ஏதோ சொல்ல இருக்கிறது

இரண்டாயிரத்துப் பத்தைப் பிரசவிக்க அதன் தாய் மருத்துவமனையில் அல்லாடிக்கொண்டிருக்கும் போது படிக்கும் துறைக்கும் அலைந்துகொண்டிருந்த அப்பாவி ஒருவனின் மன ஊசலாட்டம் இது.

எக்ஸ்க்யூஸ்மீ நீங்க தான் அந்த அப்பாவியா நடத்துங்க நடத்துங்க...

ஊரில் எல்லோரும் - பெரும்பாலானோர் - மிக மகிழ்ச்சியாக புத்தாண்டைக்கொண்டாடிக்கொண்டிருக்கும் தருணம் இது. ஏனோ தெரியவில்லை மனம் கொண்டாட்டங்களின் பக்கம் தனது பார்வையைச் செலுத்துவதில்லை. சிறுவயது முதலே மிக மகிழ்ச்சியாக உணர்ந்த தருணம் என்று எதுவுமே நினைவிலில்லை. மிக துக்கமாகவும் எதுவும் தோன்றியதில்லை. ஆனாலும் துக்கங்களும் துயரங்களும் எனக்குப் பிடிக்கும் என்று தோன்றுகிறது. வாழ்வில் பெரிய துன்பமும் வந்ததில்லை. பெரிய மகிழ்ச்சியும் ஏற்பட்டதில்லை. எது துக்கம் எது மகிழ்ச்சி எதுவுமே புரியவில்லை. ஏன் இப்படித் தோன்ற வேண்டும்? பெரும்பாலானவர்கள் போல் இருக்க முடியாதது ஏன்? இப்படியெல்லாம் கிறுக்கத் தோன்றுவது எதனால்? ஏன்களின் கோட்டைக்குள் வாழ்வது எதனால். என்னைச் சுற்றி மிக மகிழ்ச்சியான சம்பவங்கள் நடைபெறும்போதும் நானொருவன் மட்டிலும் பிரிவென்பதோர் நரகத்துழல்வதோ என்றுதான் தோன்றும் அதில்தான் எனக்கு மகிழ்ச்சி. சோகங்கள் இல்லாத வாழ்வில் பொய்யாய் ஒரு சோகத்தை உருவாக்கிக்கொண்டு அதிலே முழுவதுமாய் என்னை மூழ்கடித்துவிட்டு இன்பம் காணுவது ஒரு தனி சுகம். ஒவ்வொருவருக்கு ஒவ்வொரு சுகம். மனம் போன போக்கில் எதையாவது எழுதுவது என்பது மனநோயா மனநோய்க்கான மருந்தா தெரியவில்லை. Everybody wish you happy new year என எல்லோருக்கும் சொல்லலாம்தான் ஆனால் விருப்பமே இல்லாமல் அதையேன் சொல்ல வேண்டும்? சமூகச் சூழலோடு ஒத்துப்போகவே முடியாதா? பத்துவரி எழுதினாலே பதினைந்து முறை படித்துப்பார்க்க தோன்றுகிறது. எப்படித்தான் இணையத்தில் சளைக்காமல் எழுதித் தள்ளுகிறார்களோ நமது எழுத்தாள பிரம்மாக்கள். டைரியில் விரும்பியதைக் கிறுக்கிக்கொள்வதைப் போல் எதை வேண்டுமானாலும் எழுதிக்கொள்ள வசதியாக இருக்கிறது.யாருக்காக அல்லது எதற்காக எல்லாம். எல்லாம் நமக்காகவா தனக்காகவா.