இயக்குநர் மகேந்திரனின் ‘உதிரிப் பூக்கள்’ படம் வெளியாகி 45 ஆண்டுகளுக்கு மேல் ஆகிவிட்டது. தமிழ்த் திரைப்படங்களைச் சிலாகித்துப் பேசும் பெரும்பாலானோர் மறக்காமல் குறிப்பிடும் படம் ‘உதிரிப்பூக்கள்’. இது மகேந்திரனின் முதல் படமன்று. ஆனால், முதல் படமோ எனும் மயக்கத்தை ஏற்படுத்தும் அளவுக்கு உரையாடல்களில் புழங்கும் படம். படத்தின் உச்சகட்ட காட்சி உங்களுக்கு நினைவிருக்கிறதா?
நீங்க எல்லாரும் ரொம்ப நல்லவங்களா இருந்தீங்க... ஆனா இன்னக்கி ஒங்க எல்லாரையும் நான் என்னப்போல மாத்திட்டேன்... நான் செஞ்ச தவறுகள்லயே பெரிய தவறு அதுதான்...
என்று கூறிய பின்னர் சுந்தரவடிவேலு (நடிகர் விஜயன்) தன் ஆசைக் குழந்தைகளை அழைத்து அவர்களிடம் பேசுவான். அப்போது, தன் மகனிடம் நல்லா படிக்கணும், நல்ல பேர வாங்கணும் என்று கூறும் அவன் மகளிடம் முத்தம் மட்டும் கேட்டுப் பெறுவான்.
இந்தப் படத்தைப் பல முறை பார்த்திருக்கிறேன். அன்று இரவு திடீரென ஏதோ ஒரு காரணத்தால் இந்த உச்சகட்ட காட்சியைப் பார்க்க நேர்ந்தது. சாகும்தருவாயில்கூட சுந்தரவடிவேலு மாறவில்லையோ என்ற சந்தேகத்தை இந்தக் காட்சி அளித்தது. இறுதியாக அவன் ஊர்க்காரர்கள் மனத்தில் குற்றவுணர்வை விதைத்துவிடுகிறான். நான் இறந்துவிட்டாலும், உங்கள் அனைவரையும் என்னைப் போல் மாற்றிவிட்டேன் என்ற குரூர எண்ணம் அவன் மனத்தில் குடிகொண்டிருக்குமோ எனும் சந்தேகம் தோன்றிவிட்டது. அதைப் போல் ஆணாதிக்க எண்ணம் கொண்ட அவன் ஆண்பிள்ளையைத் தான் படிக்க வேண்டும் என்று கூறுகிறான், பெண் பிள்ளையிடம் அன்பின் அடையாளமான முத்தத்தை மட்டுமே கேட்டுப் பெறுகிறான்.
ஊரையே வறுத்தெடுத்த ஒரு கொடியவனை ஊர் முழுக்க ஒன்று திரண்டு தற்கொலைக்குத் தூண்டிவிடுகிறது. எல்லோருடைய உணர்வுகளையும் கொன்ற அவனை ஊர் ஒன்று திரண்டு கொன்றுவிடுகிறது. அவன் தற்கொலை செய்துகொள்ளவில்லை; ஊரால் கொலைசெய்யப்பட்டுவிடுகிறான். அந்தக் கொலை குறித்த குற்றவுணர்வை அவன் மிகவும் நைச்சியமாகத் தூவியும் விடுகிறான். பிறரது துன்பத்தில் இன்பம் காணும் சுந்தரவடிவேலுகள் ஒருபோதும் திருந்துவதில்லை என்பதாகத் தான் படத்தை அந்த இரவில் பார்த்தேன்.
இயக்குநர் என்ன நினைத்து இந்தக் காட்சியை அமைத்தாரோ தெரியவில்லை. இறுதிக் காட்சி எனக்கு ஏனோ மேற்கண்ட வகையான ஓர் எண்ணத்தை அளிக்கத்தான் செய்தது. நீங்கள் படம் பார்த்தால், உங்களுக்கும் அந்த எண்ணம் வருகிறதா எனப் பாருங்கள். படம் யூடியூபிலேயே கிடைக்கிறது.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக