மாமா நீங்க எங்க இருக்கீங்க?

இருபத்தி ஐந்து வருடங்களுக்குப் பிறகு எதேச்சையாகத் தன் மனைவியை போன் குரலில் கண்டுபிடித்து சுமதி என்ன ஞாபகம் இருக்காம்மா...ன்னு வசனம் பேசும் திரிசூலம் சிவாஜியை யாரும் மறந்திருக்க முடியாது. அதுலயும் குறிப்பா, இடையில் ஒரு முறை எக்ஸ்டென்ஸன் ப்ளீஸ் அப்படின்னு கத்துவாரு. அதுதான் சிவாஜி. ட்ரெங்க்கால் புக் பண்ணி பேசிய அனுபவம் உள்ளங்களுக்குத் தான் இதோட முக்கியத்துவம் புரியும். கலர் கலர் மொபைல்ல காதலியோட மணிக்கணக்கா கதைக்கும் இளைஞர்களோட பிரச்சினை எல்லாம் சிக்னல் ப்ராப்ளம் தான். லைன் கட்டாகி திரும்ப கிடைக்குறதுக்குள்ள வேற யாரும் பார்ட்டிய பிக்கப் பண்ணிரக் கூடாதுங்குற அவஸ்தை அவங்களுக்கு. பாவம் பாஸ்ட் புட் யுகம்.

நம்மோட லைஃப்ல எவ்வளவோ பேரைப் பார்க்குறோம்; பழகுறோம். சிலரை ஏதோ ஒரு கட்டத்தில் ஏதேதோ காரணங்களால் பிரிந்துவிடுகிறோம். ஆனால் சப்கான்ஸியஸ்ல அவங்க உலவிட்டே இருக்காங்க. அப்படிப்பட்ட சிலரை எங்கேயாவது ஒரு முறையாவது பார்த்துற மாட்டோமான்னு மனம் ஏங்கும். அப்படிப்பட்ட ஒருவரது ஞாபகத்தின் விளைவே இப்பதிவு. அவர் பாண்டியன் மாமா. அவரை நான் கடைசியாகப் பார்த்தது 1987இல். கோவில்பட்டியில இருந்த பாண்டியன் மாமா வீட்டுக்கு நாங்க முழுப் பரீட்சை லீவுல போவோம். மாமா அங்க இருந்த ஜவுளிக்கடையில் ஒன்றில் வேலை பார்த்தார். அங்க இருக்குற நாட்களில் நாடார் ஸ்கூல்ல நடக்குற பொருட்காட்சிக்குப் போவோம். டெய்லி ஒரு படம் போடுவான் அங்கே. பூவிழி வாசலிலே படம்கூட பொருட்காட்சியில் பார்த்ததா ஞாபகம். தென்காசி அருகே இருந்த இலஞ்சியில் இருந்தோம் நாங்க. குற்றாலம் சீஸனுக்கு குடும்பத்தோடு மாமா வருவார். பல ஆண்டுகள் இந்த வழக்கம் தொடர்ந்தது ஆனால் ஏனோ 87ஆம் வருஷத்தோடு அந்த உறவு முடிந்துபோனது. எனக்குத் தெரிந்து எந்தச் சண்டையும் இல்லை எங்கள் குடும்பங்களுக்கிடையே. இப்போது அவர் எங்கே இருப்பார் அவரது குடும்பத்தினர் என்ன செய்கிறார்கள் என்றெல்லாம் அறிய அவ்வப்போது ஆவல் ஏற்படும். ஆனால் தேடிச்சென்று கண்டுபிடிக்க ஏனோ தருணம் வாய்ப்பதேயில்லை. சில நட்புகளும் சில உறவுகளும் முன்னறிவிப்பின்றி காற்றோடு காற்றாய்க் காணாமல் போய் விடுகிறதே! ஏன் காலம் திடீரென இப்படிச் சிலரைப் பிரித்துவிடுகிறது? (இந்தமாதிரியான விபரீத எண்ணங்கள்தாம் சிலரை பொக்கிஷம்வரை கொண்டுபோய் பொசுக்கிவிடுகிறதோ?) பாண்டியன் மாமா போல் பலர் அப்படி அப்படியே சில குறிப்பிட்ட காலங்களில் வந்து சென்றிருக்கிறார்கள். நினைவுகளாய் நிலைத்துவிட்ட அவர்கள் நிஜத்தில் வரப்போவதே இல்லை தான். ஆனாலும் வந்துவிட்டால் எப்படி இருக்கும் என மனம் ஏங்காமல் இருந்ததே இல்லை. இதற்கெல்லாம் என்ன காரணம் புரியவேஇல்லை. புரிந்தால் ஏன் இப்படி நள்ளிரவில் அமர்ந்து வலைப்பதிவு செய்யப்போகிறோம்?