கண்டிப்பு என்றால் ‘ஸ்படிகம்’ (1995) மலையாளப் படத்தில் இதே போன்றதொரு கண்டிப்பான தந்தை வேடத்தில் கணித ஆசிரியராகத் திலகன் நடித்திருப்பார். தன்னைப் போலவே மகனையும் ஒரு கணித வல்லுநராக மாற்ற வேண்டும் என்பதில் அவர் கொண்ட ஆர்வத்தால் மகனின் அறிவியல் ஆர்வத்தைக் குழி தோண்டிப் புதைத்து அவன் ஒரு ஊரறிந்த ரவுடியாக மாறக் காரணமாகிவிடுவார். அந்த மகனாக மோகன்லால் நடித்திருப்பார். பரதன் இயக்கத்தில் வெளியான இந்தப் படமும் கேரளத்தில் வசூல் சாதனை படைத்த ஒன்று. இதன் மோசமான மறு ஆக்கப்படம் சுந்தர் சியின் இயக்கத்தில் ‘வீராப்பு’ என்னும் பெயரில் சில ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் வெளியானது. ‘ஸ்படிகம்’ படமே டப்பிங் செய்யப்பட்டு, ‘யுத்தம்’ என்னும் பெயரில் தமிழ்நாட்டில் வெளியானது.
பொதுவாகவே நாயகர்கள் இரண்டு வேடங்களில் நடிக்கும்போது அப்பாவும் மகனுமாக நடித்துவிடுவது மிகவும் எளிதான ஒன்று என்பதால் அப்படியான படங்கள் அநேகம். ஒரு சக்கரத்தைச் சுழற்றிவிட்டோ, காலண்டர் தாள்களைப் படபடவெனக் கிழித்தோ குழந்தையை வளரச் செய்துவிடலாம். ஆனால், அதே மகனை வளர்த்தெடுப்பதற்குள் தந்தை படும் பாடு சொல்லி மாளாது. அதை அடிப்படையாகக் கொண்டுதான் தன் ‘அப்பா’ படத்தைப் படைத்திருந்தார் சமுத்திரக்கனி. குழந்தை வளர்ப்பு பற்றிய பல போதனைகளை அவர் பெற்றோருக்கு வழங்கியிருப்பார். ஒரு குழந்தையை எப்படி வளர்க்க வேண்டும், அதன் திறமைகளை எப்படிக் கண்டறிய வேண்டும், காதல் என்னும் உணர்வைத் தன் குழந்தை கண்டுணரும்போது தகப்பன் அதை எப்படி எதிர்கொள்ள வேண்டும் என ஏகப்பட்ட அறிவுரைகள், ஆலோசனைகள். அந்தப் படத்தைப் பார்த்தபோது அவருக்கு இன்னும் ஏன் ஷெவாலியே விருது கிடைக்கவில்லை என்றே தோன்றியது.
ஐந்து வயது முதல் பத்துப் பன்னிரெண்டு வயதுக்குள் ஒரு மகனின் மனத்தில் தந்தையின் தாக்கம் என்பது உருவாகிவிடுகிறது. தன் தந்தை எப்படிப்பட்டவர் என்பதை அவன் அந்த வயதில் உணர்ந்துகொள்கிறான். அந்தப் பருவத்தில்தான் மகனுக்கும் தந்தைக்குமான உறவு என்பது வேர்விடத் தொடங்குகிறது. அப்போது அவன் மனதில் தந்தை உருவாக்கும் தாக்கம்தான் எஞ்சிய வாழ்நாள் முழுவதும் அவனை வழிநடத்துகிறது. இதை உணர்த்தும் வகையிலான படங்கள் குறித்து யோசிக்கும்போது இரண்டு படங்கள் நினைவில் எழுந்தன. ஒன்று இத்தாலியப் படமான ‘த லைஃப் இஸ் பியூட்டிஃபுல்’ (1997)- இது பெரும்பாலானோர் அறிந்த படம்தான், அடுத்தது ரஷ்யப் படமான ‘த ரிடர்ன்’ (2003).
‘த லைஃப் இஸ் பியூட்டிஃபுல்’லும் ‘த ரிடர்’னும் தமிழ்ப் படங்களிலிருந்து மாறுபட்டவை. முதல் படத்தில் வாழ்க்கைப் பாடங்களை விளையாட்டுப் போல் மகனுக்குக் கற்றுத்தருவார் அந்தத் தந்தை. இரண்டாம் உலகப் போர் காலத்தில் நாஜிக்களிடம் மாட்டிக்கொண்டு யூதர்கள் வதை முகாமில் அனுபவித்த வேதனையைப் பேசும் படம் இது. தன் மகன் எந்தக் கஷ்டத்தையும் அனுபவித்துவிடக் கூடாது என்று வதைமுகாமில் தனது துயரங்களை எல்லாம் ஒரு விளையாட்டின் பகுதியென மகனிடம் சொல்லி அவனை நம்பச் செய்வார். சாதுரியமாக மகனின் உயிரைக் காப்பாற்றும் அந்தத் தந்தை இறுதியில் கொல்லப்பட்டுவிடுவார். அடுத்த படமான ‘தி ரிடர்’னிலோ இதற்கு நேரெதிராகத் தந்தை நடந்துகொள்வார். அவரும் தன் மகன்களுக்குப் பாடங்களைக் கற்றுத்தருவார். ஆனால் வாழ்வின் சிறு சிறு விஷயங்களையும் மிகவும் கண்டிப்புடன் கற்றுத்தருவார். மகன்களுக்கு எரிச்சல் வரும் வகையில் பாடங்களைக் கற்றுத்தரும் அவர் எதிர்பாராத ஒரு தருணத்தில் மரணமடைந்துவிடுவார். அப்போதுதான் அவர் கற்றுத்தந்த பாடங்கள் மகன்களுக்குக் கைகொடுக்கும். தந்தையின் கண்டிப்புக்குப் பின்னாலான தூய அன்பு அவர்களுக்குப் புரியும்.
இந்தப் படங்களைப் பார்க்கும்போது இத்தாலிப் படத்திலும் ரஷ்யப் படத்திலும் குழந்தை வளர்ப்பு குறித்து சில விஷயங்களை உணர்த்துவதையும், அதே விஷயத்தைத் தமிழ்ப் படங்கள் போதிப்பதையும் நம்மால் உணர முடியும். அதனால்தான் போதிக்கும் படங்களைப் புறந்தள்ளும் பார்வையாளர்கள், உணர்த்தும் படங்களை உன்னதங்களாகக் கருதுகிறார்கள்.
< சினிமா ஸ்கோப் 12 > < சினிமா ஸ்கோப் 14 >
< சினிமா ஸ்கோப் 12 > < சினிமா ஸ்கோப் 14 >
