உறக்கத்தைத் துரத்தும் உண்மைகள்

ஜூன் 4 அன்று தி நகர் செ.தெ. நாயகம் மேல் நிலைப் பள்ளியில் உள்நாட்டு அடக்குமுறை எதிர்ப்பு கூட்டமைப்பின் சார்பில் நடத்தப்பட்ட அரங்கக் கூட்டத்தில் பழங்குடியினருக்கு எதிராக நடத்தப்படும் பச்சை வேட்டையைக் கண்டித்து அருந்ததி ராய் பேசினார். அரங்கக்கூட்டம் நிரம்பி வழிந்தது. தான் எழுத்தாளர் பேச்சாளர் அல்ல எனச் சொல்லித் தனது உரையைத் தொடங்கினாலும் தெளிவான ஆங்கிலத்தில் நிதானமாக ஆனால் அவரது கருத்தை அழுத்தமாக எடுத்துரைத்தார் அவர். பன்னாட்டு நிறுவனங்களுக்கும் பணக்கார இந்தியர்களுக்கும் நல்லது செய்ய நினைக்கும் அரசு பழங்குடி மக்கள்மீது கரிசனமோ இரக்கமோ கொள்வதில்லை. ப சிதம்பரம் போன்ற ஒருவரை உள்துறை அமைச்சராகியதில் நமது பங்கும் இருக்கிறது. தெரிந்தோ தெரியாமலோ அவருக்கு ஓட்டுப்போட்டது நாம் செய்த தவறு. பழங்குடியினர் மீது நடத்தப்படும் தாக்குதலுக்கு முக்கியமான காரணம் சிதம்பரம். சிதம்பரம் மிக நல்ல தலைவர். தமிழகத்தை ஆள்வதற்குத் தகுதியானவர் என்றெல்லாம் ஒரு காலத்தில் நினைத்தது எவ்வளவு தவறு என்பது புரிகிறது.

அரசுக்கும் அதிகாரத்திற்கும் பயப்படாமல் உண்மையைத் துணிந்து சொல்வதும் கேள்விகள் கேட்பதும் நேர்மையான எழுத்தாளரின் கடமை. ஆனால் துரதிர்ஷ்டவசமாக நமக்கு அந்த அதிர்ஷ்டம் இல்லை. விருதுகளுக்கும் விருந்துகளுக்கும் விலைபோகிவிடும் நமது எழுத்தாளர்கள் தங்களுக்குள் நடக்கும் வெட்டித்தனமான சண்டைகளிலேயே தமது ஆற்றலை வீணாக்குபவர்கள். பொறுப்பாக அரசு வேலைகளில் இருந்துகொண்டு காகிதப்போர் நிகழ்த்துபவர்கள். அரசாங்கத்தை எதிர்த்து பேச வேண்டுமானால் அவர்கள் ஓய்வுபெறும்வரை பொறுத்திருக்க வேண்டும். கூழ் குடிக்கும் ஆசையில் மீசையை இழக்கத் தயங்காதவர்கள். மீசை என்னடா மீசை பொல்லாத மீசை முண்டாசுக்கவிஞனைப் போல் பொங்கிப்பாய்ந்தால் வாழும்வரை நிம்மதியாக வாழ முடியாது சந்ததிகளுக்கு சொத்து சேர்க்க முடியாது எனும்போது எதற்கு வெட்டி வீராப்பு எதிர்த்துபேசி பொல்லாப்பைச் சம்பாதிப்பதற்குப் பதில் பாராட்டுகள் எழுதி பணம் காசு சேர்ப்பதில் திருப்தி காண்பவர்கள். புரட்சி, போராட்டம் இதெல்லாம் வேலைக்காகாத வேலை என்ற ஞானம் கொண்டவர்கள்.

அருந்ததி ராய் பேசும் போது இந்தியாவை அச்சுறுத்தும் பிரச்சினை எனக் குறிப்பிட்டது மத்தியதர வர்க்கத்தின் பேராசை. எல்லாருக்கும் எல்லாம் தெரியும். ஆனால் எந்த விஷயத்திலும் அமைதியாய் இருப்பதில் நாம் பிரியப்பட்டவர்கள். நமக்கு மட்டும் எதற்கு அந்த வேலை. ஒழுங்காகப் படித்தோமா பணம் கொட்டிக்கொடுக்கும் நிறுவனத்தில் வேலையில் சேர்ந்தோமா என்றிருப்பது எவ்வளவு நிம்மதி. அரசியல், போராட்டம் என்றெல்லாம் நாம் போக முடியுமா? தேவையில்லாத விஷயத்தில் ஏன் மூக்கை நுழைக்க வேண்டும்? எதையும் கண்டுகொள்ளாமல் போய் விடுவது நல்லது என்ற அறிவுரை ஆரம்பம் முதலே கூறப்பட்டு வந்திருக்கிறது நமக்கு. எல்லாப் பிள்ளைகளும் ஒழுங்காத்தானடா இருக்கு உனக்கு மட்டும் ஏண்டா இந்த வேலை என்று சொல்லியே வாயை அடைத்து விடுகிறார்கள். நடப்பதைக் கண்டும் காணாமல் இருப்பது தவறு என்று தெரிந்தும் கண்டும் காணாததது போல் நடந்துகொள்வதைத் தவிர்த்து எதுவுமே செய்ய முடியாது என்பதை நினைக்க நினைக்க எரிச்சலாக இருக்கிறது. எதிர்விளைவாகக் குறைந்தபட்சம் சமூகம் எதையெதை தேவை என்று கருதுகிறதோ அதற்கு அடி பணியாமல் திமிறித் திரிய வேண்டும் என்னும் வேகம் எழுகிறது, அப்படித் திரிவதனால் அழிவு தான் முடிவென்று அறிவுறுத்தப்பட்டாலும். இங்கே சுகமாக வாழ்வதைவிட அழிவது சுகமாகத் தான் உள்ளது.