அழுகை என்றாலே நமக்கு சிவாஜி கணேசன் நடித்த படங்கள்தான் நினைவுக்கு வரும். அதிலும் அண்ணன் தங்கைப் பாசத்தை மையமாகக் கொண்டு பீம்சிங் உருவாக்கிய ‘பாசமலர்’ (1961) போன்ற படங்கள் பெருந்தாகத்துடன் தமிழ்ப் பார்வையாளர்களின் கண்ணீரைக் குடித்திருக்கின்றன. ஆனால் அழுததில் அந்தத் தலைமுறையினர் மகிழ்ச்சியை அனுபவித்திருக்கிறார்கள். அவர்களது சூழல் அவர்களை அனுமதித்திருக்கிறது. இன்று இத்தகைய படங்கள் எடுப்பது சாத்தியமல்ல. அது காலத்தின் தேவையுமல்ல.
பாசமான அண்ணன் தங்கைக்காக எதையும் செய்வான் என்று ‘பாசமலர்’ போட்டுவைத்த பாதையில் பயணப்படாத இயக்குநரே இல்லை. அடுக்குமொழி வசனங்களாலும் உணர்ச்சிக் குவியலான காட்சியமைப்புகளாலும் மட்டுமே படத்தை மெருகேற்றிய, தாய்க்குலங்களால் உற்சாகத்துடன் கவனிக்கப்பட்ட டி.ராஜேந்தரே ‘தங்கைக்கோர் கீதம்’, ‘என் தங்கை கல்யாணி’ என இரண்டு வெற்றிப் படங்களைக் கொடுத்திருக்கிறார், என்றால் பார்வையாளர்கள் எவ்வளவு பரந்த மனத்துடன் கண்மூடித்தனமாக அண்ணன் தங்கைப் பாசத்தைப் பார்த்திருக்கிறார்கள்!
‘பாசமலர்’ வெளியாகிய அறுபதுகளின் தொடக்கத்தில் ஒன்பது பாடல்களையும், நெஞ்சைப் பிழியும் சோக ரசம் ததும்பிய காட்சிகளையும் கொண்ட படமாக அதை உருவாக்க முடிந்திருக்கிறது. ஆனால் எழுபதுகளின் இறுதியில் ‘முள்ளும் மலரும்’ படத்தை மகேந்திரன் உருவாக்கியபோது அது ‘பாசமலர்’ போன்ற படமென்று சென்றவர்களுக்கு ஏமாற்றமே மிஞ்சியிருக்கும்.
‘பாசமலர்’ வெளியான 17 ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் வெளியாகிறது ‘முள்ளும் மலரும்’. ஆனால் இதன் பயணம் ‘பாசமல’ரைப் போன்றதல்ல, முற்றிலும் மாறானது. நீளமான வசனங்கள், அதீத உணர்ச்சிகளை வெளிப்படுத்தும் காட்சிகளால் பொதியப்பட்டது ‘பாசமலர்’. மிகக் குறைந்த வசனங்கள், மட்டுப்படுத்தப்பட்ட உணர்ச்சிகளை வெளிப்படுத்தும் சம்பவங்களாலானது ‘முள்ளும் மலரும்’. அதனால்தான் அப்படமும் தமிழ்ப் படங்களின் வரலாற்றில் அழியாநிலை பெற்றிருக்கிறது. தமிழ்த் திரைப்படங்களில் வசனம் ஆதிக்கம் செலுத்திவருவதைக் கண்டு வெறுத்துப்போயிருந்த மகேந்திரன் தான் இயக்கிய முதல் படத்தில் வசனங்களைத் தேவையான இடங்களில் மட்டுமே பயன்படுத்தியிருந்தார்.
‘முள்ளும் மலரும்’ படத்தில் தன் கையை இழந்த அண்ணனை (காளியை) தங்கை (வள்ளி) முதலில் காணும் காட்சி ஒன்று வரும். வள்ளி ஆற்றில் தவலைப் பானையைத் தேய்த்துக்கொண்டிருப்பார். தூரத்தில் ஜீப் வரும் காட்சி தென்படும். அண்ணனைப் பார்க்க ஓடி வருவார். காளியும் வள்ளியும் சில அடிகள் தூரத்தில் நிற்பார்கள். ஒருவரையொருவர் ஆழமாகப் பார்ப்பார்கள். இருவரது முக பாவங்களும் தனித் தனிக் காட்சிகளாகக் காட்டப்படும். பின்னணி இசை எதுவுமின்றி மவுனமாக நகரும் காட்சி. வள்ளி நெருங்கி வந்து அண்ணனைக் கட்டிப்பிடிப்பார். அப்போது மகிழ்ச்சியான மனநிலைக்கான பின்னணி இசை ஒலிக்கும். காளியின் இடது புஜத்துக்குக் கீழே கை இல்லாததை உணர்ந்து வள்ளி துணுக்குறுவார்.
பின்னணி இசையில் மெலிதான சோகம் ததும்பும். வள்ளி துக்கம் தாள மாட்டாமல் அழுவாள். காளி, அவளது தோளைத் தட்டியபடி, “என்னடா ஆச்சு ஒண்ணுமில்ல ஒண்ணுமில்லடா ஒண்ணுமில்ல” என்ற வசனத்தை மட்டுமே பேசியபடி அவரை அணைத்துக்கொள்வார். வெறும் முக பாவங்கள், உடல்மொழிகள், பின்னணியிசை ஆகியவற்றைக் கொண்டே காட்சியின் முழு உணர்ச்சி யையும் பார்வையாளனுக்குள் நிரப்புவார் மகேந்திரன். ரஜினியும் ஷோபாவும் மகேந்திரனும் பாலுமகேந்திராவும் இளையராஜாவும் ஒன்றுசேர்ந்து படத்தின் தரத்தை மேலே உயர்த்தியிருப்பார்கள்.
மகேந்திரன் சினிமாவை ஒரு காட்சி ஊடகமாகக் கருதுகிறார் என்பதற்கு இந்த ஒரு காட்சியே சான்று. இதே காளி வேடத்தை சிவாஜி கணேசன் ஏற்க, வள்ளியாக சாவித்திரி நடித்திருந்தால் இந்தக் காட்சிக்கு வசனம் எழுதவே ஒரு கத்தை தாள் தேவைப்பட்டிருக்கும். சிவாஜி போன்ற மேடை நாடகப் பயிற்சி கொண்ட நடிகருக்குத் திரைக்கதை அமைப்பதற்கும் ரஜினி போன்ற வளர்ந்துவரும் (அப்போதைய காலகட்டத்தில்) நடிகருக்குத் திரைக்கதை அமைப்பதற்கும் உள்ள வித்தியாசம் இதுதான். ஒரு நடிகருக்குத் தகுந்த திரைக்கதை அமைப்பதும் திரைக்கதைக்குத் தகுந்த நடிகரைத் தேர்வுசெய்வதும் இயக்குநரின் சினிமா புரிதலைப் பொறுத்தது. இதைச் சரியாகச் செய்யும்போது இயக்குநருக்குப் பாதி வெற்றி கிடைத்துவிடுகிறது.
அண்ணன் தங்கைப் பாசத்துக்கு உதாரணமாகத் திகழ்கிறது ‘பாசமலர்’. ஆனால் ஒரு புது இயக்குநர் தனது முதல் படத்தை அண்ணன் தங்கைப் பாசம் கொண்டதாக அமைக்கும்போது அது முந்தைய இமாலய வெற்றிபெற்ற படத்துடன் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கப்படுவதைத் தவிர்க்க இயலாது. ஆகவே அவர் முன் உள்ள சவால் ‘பாசமல’ரை மிஞ்சி ஒரு அண்ணன் தங்கைப் பாசப் படத்தை உருவாக்குவதுதான். அந்தச் சவாலை அநாயாசமாக எதிர்கொண்டு வெற்றியும் பெற்றிருந்தார் மகேந்திரன். இவ்வளவுக்கும் மகேந்திரன் சினிமாவை விரும்பி வந்தவரல்ல. ஆனால் செய்த வேலையை விருப்பத்துடன் செய்தவர்.
உமாசந்திரனின் நாவலைப் படித்த மகேந்திரன் அதை அப்படியே திரைக்கதையாக்கிவிடவில்லை. மகேந்திரனைக் கவர்ந்தது அந்த விஞ்ச் என்னும் புதுக் களமும், காளி கதாபாத்திரமுமே. அதை வைத்துக்கொண்டுதான் தனது திரைக்கதையை அவர் எழுதியிருக்கிறார். அவரைப் பொறுத்தவரை ‘முள்ளும் மலரும்’ நாவல் அவரது திரைக்கதைக்கான ஒரு தூண்டுகோல். அவ்வளவுதான். ‘முள்ளும் மலரும்’ முழுமையாக மெலோடிராமா வகையிலிருந்து வெளியேறிவிடவில்லை என்றபோதும் வசனத்தின் தாக்கத்திலிருந்து விடுபட்ட தமிழ்ப் படமாக அதைச் சுட்ட முடிகிறது. வசனத்தின் வேலையைப் பெரும்பான்மையான காட்சிகளில் இசையே பார்த்துக்கொள்ளும்.
இதற்கு அடுத்தபடியாக 15 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு மீண்டும் ஒருமுறை இதே அண்ணன் தங்கைப் பாசம் திரைக்கு வந்தது. அந்தப் படம் ‘கிழக்குச் சீமையிலே’. எம்.ரத்னகுமாரின் கதை வசனத்துக்குத் திரைக்கதை எழுதி இயக்கினார் பாரதிராஜா. இந்தப் படத்தில் ஒரு சமூகத்தின் சடங்கு, சம்பிரதாயங்கள் குடும்ப உறவுகளில், குறிப்பாக அண்ணன் தங்கை உறவில் குறுக்கிடுவதைத் தனக்கே உரிய விதத்தில் திரைப்படமாக்கியிருப்பார் பாரதிராஜா.
இது தவிர்த்து, ‘பாசப்பறவைகள்’, ‘பொன்விலங்கு’, ‘வாத்தியார் வீட்டுப் பிள்ளை’ எனத் தமிழில் வெளியான பெரும்பாலான அண்ணன் தங்கைப் பாசப் படங்கள் மிகையான சென்டிமென்ட் காட்சிகளாலானவை. சத்யஜித் ராயின் ‘பதேர் பாஞ்சாலி’ படத்தில் வெளிப்பட்டது போன்ற யதார்த்தமான சகோதர பாசத்தைத் தமிழ்ப் படங்களில் தேடிக்கொண்டே இருக்கிறோம்.
< சினிமா ஸ்கோப் 13 > < சினிமா ஸ்கோப் 15 >
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக