ஜகமே தந்திரம் வருதே ஆத்திரம்

ஜகமே தந்திரம் படத்தை நேற்று பார்க்கத் தொடங்கினேன். இன்றுதான் பார்த்து முடித்தேன். படம் அவ்வளவு விறுவிறுப்பு. ஏன்தான் தமிழ்ப் படங்களை இரண்டரை மணி நேரத்துக்கு மேலே எடுத்துத் தொலைக்கிறார்களோ? ரசனைக்குறைவான படத்துக்கான எல்லா அறிகுறிகளும் முதலியேயே தொடங்கிவிடுகின்றன. பொதுவாகவே, கார்த்திக் சுப்புராஜின் முதல் படமான பீட்சா தவிர்த்து பிற எல்லாப் படங்களும் பொறுமையைச் சோதித்தவைதான். ஆகவே, இந்தப் படமும் விதிவிலக்கு அன்று. படத்தின் நாயகராக ஒரு நடிகர் நடித்திருக்கிறார் தனுஷ் போல இருக்கிறார்; ஆனால் ரஜினியை இமிடேட் செய்திருக்கிறார். ரஜினி தப்புத்தாளங்களில் வைத்திருந்த மீசை போல ஒரு மீசை சுருளிக்கு. மேசை மீது பேப்பர்  வெயிட் வைத்தது போல் அவரது முகத்தில் அந்த மீசை ஒரு செட் புராபர்ட்டிபோல் இருக்கிறது. 

லண்டனில் ஆயுத வியாபாரத்தில் ஈடுபட்டிருக்கிறார் சிவதாஸ். அவரைப் போட்டுத்தள்ள நினைக்கிறார் இனவாதியும் கேங்ஸ்டருமான பீட்டர். அதற்கு அவருக்கு ஓர் ஆள் தேவை. அந்த ஆளாக இருக்கிறார் மதுரையில் ரௌடித்தனத்தில் ஈடுபட்டுவருபவரும் பரோட்டாக் கடை நடத்திவருபவருமான சுருளி. லண்டனில் கிடைக்காத ஆளா மதுரையில் கிடைக்கிறார் என்று யோசிக்கலாம். ஆனால், என்ன பண்ண ஹீரோ அவர் தானே? மதுரையிலிருந்து லண்டன் செல்லும் தாம்பூலத்துக்கும் தாம்பத்தியத்துக்கும் வேறுபாடு தெரியாத சுருளி அங்கே சிவதாஸின் கடத்தல் ரகசியத்தை எல்லாம் மிக எளிதாகக் கண்டுபிடித்துவிடுகிறார். எப்படி? இதென்ன கேள்வி, அவர்தான் ஹீரோ.

ஹீரோயினைப் பார்த்த மாத்திரத்தில் ஹீரோவுக்கு அப்படிப் பிடித்துப்போய்விடுகிறது. அவரது அழகில் சொக்கிப் போய்விடுகிறார். அவரே தன் மனைவி என நினைத்துவிடுகிறார். இது தமிழ் சினிமாவில் அடிக்கடி நடைபெறும் புதுமைதானே? அதனால் இது நமக்குப் பெரிய அதிர்ச்சியன்று. நாயகிக்குக் கல்யாணமாகி ஒரு பையனும் இருக்கிறான். அதைப் பற்றி எல்லாம் கவலைப்படாமல் அந்தப் பையனையும் சேர்த்து நேசிக்கிறார் நம் ஹீரோ. ஹீரோ முற்போக்கானவர் என்பதை வேறு எப்படிக் குறிப்புணர்த்த? 

நவீன ஆயுதங்களை எல்லாம் வைத்திருக்கும் லண்டன் தாதா சுருளி கேட்டதை எல்லாம் கொடுக்கிறார். ஏன், அவருடைய எதிரியான சிவதாஸைப் போட சுருளியால் மட்டும் தான் முடியுமாம். இதையெல்லாம் நாம் நம்ப வேண்டும். நாம் ஒரு கமர்ஷியல் படம் பார்க்கிறோம். அதில் லாஜிக்கை எல்லாம் பார்க்கக் கூடாது. அதெல்லாம் சரிதாம்பா. இருந்தாலும் ஒரு நியாயம் வேண்டாமா என்கிறீர்களா. அதெல்லாம் தெரிந்தால் இப்படி ஒரு படத்தை ஏன் கார்த்திக் சுப்புராஜ் எடுக்கப்போகிறார். 

இதையெல்லாம்விடக் கொடுமை என்னவென்றால் இதில் இலங்கைத் தமிழர் துயரத்தை ஆங்காங்கே வசனங்கள் வழியே அப்படியே ஆஃபாயிலில் மிளகைத் தூவுவது போல் தூவியிருக்கிறார்கள். சிப்ஸ் கொறித்துக்கொண்டே சீரியல் துயரத்துக்குக் கண்ணீர் விடுவதுபோல் இருக்கிறது கதை. சிவதாஸுக்குப் பின்னணியில் ஒரு வேலு நாயக்கர் பிம்பம். சிவதாஸு அவ்வளவு பெரிய ஆள். ஆனால், டக்குன்னு சுருளியை நம்பிவிடுகிறார். நம்பாவிட்டால் அவரெப்படி துரோகம் நம் இனத்தோட சாபம்னு டயலாக் பேசுவதாம்? 

முருகேசன் என்று ஒரு கதாபாத்திரம் வருகிறது. அந்தக் கதாபாத்திரம் அது பாட்டுக்கு ஹோட்டலில் தட்டு கழுவி பிழைத்துக்கொண்டிருக்கிறது. நம்ம ஹீரோ இல்ல, அவரு அவரைக் கூப்பிட்டு தன் கடையில் வேலை கொடுத்து அவரைச் சாகடிச்சு ஒரு பாட்டு வேற பாடுறாரு. கேங்ஸ்டரு படம் எடுக்கிறோம் என்னும் நினைப்பில் கேணத்தனமா படம் எடுக்குறது இப்பல்லாம் ஃபேஷனா போயிருச்சு போல. படம் இரண்டு மணி நேரம் 38 நிமிடங்களுக்கு மேல ஓடுது. ஈவு இரக்கமே இல்லாமல் நின்னு அடிச்சிருக்காங்க. 

உலகெங்கிலும் வாழும் இலங்கைத் தமிழர்களை இவ்வளவு ஈஸியான டார்கெட்டா நினைச்சிருக்காரே அண்ணன், இங்க அண்ணன் என்றால் கார்த்திக் சுப்புராஜ். படம் தியேட்டரில் வராததால் தியேட்டர் அதிபர்கள் தப்பித்துவிட்டார்கள். ஓடிடியில் (நெட்ஃபிளிக்ஸ்) வந்துவிட்டதால் ரசிகர்கள் மாட்டிக்கொண்டார்கள்.