கலைக்கும் கவளத்திற்குமிடையே

பிழைப்பின் நிமித்தம் சென்னையில் வாழ்ந்த எழுத்தாளர்களின் மனங்களில் அவர்கள் வாழ்ந்த, அவர்களைத் தன்னோடு இணைத்துக்கொண்ட நகரம் ஏற்படுத்திய நேர்மறை, எதிர்மறை பாதிப்புகளைப் பகிர்ந்துகொண்ட கட்டுரைகளின் தொகுப்பு சென்னைக்கு வந்தேன். கடந்த காலச் சென்னையைக் கண்முன் காட்டி நிகழ்காலச் சென்னையைப் புரிந்துகொள்ள உதவுவது இந்நூல் எனக் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தாலும், பழ. அதியமான் “இந்தக் கட்டுரைகளை எழுதிய படைப்பாளர்கள் காட்டும் சென்னை அநேகமாகப் பத்திரிகையாளர், எழுத்தாளர்களுடையதாக இருக்கிறது” (பக்.15) எனக் கூறியுள்ளது கவனிக்கத்தக்கது. சென்னையின் நுழைவாயிலில் நின்றபடி கிட்டத்தட்ட அனைத்துக் கட்டுரைகளைக் குறித்தும் சென்னையின் இன்றைய பிரச்சினைகள் குறித்தும் தமது பார்வையை மிகத் தெளிவாக விவரித்த பின்னரே வாசகனைச் சென்னைக்குள் அழைத்துச் செல்கிறார் தொகுப்பாசிரியர். எனவே வாசகனுக்குக் கட்டுரைகள் பற்றிய குறைந்தபட்ச அறிமுகம் கிடைத்துவிடுகிறது. கட்டுரைகளுக்குள் விரவிக் கிடக்கும் தகவல்களும் அனுபவங்களும் சென்னையைவிட அங்கு வாழ்ந்த எழுத்தாளர்களது மனநிலைகளையே பெரிதும் விவரித்துச் செல்கின்றன. “தொடர்ந்து நமது சினிமா கிராமத்தை உயர்வாகவும் நகரத்தை மோசமானதாகவும் சித்தரித்துக்காட்டி வாழ்விட பேதாபேதத்தை நமது பொதுப்புத்தியில் இறக்கிவிட்டது” (பக்.12) எனத் தன் உரையில் குறிப்பிட்டிருக்கும் அதியமான், “இது சென்னை நகரத்தைப் பற்றிய நூல் என்றாலும் உண்மையில் கிராம வாழ்க்கையைப் பற்றிய தீவிரமான சாதகப் பார்வையே இந்நூலின் அடி நீரோட்டம்” (பக்.16) என்றும் குறிப்பிட்டுள்ளார். பொதுப்புத்தியோ சுயபுத்தியோ வகைக்குள் அடங்காவிட்டாலும் கிராம வாழ்வை நோக்கியே தம் முள்ளைச் சரியவிடுகின்றன இத்தொகுப்பின் பெரும்பான்மையான கட்டுரைகள்.

ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் எழுதப்பட்டுள்ள கட்டுரைகளை இன்றைக்கு வாசிக்கும்போது அன்றைய நிலையோடு இன்றைய நிலையை ஒப்பிட்டுப் பார்ப்பது வாசகனின் இயல்பு. முப்பதுகளில் சென்னை வந்த சி. சு. செல்லப்பா ஐம்பதுகளில் எழுதும்போது, முப்பதுகளில் பத்திரிகைகளும் வாசகர்களும் மிகச் சொற்பமாக இருந்தபோதும் இலக்கியத் தீவிரம், அழுத்தம் அதிகமாக இருந்ததாகவும் ஆனால் “இப்பொழுது பல மடங்கு வாசகப் புற உலகம் விரிந்திருப்பதற்குத் தக்க விகிதத்தில், எழுத்தாள அக உள்ளம் அந்த அழுத்தம் தீவிரம் காட்டவில்லை...” (பக். 25) என்றும் எழுதியுள்ளார். இன்றைக்கு இணையதள வசதிகள் மலிந்திருக்கும் காரணத்தால் தம் வீட்டுக் குப்பையைக்கூட அவற்றில் உலவவிட்டுவிடுகிறார்கள் எழுத்தாளர்கள். “போலிகள் மலிய மலிய, ஜேம்ஸ் ஜாய்ஸ் சொன்ன மாதிரி, ‘இலக்கியத்திலே குடும்ப ஸ்திரீகளுக்கும் விபசாரிகளுக்கும் உள்ள வித்தியாசம் குறையக் குறைய’ இலக்கிய நோக்கம் தடைப்பட்டுத் தேங்குகிறது என்றுதான் எனக்குத் தோன்றுகிறது” என்று க.நா.சு தன் கட்டுரையில் (பக்.72) எழுதியுள்ளது காலகாலத்துக்குமான வாசகமே.

பக்கம் 33இல் வல்லிக்கண்ணன், “தமிழ் எழுத்தாளர்கள் பெரும்பாலரது உள்ளத்தில் உண்மை ஒளி இல்லை, எண்ணத்தில் நல்லது இல்லை, என நாங்கள் உணர்ந்தோம். அவர்கள் எழுத்திலே அழுத்தமில்லை, வாழ்விலே ‘சுரத்’ இல்லை என அறிந்தோம். எழுத்தாளர்கள் பெரும்பாலும் சொல்வாணிபர்களாக மாறிவந்ததையும் தங்கள் எழுத்துக்களைத் தவிரப் பிறர் எழுத்தைப் படித்து ரசிக்க மனமற்றவர்களாக வளர்வதையும் உணர்ந்தோம். பரஸ்பர முகஸ்துதிப் பிரியர்கள் பெருத்து வந்ததை உணர்ந்தோம். பத்திரிகைக்காரர்களும் புத்தக வெளியீட்டாரும் ‘பிஸினஸ் பிஸினஸ்’ என்ற மந்திரத்தை உச்சரிக்கக் கற்றுக்கொண்டார்கள்” என்று எழுதியுள்ளதை வாசிக்கும்போதுதான் இதைத் தமிழ் வாசகர்கள் அதிலும் எழுத்தாளர்கள்மீது ஆர்வங்கொண்டலையும் தொடக்கநிலை வாசகர்கள் படிக்க வேண்டியதன் அவசியம் புரிகிறது. தமிழ் எழுத்தாளர்கள், பதிப்பாளர்கள் பற்றிய முக்கியமான எழுத்தாளர் ஒருவரின் இக்கணிப்பு வாசகனின் மனத்தில் அவர்களைப் பற்றிய மதிப்பீட்டை மறுபரிசீலனைசெய்ய வைக்கும் என்னும் வகையில் இக்கட்டுரை வாசகனின் மேல் வாஞ்சை கொண்டுள்ளது. 

இத்தொகுப்பின் மிக யதார்த்தமான கட்டுரையாக அமைந்துள்ளது கு. அழகிரிசாமியின் கட்டுரை. “சென்னையில் இருக்கும்போது மூன்று வேளைச் சாப்பாட்டுக்கு ஆசை; மூன்று வேளைச் சாப்பாடு கிடைக்கும் இடத்தில் இருக்கும்போது சென்னைமீது ஆசை” (பக்.49). சென்னையின் சாதக பாதகங்களைக் கூட்டவோ குறைக்கவோ செய்யாமல் உள்ளதை உள்ளபடியே சொல்லிச்சென்றுள்ளார் அழகிரிசாமி. அலைபாயும் நெஞ்சில் கலையார்வம் துளிர்ப்பதால் லௌகீக வாழ்வில் உருவாகும் அதிர்வுகள் காரணமான மன உளைச்சலை உணர்த்தியுள்ளார் இவர். 

சாமி சிதம்பரனார் தனது கட்டுரையில், “எழுதும் திறமை மட்டும் இருந்தால் போதாது. எதிலும் “நான் நான்” என்று முன்னே போகும் குணம் வேண்டும். அழைப்பு இருக்கிறதோ இல்லையோ எந்தக் கூட்டத்திலும் விழுந்தடித்துச் சென்று தன்னை விளம்பரப்படுத்திக்கொள்ள வேண்டும். பத்திரிகாசிரியர்களையும் பத்திரிகை அதிபர்களையும் காக்காய்பிடிக்கும் குணம் வேண்டும்” என்று எழுத்துத் துறையிலே முன்னேற விரும்புபவர்களை அறிவுறுத்தியுள்ளார். மூத்தோர் சொல்லும் முதிர்நெல்லியும் முன்னே கசக்கும் பின்னே இனிக்கும்.

“நான் சென்னைக்கு வந்துதான் எழுத்தாளன் ஆனேன் என்பதாக என்னால் எண்ண முடியவில்லை. ஆமாம், நான் எழுத்தாளனாகப் பிறந்தவன்!” (பக்.85) எனச் சுயமரியாதை தொனிக்கச் சொல்லியுள்ளார் ஜெயகாந்தன். அதைப் படித்துக்கொண்டிருந்தபோது மனம் சில பக்கங்களுக்குமுன் படித்த வரி ஒன்றை நினைத்துப் பார்த்தது. அவ்வரியில், “எழுத்தையும் எழுத்தாளர்களையும் வைத்து அன்றைய நிலையையும் இன்றைய நிலையையும் ஒப்பிட்டுப் பார்த்தால் ருசிகரமாகத்தானிருக்கும்” (பக்.79) என ந. சிதம்பரசுப்ரமணியன் குறிப்பிட்டுள்ளார். ருசிகரமாகத்தானிருக்கிறது. 

அனைத்து தருக்கத்தையும் சுவடின்றி மறையவிட்டு வெளிப்படும் கனவுக் காட்சிபோல் ஒன்றுக்கொன்று தொடர்பற்ற சம்பவங்கள் அடுத்தடுத்து நிகழ்வுரும் களம் நகரம். நொடிதோறும் தன் வண்ணத்தை மாற்றிக்கொள்ளும் மாய ஓவியம் போன்ற சிக்கல் மிகுந்த நகர்ப்புறக் காட்சிகள் படைப்பாளியின் அகத்தில் ஆழ்ந்த பாதிப்பை ஏற்படுத்தி எழுதுவதற்குத் தேவையான உந்துதலைத் தருகின்றன. கிராமத்தில் எழுதுவதற்கு அடிப்படையான அமைதிச்சூழல் அமைகிறது. ஆக இரு வாழ்விடங்களுமே ஒவ்வொரு வகையில் முக்கியமானதாகிறது. 

பல்வேறு இடங்களிலிருந்து சென்னை வந்த எழுத்தாளர்களது எதிர்பார்ப்புகள் பூர்த்தியான விகிதத்தைப் பொறுத்தே அவர்களது சென்னைக் காதலும் இருந்திருக்கக்கூடும். இத்தொகுப்பின் கட்டுரைகளை எழுதிய எவரும் சென்னையைப் பிறப்பிடமாகக் கொள்ளாதவர்கள். சென்னையிலேயே பிறந்து வளர்ந்த ஒருவரது கட்டுரைகூட இல்லாமல் எப்படிச் சென்னையை முழுமையாகப் புரிந்துகொள்ள இயலும்? எனும் கேள்வி எழத்தான் செய்கிறது. ஆனாலும் நகர வாழ்வு படைப்புக்கு வலுசேர்க்கிறதா அல்லது படைப்பாளிக்கு வலுசேர்க்கிறதா என்னும் விவாதம் எழுப்பும் பாதையில் பயணப்பட்டுக் கிராம, நகர வாழ்வு குறித்த புரிதலுக்குத் துணைபுரிவதால் இத்தொகுப்பு முக்கியமான ஒன்று. தங்களது குறைகளை நகரத்தின்மீது உதறிவிட்டு அப்பழுக்கற்றவர்களாய்த் தங்களை நிறுவ முயலும் மனிதர்களின் மனம் குறுகிக்கொண்டே போக, அது பற்றிய பிரக்ஞையற்று விரிந்துகொண்டே செல்கிறது நகரம். 

பக். : 136 விலை: ரூ. 95
முதற்பதிப்பு: ஆகஸ்ட் 2008
வெளியீடு
காலச்சுவடு பதிப்பகம்
669, கே.பி.சாலை,
நாகர்கோவில் - 629 001
தொலைபேசி: 04652-278525/159

காலச்சுவடு மே 2009 இதழில் வெளியான மதிப்புரை

சிரசின் கண்கள்

வாளேந்திய படி
வெறிகொண்டு வந்தான் எதிரே
வன்மமும் குரோதமும் மண்டிக் கிடந்தன கண்களில்
எந்தக் கேள்வியுமற்று
இடது கை சிரசின் மயிரைப் பிடிக்க
வலது கையால் தலையை அறுத்து
அவன் முன் வீசினேன்

அவன் கண்களில் குற்றவுணர்வு மண்டத் தொடங்கியது
பழியின் குரூர திருப்தியுடன்
மூடின
சிரசின் விழிகள்

வாடா வாடா நண்பா

பருவ வயது தொடங்குவது பள்ளியில் என்றாலும் அது பூத்துக் குலுங்குவது கல்லூரியில்தான். கல்லூரிக் காலத்தில் எல்லாமே ஜாலிதான். எதற்கெடுத்தாலும் சிரிப்பு. எதைப் பற்றியும் கவலையின்றி, துள்ளித் திரிந்து இளமையைப் போதும் போதும் எனக் கொண்டாடும் பருவம் அது. படிக்க வேண்டும் என்ற படபடப்பு ஒரு பக்கம் இருந்தாலும் எல்லாவற்றையும் அனுபவிக்க வேண்டும் என்ற ஆர்வமே அதை மீறி வெளிப்படும்.

விருப்பத்துக்கு ஆடி ஓடி அனுபவித்த கல்லூரி படிப்பு முடிந்த பின்னர் ஆளாளுக்கு ஒவ்வொரு பக்கமாகச் சென்றுவிடுவார்கள். எங்கேயாவது எப்போதாவது அவர்கள் சந்தித்துக்கொள்ளும்போதும் கல்லூரியில் படித்த காலத்தில் நடந்த சுவையான சம்பவங்களை மீண்டும் மீண்டும் ஞாபகப்படுத்தி சிரிந்து மகிழ்ந்து அந்த நாட்களை அசைபோடுவார்கள். அதுவும் கல்லூரி முடித்து இருபது ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு அதே கல்லூரியில் நண்பர்கள் அனைவரும் ஒன்றிணைந்தால் எப்படியிருக்கும்? சும்மா கல்லூரி வளாகத்தையே கலங்கடித்துவிட மாட்டார்களா?

ராமநாதபுரம் மாவட்டம் கீழக்கரையில் அமைந்துள்ள முகம்மது சதக் பொறியியல் கல்லூரியில் 1990-94 ஆண்டுகளில் படித்து முடித்த நண்பர்கள் கடந்த 27.12.2014 சனிக்கிழமை அன்று கல்லூரியில் மீண்டும் சந்தித்துக்கொண்டார்கள். நாற்பது வயதை ஒட்டிய நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட நண்பர்கள் குடும்பத்துடன் குழுமியிருந்த காட்சி கண்ணுக்குக் குளுமையாக இருந்தது. கல்லூரிப் படிப்பை முடித்த பின்னர் அனைவரும் நான்கு ஆண்டுகளுக்கு ஒருமுறை சந்திக்க வேண்டும் என்று உறுதியுடன் இருந்துள்ளனர்.

அதே போல் நான்கைந்து ஆண்டுகளுக்கு ஒருமுறை சென்னையில் அனைவரும் சந்திப்பதும் வழக்கமாக இருந்துள்ளது. கல்லூரி முடித்து இருபது ஆண்டுகள் ஆகிவிட்ட நிலையில் மீண்டும் ஒரு முறை அனைவரும் கல்லூரிக்குச் சென்றுவர விரும்பி, கல்லூரி நிர்வாகத்தை அணுகியுள்ளனர். கல்லூரி நிர்வாகமும் விருப்பத்துடன் தங்களது ஒத்துழைப்பை நல்க, வெற்றிகரமாக அங்கு அனைவரும் கூடிவிட்டனர்.

மாப்ள… என்னும் குரல் கல்லூரி வளாகத்தில் தொடர்ந்து காற்றில் மிதந்துகொண்டே இருந்தது. நீண்ட நாட்களுக்குப் பின்னர் பார்க்கும் நண்பர்களைக் கட்டிப் பிடித்து தங்கள் குடும்பத்து உறுப்பினர்களை அறிமுகப்படுத்தி உற்சாகத்தை வெளிப்படுத்தினர். தற்போது பெரிய பெரிய பொறுப்புகளில் இருந்தபோதும் அன்று ஒரு நாள் அனைவரும் பழைய மாணவராகவே அடித்த லூட்டியை எப்போது மறக்க முடியாது என்றார் கப்பல் நிறுவனம் ஒன்றில் தலைமைப் பொறியாளராகப் பணியாற்றிவரும் சின்னையா வல்டாரிஸ்.

உலகத்தின் பல நாடுகளுக்குச் செல்லும்போதும் கிடைக்காத சந்தோஷம் இந்தக் கல்லூரி வளாகத்தில் கிடைத்தது என்று கூறும் அவர், எப்போதுமே நண்பர்களைச் சந்திப்பதால் தனக்குப் புத்துணர்வு கிடைக்கிறது என்றார். தாங்கள் படித்தபோது பெண்களே இல்லாத நிலையைச் சொல்லிச் சொல்லிப் புலம்பினர் முன்னாள் மாணவர்கள்.

அமெரிக்காவில் மென்பொருள் துறையில் பணியாற்றும் பொறியாளரான ரமேஷ், இந்த நிகழ்ச்சியை ஒருங்கிணைத்த ரியாஸ், செந்தில் மணி போன்ற தன் நண்பர்களுக்கும், கல்லூரி நிர்வாகத்துக்கும் நன்றியைத் தெரிவிப்பதாகக் கூறினார். எப்போது காலேஜ் கெட்டுகதர் நடந்தாலும் தான் வந்துவிடுவதாகவும் அந்த நாளில் மட்டும் மீண்டும் ஒருபோதும் நுழைய முடியாத கல்லூரி வாழ்வில் தான் மீண்டும் நுழைந்து திரும்பும் நிறைவு கிடைப்பதாகவும் அவர் கூறும்போது முகத்தில் அந்தப் பரவசம் மின்னி மறைந்தது.

கல்லூரியில் நடைபெற்ற நிகழ்ச்சியில் தங்களுக்குப் பாடமெடுத்த ஆசிரியர்களை அழைத்து வந்து இந்த மாணவர்கள் கவுரவித்ததில் ஆசிரியர்கள் நெகிழ்ந்துவிட்டனர். ஆசிரியர் மாணவர் உறவு இணக்கமானதாக இருந்த நிலை இப்போது இல்லை என்ற வருத்தத்தைப் பகிர்ந்துகொண்டனர் ஆசிரியர்கள். கல்லூரி முழுக்க கால் வலிக்க குடும்பத்தினருடன் அலைந்து திரிந்தனர் அந்த நண்பர்கள்.

நண்பர்களின் வழுக்கையும், நரையும், தொப்பையும் கேலிக்குரிய விஷயமாக மாறிப்போயிருந்தன. விடுதியில் தங்கியிருந்த நாட்களில் போட்ட கொட்டத்தைப் பேசியபடியே கல்லூரி வளாகத்தில் அலைந்துதிரிந்தபோது இந்த நாள் மட்டும் முடியாமல் நீண்டு கொண்டே செல்லக் கூடாதா என்று இருந்தது என்கிறார் சென்னையில் மென்பொருள் பொறியாளராக இருக்கும் ஜமேஷ்.

தாங்கள் படித்தபோது பனை மரக்காடாக இருந்த கல்லூரி தற்போது தென்னஞ்சோலையாக மாறியுள்ளதைப் பார்த்துப் பார்த்து வியந்துபோனார்கள். கல்லூரியில் நுழையும்போது பிரம்மாண்டமாக அனைவரையும் வரவேற்கும் ஆடிட்டோரியத்தின் பெருமையைப் பேசிச் சந்தோஷமடைந்த நண்பர்களை அவர்கள் தங்கியிருந்த கல்லூரி விடுதியின் நிலையும் வகுப்பறையின் நிலையும் சற்றுக் கலவரப்படுத்தியுள்ளன. ஆடிட்டோரியம் போல விடுதியும் கல்லூரி வகுப்பறையும் மேம்பட்டால் நன்றாக இருக்கும் என்று பேசியபடி கலைந்துசென்றனர். அவர்கள் இட்டுச் சென்ற சந்தோஷம் இன்னும் சில நாள் கல்லூரி வளாகத்தையே சுற்றிவரும் போல் தோன்றியது. 

தி இந்துவில் வெளியானது.

உலக சினிமா வரலாறு மௌனயுகம்

மரங்களற்ற சாலையில் இறைந்து கிடக்கும் இலுப்பைப் பூக்கள்

சினிமா பற்றிப் 'பல' நூல்களைத் தமிழுக்குத் தந்திருப்பதாக முன்னுரையில் பாலுமகேந்திரா குறிப்பிட்டிருக்கும் அஜயன் பாலா இதற்கு முன் சினிமா குறித்து இரண்டு நூல்கள் மட்டுமே எழுதியுள்ளதாக இந்நூலின் முதல் பக்கம் தெரிவிக்கிறது. உணர்ச்சிமிகு படைப்பாளிகளின் ஆழமான நகைச்சுவை உணர்வு வெளிப்படும் இடங்கள் நமது யூகங்களுக்கு அப்பாற்பட்ட விஷயம் என்பதைப் பாலுமகேந்திராவின் முன்னுரை உணர்த்துகிறது. ஆள்காட்டி விரலின் நுனியால் தட்டினால் கணினி ஆயிரம் தகவல்களை அள்ளி இறைத்துவிடும். ஆகவே, தொழில்நுட்ப வளர்ச்சி மிக்க இக்காலத்தில் வெறும் தகவல்களால் நிறைந்த புத்தகம் என்பது ஒருவகையான 'ஏமாற்றமே'. 

சினிமா குறித்த அடிப்படை அறிவு, ரசனை பற்றிய புத்தகங்களின் தேவையே இப்போது அவசியம் என முன்னுரையில் பாலுமகேந்திரா தெரிவித்திருக்கிறார். ஆனால், அந்தத் தேவையை இது பூர்த்திசெய்கிறதா? இதில் இடம்பெற்றுள்ள தகவல்களின் நெரிசல் தீபாவளிக்கு முந்தைய தின தி. நகர் ரங்கநாதன் தெருவை நினைவூட்டுகிறது. இந்தியா முதலில் சுதந்திரம் பெற்றது எப்போது? நிலவில் கால்வைத்த முதல் வீரர் யார்? ரீதியிலான பொது அறிவுக் கேள்வி பதில்கள் தொகுக்கப்பட்ட நூல்களின் விற்பனை புறநகர் ரயில்களில் அமோகமாக நடக்கும். அவற்றிற்கும் சினிமாப் பொது அறிவு பொதியப்பட்டுள்ள இதற்கும் என்ன வித்தியாசமென எண்ணிப் பார்த்தால் விலை மட்டுமே நினைவிலாடுகிறது. முந்தையவற்றின் விலை பத்தோ இருபதோ தான். 

"இந்தப் புத்தகம் எனக்கு ஏதேனும் நற்பெயரை தருமானால் அதில் சரி பாதியை நண்பர் ஆந்திரா வங்கி பாலசுப்ரமணியனுக்கும் சேருவது நியாயமாக இருக்கும் என நம்புகிறேன்" (பக். 13) என்பதைப் புத்தகத்தைப் படித்து முடித்த பின்பு பார்க்கும்போது திருவிளையாடல் தருமி "சரி . . . பரிசு கிடைத்தால் நான் வாங்கிக்கொள்கிறேன் . . . வேறெதாவது கிடைத்தால் . . ." எனச் சிவனிடம் அப்பாவித்தனமாக வினவியது மனத்தில் வந்துபோனது. மேற்குறிப்பிட்ட வாக்கியத்தைப் புத்தகத்தில் உள்ளபடியே தந்திருக்கிறேன். 

சினிமாவின் முதல் திரையீட்டு நிகழ்வு தினம் இப்புத்தகத் தின் 16, 31ஆம் பக்கங்களில் 1895, டிசம்பர் 28 என்றும் 56 ஆம் பக்கத்தில் டிசம்பர் 25, 1895 என்றும் 159ஆம் பக்கத்தில் டிசம்பர் 27, 1895 என்றும் அச்சிடப்பட்டுள்ளது. எது சரி எனும் சந்தேகம் வாசகனுக்கு எழுவது இயல்பு. கிட்டத்தட்ட ஒரு ஆய்வுநூல் போன்று வெளியாகியுள்ள இதில் மேற்கோள் நூல்களின் பட்டியலாவது இச்சந்தேகத்தைப் போக்கும் எனத் தேடினால் அதற்கும் வழியில்லை. ஏனெனில், ஏகப்பட்ட தகவல்கள் வெளியாகியுள்ள புத்தகத்தில் அப்பட்டியல் ஏனோ இடம்பெறவில்லை. 

மூளைக்குள் பட்டாம்பூச்சிகள் பறப்பதை உணர்ந்தார் (பக். 40) எனக் கட்டுரையின் நடுவே வரும் வரியைப் படிக்கும் தருணத்தில் அஜயன் பாலா அடிப்படையில் சிறுகதை எழுத்தாளர் என்ற இப்புத்தகத்தின் முதல் வரியைப் படித்த ஞாபகம் எழுந்தடங்கியது. The Mother and the Law எனும் தலைப்பில் இயக்குநர் டி. டபிள்யூ. கிரிபித் படம் ஆரம்பித்ததாகப் பக்கம் 82இல் இண்டாலரென்ஸ் (Intolerance) எனும் துணைத்தலைப்புக் கட்டுரையின் தொடக்கத்தில் ஒரு செய்தி வருகிறது. கட்டுரையின் முடிவில் கிரிபித் இயக்கிய படமென Intolerance குறிப்பிடப்படுகிறது. The Mother and the Law  Intoleranceஆக மாறியதா இரண்டுக்கும் என்ன தொடர்பு போன்ற தகவல்கள் கண்களுக்குப் புலப்படவில்லை. பிதாமகன்கள் கட்டுரையில் பிரபல இயக்குநர் ஐஸன்ஸ்டைன், செர்கை ஜஸன்ஸ்டைன் (Sergai Jisenstain) எனக் குறிப்பிடப்படுகிறார். 157, 171ஆம் பக்கங்களில் இதே Jisenstain ஐஸன்ஸ்டைன் ஆகியுள்ளார். சினிமாவின் முக்கியமான ஓர் ஆளுமையின் பெயர் என்பதால், சினிமாவை நேசிப்பவர்களால் இதைச் சாதாரணமாக எடுத்துக்கொள்ள முடியாது.

"இன்று ஒரு இளம் இயக்குநர் தனது வாய்ப்புக்காகச் சிறிய கையடக்க கேமராவில் குறும்படங்களை எடுத்துக்காண்பிப்பது போலத்தான் . . ." (பக். 166) என்ற யதேச்சையான வரிகள் குறும்படங்கள் குறித்த பொதுப்புத்தியின் புரிதலா நூலாசிரியரின் புரிதலா என்பது விளங்கவில்லை. உலகத் தமிழ் ஆவண, குறும்பட விழாவை நண்பர்களுடன் 2002இல் நடத்தியவர் அஜயன் பாலா என்பதால் அது பொதுப்புத்தியின் புரிதல் எனக் கொள்வதற்கான சாத்தியமுள்ளது. 

முகஸ்துதி என்னும் மோகத்தில் மூழ்கிக்கிடக்கும் தமிழ்த் திரைப்படத் துறையின் மோகத்தைத் தெளிவிக்கும் சினிமாவின் உண்மையான வீரியத்தைப் புரியவைத்துத் திரைப்பட ரசனையை மேம்படுத்த உதவும் வகையிலான புத்தகங்களே நமது தேவை. இதைப் போன்ற தகவல் களஞ்சியங்கள் அல்ல. பள்ளிக்கூடப் பாடத்திட்டங்களில் சேர்க்கப்பட வேண்டிய அரிய பொக்கிஷம் இப்புத்தகம் என இயக்குநர் பாலுமகேந்திரா சொல்லியிருக்கும்போது வேறென்ன பாராட்டு வேண்டும் இப்புத்தகத்திற்கு? ஆனாலும் புத்தகத்தைக் குறித்த உண்மையான புரிதலை அஜயன் பாலாவே வெளிப்படுத்தியுள்ளார் தன்னுரையில் இப்படி, "எங்கே அறிவு ஜீவி முத்திரை நமக்கு விழுந்துவிடுமோ என்ற அச்சத்தின் காரணமாக "இந்திர குமார்" எனும் பெயரில் இந்தத் தொடரை எழுதினேன். அது பொருளற்றது என்பதை இப்போது வெட்கத்துடன் உணர்கிறேன்" (பக். 12) எந்தவிதமான வெளிப்பூச்சும் இன்றி உண்மையை அப்படியே சொல்லிய அஜயன் பாலா பாராட்டுக்குரியவரே.

ஆசிரியர்: அஜயன் பாலா
பக். : 176 விலை: ரூ. 150
முதற்பதிப்பு: டிசம்பர் 2007
வெளியீடு
கே. கே. புக்ஸ் (பி) லிட்,
19, சீனிவாச ரெட்டி தெரு
தி.நகர், சென்னை 600 017

காலச்சுவடு ஆகஸ்ட் 2008 இதழில் வெளிவந்த மதிப்புரை

பேசும் பொற்சித்திரம்: வரையறையை மீறும் கலை

தீவிர இலக்கியத்தில் இறுமாப்போடு இயங்கியவர்கள் சினிமாத் துறைக்குள் நுழையும்போது, சிறந்த சினிமா, எழுத்துக்களை வாசக மனம் எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கிறது. அதற்குத் தாங்கள் எந்தவிதத்திலும் பொறுப்பாளிகள் அல்ல என்பதான விதத்தில் சினிமாவில் தமது இருப்பை உறுதிப்படுத்த அவர்கள் மேற்கொள்ளும் 'நெளிவுசுழிவுக'ளால் வாசகனுக்கு ஏமாற்றமே மிஞ்சுகிறது. பெரும்பாலான சந்தர்ப்பங்களில் ஒரு வணிகனின் இடத்தை ஒரு இலக்கியவாதி ஆக்கிரமித்ததைத் தாண்டிச் சிறப்பு நிகழ்வுகள் எதுவும் நிகழ்த்தப்படுவதில்லை.

இத்தகு சூழலில் வாசகனோடு நெருக்கத்தை உண்டாக்கக்கூடிய விதமான கட்டுரைகளாக இருப்பதாலேயே அம்ஷன் குமாரின் இத்தொகுப்பு தனித்துத் தெரிகின்றது. பராசக்தியைக் குழந்தையாகக் கண்டு பாரதி பாடிய "சின்னஞ் சிறு கிளியே கண்ணம்மா. . ."வில் பேசும் பொற்சித்திரமென குழந்தை வருணிக்கப்பட்டுள்ளது. திரைப்படத்தை ஒரு குழந்தைபோல் நேசிக்க முடிந்தமையால் இத்தலைப்பு சாத்தியமாயிருக்கக்கூடும்.

இன்னமும் திரைப்படம் பொழுதுபோக்குச் சாதனம் மட்டுமே என்ற பரவலான புரிதலின் அறியாமையைப் போக்கும் ஆர்வத்துடனும் முயற்சியுடனும் காட்சி ஊடகத்தின் பன்முகங்களான திரைப்படங்கள், குறும்படங்கள், ஆவணப்படங்கள், விளம்பரப்படங்கள் போன்ற பலவற்றையும் கையிலெடுத்து அவற்றின் தோற்றம், வளர்ச்சி, அரசியல், உளவியல் என அனைத்துக் கூறுகளையும் அலசுகிறார் அம்ஷன் குமார். குறுகிய கண்ணோட்டத்தில் சினிமாவைப் பொழுதுபோக்காக மட்டும் குறுக்காமல் அதைத் தொழிலாகவும் கலையாகவும் முன்னெடுத்துச்செல்லும் வேகத்துடன் கட்டுரைகள் அமைந்திருக்கின்றன. வெவ்வேறு சந்தர்ப்பங்களில் எழுதப்பட்ட போதிலும் ஒருசேர வாசிக்கும்போது வெளிப்படும் ஆசிரியரின் சினிமா குறித்த பார்வை சீராக உள்ளதை அவதானிக்க முடிகிறது. வெறுமனே திரைப்படக் கதைகளாகச் சொல்லி அலுப்பூட்டாமல் திரைப்படங்கள் பற்றிய கதைகளை, வரலாறுகளைச் சொல்லிச் செல்லும் விதம் வாசிப்பில் அயர்ச்சியை அகற்றுகிறது.

ஸ்ரீதர்,ஜெயகாந்தன், பாலுமகேந்திரா, மகேந்திரன், அடூர் கோபாலகிருஷ்ணன், ஜி. அரவிந்தன், ஜான் ஆப்ரஹாம், சத்யஜித் ராய், நிமாய் கோஷ், ரித்விக் கட்டக், சாப்ளின், அகிரா குரோசாவா, இங்மர் பெர்க்மென், கோதார் (Godard), பிரடரிகோ ஃபெல்லினி போன்ற பல ஆளுமைகளின் திரைப்படங்களும் அவற்றின் தன்மைகளும் கட்டுரைகளில் குறுக்கும் நெடுக்குமாக ஆராயப்படுகின்றன. புள்ளிவிவரங்களும் வரலாறுகளும் தேவைக்கேற்ப மட்டுமே பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன. எங்கேயும் பெயர்களைக் கூறி வாசகனைப் பிரமிப்பில் ஆழ்த்த வேண்டும் என்ற தொனி இன்றி அத்தகு பெயர்களையும் அவற்றோடு சம்பந்தப்பட்ட செய்திகளையும் வாசகனுக்கு இணக்கமாக்கும் முனைப்பே கட்டுரைகளின் மையமாகத் தென்படுகிறது.

திரைப்படம் குறித்த எந்த விஷயமும் விடுபட்டுவிடக் கூடாது என்ற அக்கறையோடு தொகுக்கப்பட்டுள்ளது இந்நூல். தொலைக்காட்சியில் ரசிக்கப்படும் விளம்பரங்கள் தியேட்டர்களில் ஏன் வெறுக்கப்படுகின்றன என்பதை, பிறமொழி பேசுவோர் சினிமாவில் கையாளப்படும் விதத்தை, சினிமா சங்கங்களின் கதையை எனப் பலவற்றையும் ஆராய்கிறார் ஆசிரியர். ஆவணப்படங்கள், குறும்படங்களுக்கு மாற்றுத் திரையரங்குகள் தேவைப்படுவதையும் காட்சிக்கெனக் கட்டணத்தைப் பார்வையாளர்களைத் தரச்செய்ய வேண்டுமென்ற அக்கறையையும் ஒரு கட்டுரை கோடிட்டுக் காட்டியுள்ளது.

நிமாய் கோஷின் ஒளிப்பதிவில் வெளிவந்த முதல் தமிழ்ப் படம் பொன்வயல் (1954) என அவரே தன்னிடம் தெரிவித்ததாகவும் ஆனால், அதற்கு முன்னரே 1953இல் இன்ஸ்பெக்டர் படத்திற்கு அவர் ஒளிப்பதிவு செய்ததாக ஃபிலிம் நியூஸ் ஆனந்தனின் நூல் ஒன்று குறிப்பிடுவதாகவும் சொல்கிறார் இவர் (பக்.48). எது சரி எது தவறு என எந்தக் குறிப்பும் இல்லை. செய்திகளைச் செய்திகளாகவே பதிவுசெய்துள்ள விதம் ஈர்ப்பை ஏற்படுத்துகிறது. பல அரிதான திரைப்படங்களோடு திரை ஆளுமைகளும் தொடர்ந்து வலம்வந்தபடியே இருக்கின்றனர் கட்டுரைகளில். திரைத் துறை பற்றிய விழிப்புணர்வும் ஆழ்ந்த புரிதலும் தொடர்ந்து அதன் இயக்கத்தோடு தொடர்பும் கொண்ட ஒருவரால்தான் அதன் அனைத்துப் பரிமாணங்களையும் ஆராயவும் வெளிப்படுத்தவும் முடியும். தான் அத்தகையவர் என்பதை இக்கட்டுரைகள் மூலம் நிரூபித்துள்ளார் அம்ஷன் குமார்.

ஹாலிவுட் படங்களை அப்பட்டமாகக் காப்பி அடித்து அவற்றை அவர்களிடமே அனுப்பி ஆஸ்கார் பரிசும் கேட்கிற லஜ்ஜையின்மை இங்கு குடிகொண்டுள்ளது. (பக். 111, 112) கலைஞர்கள் என்று தங்களை அழைக்க வேண்டுமென்று விரும்புவார்கள். பட்டப் பெயர்களையெல்லாம் சூட்டிக்கொண்டு மகிழ்வார்கள். ஆனால், அவர்கள் பங்கேற்கும் படம் கலைப்படமா என்று யாராவது கேட்டுவிட்டால் போதும். உடனே தோப்புக்கரணம் போடாத குறையாக அது முழுக்க முழுக்க கமர்ஷியல் படம் என்று கதறுவார்கள் (பக். 156) என எழுதும் போது ஒரு கலைஞனின் நியாயமான கோபம் சம்பந்தப்பட்டவர்களின் போலித்தனத்தை உரிக்கிறது.

வாசித்தலின்போது சின்னச் சின்னப் பிழைகள் ஆங்காங்கே எதிர்ப்படுகின்றன. இவை தவிர்க்கப்பட்டிருப்பின் நலமாய் இருந்திருக்கும். பக்கம் 115இல் அடிக்குறிப்பு 3இல் 'பார்க்க: காலச்சுவடு இதழ் எண் 167 ப. 20' எனக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. காலச்சுவடின் 167ஆம் இதழ் இன்னும் வெளிவரவில்லை. இது போன்றவை அடுத்த பதிப்பில் களையப்படும் என நம்பலாம். நூலில் கடைசியாக இடம்பெற்றுள்ள பொருளடைவு மிகவும் பயனுள்ளதாக உள்ளது. இந்நூல் சினிமா குறித்து அறிய விரும்புபவருக்கும் அறிந்து வைத்திருப்பவருக்கும் வாசித்தலில் நிறைவைத் தரும். அசோகமித்திரனின் கரைந்த நிழல்கள் நாவலைப் போன்று சினிமா, சினிமாக்காரர்கள் குறித்த ஒரு முழுமையான சித்திரத்தை வாசகனின் மனத்திரையில் காட்சிப்படுத்துகிறது இந்நூல்.

காலச்சுவடு ஜூலை 2008 இதழில் வெளிவந்த மதிப்புரை